Αληθινή ιστορία: «Οταν με ανάγκασαν να δω το νεκρό μωρό μου»

Ο πόνος δεν συγκρίνεται με κανέναν που είχα ζήσει μέχρι τότε και μιλώντας και με άλλες μαμάδες που είχαν την ατυχία να χάσουν το παιδί τους, μου είπαν ακριβώς αυτό: ότι πλέον νιώθουν κενές, όμως συγχρόνως ότι αισθάνονται σαν να μπορούν να σηκώσουν πάνω τους και όλη τη Γη γιατί δεν φοβούνται πλέον τίποτα. Ό,τι είχαν να χάσουν, το έχασαν... Τραγικό; Μοιρολατρικό; Δακρύβρεχτο; Ποιος ξέρει; Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία δική μου πολύ προσωπική στιγμή της ζωής μου που μέχρι να φύγω από αυτόν τον κόσμο, θα θυμάμαι σαν να συνέβη πριν από λίγο καιρό. Τόσο έντονη ήταν.

Ο γιος μου, λοιπόν, τον οποίο γέννησα πρόωρα και τον έχασα μέσα σε λίγες μέρες, πέθανε σαν ήρωας. Δεν παρέδωσε τα όπλα εύκολα. Πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις, μέχρι που τελικά τον πρόδωσε η καρδιά του. Δεν τον αγκάλιασα ποτέ, δεν τον φίλησα, δεν τον θήλασα ποτέ, δεν τον τάισα, δεν τον έπλυνα, δεν τον νανούρισα.

Ο μόνος κόσμος που ο ίδιος γνώρισε ήταν μία κρύα και ψυχρή θερμοκοιτίδα και από την πρώτη μέχρι την τελευταία πνοή του, ήταν συνεχώς γεμάτος καλώδια. Οταν ο γιατρός μας ανακοίνωσε πως τον είχαμε χάσει ένιωσα σαν να μην κυκλοφορούσε αίμα στις φλέβες μου. Πάγωσα. Οσο αναμενόμενο και αν ήταν, όσο και αν ήθελαν συγγενείς, φίλοι και κυρίως γιατροί να με προετοιμάσουν τις προηγούμενες μέρες για το τέλος που ερχόταν, εγώ αρνιόμουν κατηγορηματικά να το δεχτώ. «Μήπως έκαναν λάθος και έπρεπε να ειδοποιήσουν τους γονείς άλλου μωρού»;... «Δεν μπορεί, ο δικός μου γιος έχει πολύ να παλέψει ακόμα, δεν θα τα παρατούσε έτσι εύκολα»... Τέτοιες κουτές σκέψεις περνούσαν χιλιάδες από το μυαλό μου.

Και όταν στέρευαν τα δάκρια και αποκτούσα επαφή με την πραγματικότητα και πάλι, μου έρχονταν ξανά στο μυαλό όλες οι παραπάνω σκέψεις και αντιλαμβανόμουν ότι ίσως εγώ να είχα ξεπεράσει αυτή τη λεπτή διαχωριστική γραμμή από την οποία απέχει κανείς από την τρέλα.

Και κάποια στιγμή, μέσα στην εκνευριστική σιωπή και το γοερό μου κλάμα, ακούστηκε η φωνή της διευθύντριας της νεογνολογικής πτέρυγας του μαιευτηρίου. «Θέλω να σας δω» μου είπε με βλέμμα συμπονετικό. «Ακολουθήστε με»... Σκούπισα τα δάκρυά μου, ήπια λίγο νερό και έσυρα τον εαυτό μου μέχρι το γραφείο της κατά τα άλλα συμπαθέστατης κυρίας που ήθελε να μου μιλήσει. Τώρα το τι ήθελε να μου πει, δεν θα μπορούσα να το φανταστώ ούτε στον χειρότερο εφιάλτη μου.

«Καλή μου θέλω να σου πω κάτι που τώρα ίσως σου φαντάζει μακάβριο και τραγικό, όμως πρέπει να πάρεις άλλη μία ανάσα και να το κάνεις» μου είπε η κυρία κάνοντας την εισαγωγή. «Τι εννοείτε;» τη ρώτησε για λογαριασμό μου ο σύζυγός μου γιατί εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω. «Θέλω να κάνεις ένα κουράγιο ακόμα και να δεις το μωρό σου». Αμέσως απέκτησα επαφή με το περιβάλλον. Πέταξα από τη χαρά μου. Τελικά δεν ήμουν τρελή, είχα δίκαιο. Είχαν κάνει λάθος και το δικό μου παιδί ζούσε. Αυτό σκέφτηκα προς στιγμή μόνο που ο άντρας μου με προσγείωσε αμέσως και ανώμαλα στην πραγματικότητα.

«Το παιδί μας πάει, κατάλαβέ το» μου είπε σχεδόν εκνευρισμένος. Η διευθύντρια έσπευσε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να διώξει μακριά κάθε τρελή μου σκέψη ή ελπίδα ότι το παιδί μου ζει: «Πρέπει να δεις το μωρό σου νεκρό».

Γούρλωσα τα μάτια. Δεν μπορούσε να ζητάει από μία μάνα που μόλις είχε ακούσει ότι είχε πεθάνει το παιδί της, να το δει και νεκρό. «Πόσο σκληρός άνθρωπος μπορεί να είναι;» σκέφτηκα. Η ίδια πάλι έσπευσε να φέρει τα λόγια της στις... σωστές τους διαστάσεις: «Πρέπει να το δεις γιατί θα σε βοηθήσει ψυχολογικά αργότερα. Δεν θα έχεις ποτέ στο μέλλον ενδοιασμό ή υποψία πως μπορεί κάποιος να στο πήρε. Αν το δεις θα αποτυπωθεί στο μυαλό σου η συγκεκριμένη εικόνα και δεν θα βασανιστείς ποτέ από αμφιβολίες τύπου "μήπως το παιδί μου ζει;", "μήπως το πούλησαν;" και άλλα τέτοια που βλέπεις στην τηλεόραση και δεν τα πιστεύεις. Σκέψου το σε παρακαλώ. Έχεις λίγη ώρα να το σκεφτείς».

«Ναι, ναι, θα το δω» της απάντησα σχεδόν αμέσως σκεπτόμενη πως θα είχα για πρώτη φορά την ευκαιρία να ακουμπήσω τον γιο μου και να του πω αντίο. Και πράγματι το είδα... Δεν θα σας πω πώς ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Θα σας πω μόνο ότι η διευθύντρια είχε δίκαιο.

Αυτή η εικόνα δεν θα φύγει ποτέ μα ποτέ από το μυαλό μου, για όσα χρόνια θα ζω...