«Οι μικρές στιγμές που μου θυμίζουν ότι είμαι μια καλή μαμά»

« Αυτή η εβδομάδα με έκανε να αμφισβητήσω την ικανότητά μου ως γονιό. Η κόρη μου παρακολούθησε τα μαθήματά της μέσω διαδικτύου και τα μαλλιά της θύμιζαν φωλιά αρουραίου ενώ κατά την επίσκεψη στον παιδίατρο, ο γιος μου ήταν κάτω από την καμπύλη ανάπτυξης κι όπως μου είπε ο γιατρός δεν τρώει αρκετά φρούτα και λαχανικά.

Άνοιξα το στόμα μου για να του εξηγήσω ίσως και για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου, αλλά το έκλεισα αμέσως. Η διατροφή του ήταν δική μου ευθύνη , τελικά.
Το ίδιο βράδυ, ο γιος μου μού θύμισε ότι δεν είχαμε ποτέ δουλέψει τις κάρτες πολλαπλασιασμού που είχα αφήσει στον πάγκο ακριβώς για να το θυμηθώ. Δεν ήταν απογοητευμένος, ήμουν όμως εγώ.

Μιλώντας λίγο αργότερα με την κόρη μου, έκανε μερικά σχόλια για τους φίλους της στο σχολείο, τους οποίους δεν έχει δει μήνες, και στη συνέχεια μου είπε τα επιτεύγματά της στο Fortnite . Ακούγοντάς την, είπα στον εαυτό μου ότι θα έβρισκα τρόπους να κοινωνικοποιηθεί περισσότερο και να περνάει λιγότερο χρόνο σε βιντεοπαιχνίδια.

Μέχρι να κοιμηθώ, είχα φτιάξει μια λίστα με πράγματα που θα έκανα καλύτερα αύριο. Θα εργαζόμουν, θα τακτοποιούσα τα του σπιτιού και θα ασχολιόμουν με τα παιδιά – οκ κανένα πρόβλημα.

Και ξημέρωσε η άλλη μέρα, κι ενώ κατάφερα να πείσω τον γιο μου να φάει περισσότερα λαχανικά κι ενθάρρυνα την κόρη μου να μιλήσει στο FaceTime με μια φίλη της, ξέχασα όμως να βάλω πλυντήριο με αποτέλεσμα τα δύο μου παιδιά να ψάχνουν στα συρτάρια τους για να βρουν καθαρές κάλτσες ( κι είχα ξεχάσει επίσης να δουλέψουμε με τις κάρτες πολλαπλασιασμού).

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές στιγμές κατά τη διάρκεια της ημέρας που με διευκολύνουν να πέσω στην παγίδα της σκέψης ότι δεν κάνω αρκετά για τα παιδιά μου, ότι τα απογοητεύω. Όμως με κάποιο τρόπο θυμάμαι τις μικρές στιγμές.

Τον χρόνο που πέθανε ο σύζυγός μου, ήμουν σίγουρη ότι απέτυχα με τα παιδιά μου με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Δεν μπορούσα να είμαι πατέρας και μητέρα ταυτόχρονα…

Όμως στην επέτειο ενός έτους από την απώλεια του συζύγου μου, ο γιος μου έγραψε ένα σημείωνα στον πατέρα του και το άφησε στον τάφο. Το σημείωμα έγραφε «είμαστε ευτυχισμένοι».

Όποτε σκέφτομαι εκείνον το τόσο δύσκολο χρόνο, με τόσο θλίψη, πόνο και λάθη, το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι τα λόγια του: «είμαστε ευτυχισμένοι». Και αυτό μου φωτίζει την ψυχή.

Αυτή την εβδομάδα, συνέβη κάτι ακόμα που με έκανε να χαμογελάσω. Ήμασταν και οι τρεις στο αυτοκίνητο , όταν ξαφνικά η κόρη μου άρχισε να γελάει δυνατά και μέχρι δακρύων. Τότε στράφηκε σε μένα και είπε : «Λατρεύω αυτήν την οικογένεια».

Γνωρίζω ότι η συγκεκριμένη μικρή στιγμή θα καθορίσει τη χρονιά που διανύουμε όπως και το σημείωμα του αδελφού της καθόρισε τον πρώτο χρόνο θλίψης.

Επειδή αυτό που αποδεικνύουν οι μικρές στιγμές είναι ότι ακόμη κι ανάμεσα στις πολλές καθημερινές αποτυχίες, τα παιδιά θα βρουν τον τρόπο να είναι καλά και τότε θέλω να ελπίζω ότι θα μπορώ να τα βοηθήσω ακόμα περισσότερο.

Το μάθημα που πήρα είναι ότι οι μικρές στιγμές αποκαλύπτουν μια μεγαλύτερη αλήθεια από όλες τις μεγάλες στιγμές: Είμαι μια καλή μαμά, μια τέλεια ατελής μαμά και ακριβώς το είδος της μαμά τα παιδιά μου χρειάζονται».