Γιατί οι μαμάδες κλαίνε με το παραμικρό

Βαθιά, πάντα ήμουν ένα συναισθηματικό άτομο αλλά από τη στιγμή που έγινα μητέρα κλαίω με το παραμικρό.

Με τα πάντα.

Το ο,τιδήποτε.

Συμπεριλαμβανομένων, ακόμη και πραγμάτων που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με εμένα, την οικογένειά μου ή τα παιδιά μου.

Συγκεκριμένα πράγματα που με κάνουν να συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά μου και πως δεν θα είναι για πολύ ακόμη μικρά.

Καταστάσεις που μου θυμίζουν πόσο τυχερή είμαι που η οικογένειά μου έχει την υγεία της και είναι ασφαλής.

Πράγματα που συνέχεια με κάνουν να πηγαίνω στα δωμάτιά τους το βράδυ, για να τα φιλήσω όταν κοιμούνται, για να τα αγκαλιάσω αν είδαν κάποιον εφιάλτη ή να κοιμηθώ μαζί τους επειδή τα θέλω κοντά μου. Δίπλα μου.

Ίσως ο συναισθηματισμός μου οφείλεται στην κούραση και τις ορμόνες. Ίσως επειδή έχω αγάπη μέσα μου.

Γιατί τα παιδιά μου είναι τα πάντα για εμένα. Με άλλαξαν. Η καρδιά μου πάντα θα βρίσκεται και θα χτυπά έξω από το στήθος μου, εκτεθειμένη σε όλους.

Έτσι, όταν θυμάμαι πόσο αξίζουν για εμένα, όταν ανακαλύπτω για το τι πραγματικά πρέπει να ανησυχεί κάποιος, η καρδιά μου ραγίζει και δακρύζει.

Γιατί η μητρική αγάπη είναι βαθιά. Αυτό το είδος αγάπης μόνο, σε κάνει να νιώθεις έτσι. Να δακρύζεις με το παραμικρό. Να ανησυχείς, να νιώθεις ευάλωτος και να ανακαλύπτεις δυο μικρές ζεστές σταγόνες να κυλούν στο πρόσωπό του, έτσι ξαφνικά.

Μια μαμά