«Μαμά, κόψε ταχύτητα, όλα περνούν τόσο γρήγορα»

Η Jenn Kish γράφει για την απόφασή της να σταματήσει να εργάζεται και να μεγαλώσει τα παιδιά της. Παρότι δεν ήταν εύκολο, συνειδητοποίησε ότι αυτά που κέρδισε ήταν πολύ περισσότερα και ανεκτίμητης αξίας για την ίδια.

«Μαμά κόψε ταχύτητα,

Είμαι εδώ, δίπλα σε ένα κρεβάτι ενώ κάποιος κοιμάται.

Το κάνω αυτό για σχεδόν οκτώ χρόνια.

Ακούω την ήρεμη αναπνοή του και απολαμβάνω τη σιωπή με τη Βίβλο μου, τα σημειωματάριά μου και ένα στυλό. Σε αυτό το σημείο γράφω τις περισσότερες φορές καθώς κάθομαι βλέποντας τα μικρότερα παιδιά μου να κοιμούνται.

Είναι μια ήσυχη στιγμή εν μέσω μιας χαοτικής ημέρας. Είναι η στιγμή που η καρδιά μου θυμάται γιατί μένω σπίτι. Γιατί έδωσα τη ζωή μου στην ανατροφή αυτών των παιδιών. Γιατί θα ήθελα να το είχα ξεκινήσει νωρίτερα.

Ήμουν εργαζόμενη μαμά τα πρώτα πέντε χρόνια της μητρότητας. Μου άρεσαν τα πάντα στη δουλειά μου. Μου άρεσε να εργάζομαι και να περνάω τις μέρες μου με τους συναδέλφους. Υπήρχαν όμως και δύσκολες μέρες, ειδικά όταν τα παιδιά ήταν άρρωστα και έπρεπε να βρω βοήθεια. Ορισμένα βράδια δούλευα μέχρι αργά και έτρεχα στο σπίτι με την ψυχή στο στόμα για προλάβω το δείπνο, το μπάνιο των παιδιών, γενικά να είμαι εκεί στη βραδινή τους ρουτίνα.

Όταν ήμουν έγκυος στο τρίτο μας παιδί , μετακομίσαμε σε μια νέα πόλη. Αντί να ψάξω για μια νέα δουλειά, αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερο να έμενα σπίτι για λίγο προκειμένου να βοηθήσω τα παιδιά να προσασμοστούν.

Και τότε συνειδητοποίησα ότι μου είχε λείψει!

Οι στιγμές όπως αυτή, με ένα μικρό αγόρι να κοιμάται ήσυχα.

Οι στιγμές όπου τα παιδιά κάθονται μαζί και παίζουν με τα lego.

Το χαοτικό πρωινό.

Η διαμάχη για το ποιος πρέπει να σκουπίσει το πάτωμα μετά το μεσημεριανό γεύμα.

Οι στιγμές που πρέπει να κρυφτώ στην ντουλάπα για να μην τρελαθώ εντελώς πριν ο μπαμπάς τους επιστρέψει σπίτι.

Οι στιγμές όπου μεγαλώνουν ακριβώς μπροστά στα μάτια σου.

Οι μικρές, καθημερινές στιγμές της ζωής.

Φυσικά, είχα μια γεύση από όλα αυτά τα Σαββατοκύριακα, όμως πόσες άλλες τέτοιες στιγμές είχα χάσει;

Ήξερα ότι υπήρχε η πιθανότητα να μην είμαι εκεί στα πρώτα τους βήματα ή όταν θα έλεγαν τις πρώτες τους λέξεις αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει όλα τα μικρά πράγματα που κάνουν κάθε μέρα και στα οποία βρίσκω τόσο μεγάλη χαρά!

Είχαμε δωμάτια γεμάτα ολοκαίνουργια παιχνίδια που κανείς δεν ήταν ποτέ σπίτι για να παίξει.

Οι τοίχοι μου δεν ήταν καλυμμένοι με κραγιόνια γιατί κανείς δεν βαριόταν ένα βροχερό απόγευμα. Τα ρούχα μας δεν είχαν σκιστεί και ξεθωριάσει από την καθημερινή χρήση γιατί κανείς δεν τα φόρεσε!

Ποτέ δεν ήθελα να είμαι η μαμά που μένει σπίτι και δεν εργάζεται. Δεν ήταν στη λίστα με τα προσωπικά μου επιτεύγματα. Έπρεπε να κάνουμε κάποιες θυσίες όμως για να είμαι στο σπίτι και παρότι μας είπαν , όπως ίσως και σε εσάς, ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε με ένα εισόδημα, αποδείχτηκε ότι μπορούμε. Και μπορείτε κι εσείς.

Ξέρω ότι δεν είναι το όνειρο όλων και για κάποιους δεν υπάρχει ούτε ως επιλογή. Αλλά αν πραγματικά θέλετε να μείνετε σπίτι με τα παιδιά, θα σας ενθάρρυνα να προσπαθήσετε για το καλύτερο.

Ποτέ δεν θα πάρω πίσω αυτά τα πρώτα 5 χρόνια.

Αναρωτιέμαι τι έχασα με τα δύο πρώτα παιδιά μου. Δεν είχα ποτέ το χρόνο να καθίσω και να τα δω να κοιμούνται. Δεν μπορώ να πάρω αυτά τα χρόνια πίσω, αλλά νοιώθω ευγνωμοσύνη για αυτά τα χρόνια που κέρδισα.

Κόψε ταχύτητα μαμά . Όλα περνούν τόσο γρήγορα».