Οι μητέρες δεν χρειάζονται άλλες συμβουλές, ένα χέρι βοηθείας έχουν ανάγκη

«Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που κοιμήθηκα.

Θέλω να πω, ξέρω ότι κοιμήθηκα με κάποιο τρόπο αλλά δεν θυμάμαι ειλικρινά πότε κοιμήθηκα ήσυχα. Να κλείσω το τηλέφωνο, να γλιστρήσω στο κρεβάτι, να μη σκέφτιομαι το παραμικρό και να αφεθώ σε έναν ήσυχο και βαθύ ύπνο.

Νιώθω ότι όλα λειτουργούν στον αυτόματο.

Είμαι μια μητέρα που παράλληλα σπουδάζει, εργάζεται, φροντίζει την οικογένειά της κι όλα αυτά στη δύσκολη περίοδο της πανδημίας.

Δεν έχω την πολυτέλεια ενός βαθύ ύπνου, επειδή το σώμα μου νιώθω ότι δεν μπορεί να χαλαρώσει παρότι έχει ανάγκη από ξεκούραση.

Στην ίδια κατάσταση βρίσκεστε πολλοί από εσάς, όμως οι μητέρες υποφέρουν περισσότερο από ό, τι στο παρελθόν και παραγματικά με ενοχλεί που πρέπει να πασχίζουμε συνεχώς για να καταφέρνουμε τα πάντα...

Θα βοηθήσει να καταλάβετε όσα λέω αν σας περιγράψω μια μέρα μου:

Ετοιμάζω τα παιδιά για το σχολείο, τα πηγαίνω και επιστρέφω. Παρακολουθώ τα μαθήματά του μέσω Zoom, φτιάχνω μεσημεριανό, βάζω πλυντήρια. Πηγαίνω να πάρω νωρίτερα το ένα παιδί από το σχολείο και για τις επόμενες δύο ώρες, συνεχίζω τη μελέτη, φροντίζοντας παραλληλα και το παιδί. Φεύγω ξανά για το σχολείο και ότα επιστρέφω, τρώμε και κάθομαι ξανά στον υπολογιστή για μάθημα ενώ ξεκινά και η εφημερία μου. Οταν καταλήγω στο κρεβάτι, σκέφτομαι τους λογαριασμούς που ξέχασα να πληρώσω και όλες τις εκρεμότητες που υπάρχουν. Κάποια στιγμή κοιμάμαι.

Κι όλα αυτά αν δεν συμβεί κάτι απρόοπτο, όπως να αρρωστήσουν τα παιδιά...

Δεν ζητώ τον οίκτο κανενός ούτε την επιβράβευση.

Θέλω να καταλάβετε, και να δείτε, ότι είμαι μόνο ένα παράδειγμα εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν παρόμοιες ημέρες με τις δικές μου.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει να έχετε μια μέρα όπως αυτή, και να σας πει κάποιος ότι δεν είναι αρκετό;

Στον αντίποδα το πρόγραμμα του συζύγου μου είναι κάπως έτσι:

Ετοιμάζεται για δουλειά, εργάζεται 8,5 ώρες, επιστρέφει στο σπίτι, βοηθάει με το δείπνο -μερικές φορές- , παρακολουθεί Netflix, και πηγαίνει για ύπνο.

Αγαπώ τον σύζυγό μου, και πραγματικά προσπαθεί να βοηθήσει με διάφορους τρόπους, όμως και πάλι νιώθω ότι δεν είναι αρκετό.

Όπως και οι περισσότερες μητέρες, δίνω κυριολεκτικά ό, τι έχω για να ανταποκριθώ σε μια παράλογη λίστα αιτημάτων. Δεν θέλω να μειώσω τα προβλήματα που έχουν οι άλλοι αλλά βλέπω την ανισορροπία.

Δεν μας βλέπετε, όχι πραγματικά. Δεν μας φαντάζεστε όπως είμαστε.

Θέλω να με δεις. Θέλω να μας δείτε, μητέρες σε πανδημία, μητέρες εκτός πανδημίας. Μητέρες που εργάζονται, μητέρες που σπουδάζουν, μητέρες με ψυχική ασθένεια, μητέρες με σωματική ασθένεια, μητέρες που δεν είναι ποτέ αρκετές. Θέλω να μας δείτε πραγματικά, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνετε. Θέλω να αναγνωρίσετε ότι όταν η πανδημία περάσει και τα πράγματα επανέλθουν στο φυσιολογικό, θα είμαστε ακόμα εδώ. Θέλω να σταματήσετε να μας θαυμάζετε ή να αναρωτιέστε «Πώς τα καταφέρνει ;»

Ξέρετε ακριβώς πώς τα καταφέρνουμε , αλλά δεν θέλετε να το δείτε. Όχι πραγματικά. Θέλω λοιπόν να σταματήσετε να μας πιέζετε συνεχώς και να βοηθήσετε…

Ίσως τότε, καταφέρω να κοιμηθώ επιτέλους».