Όλα όσα νιώθει ένα «εκτάκι» με την επιστροφή του στο σχολείο

Είθισται τέτοια ημέρα να γίνεται εκτενή αναφορά στα πρωτάκια , στο άγχος που νιώθουν και την περίοδο προσαρμογής που θα χρειαστούν. Είναι λογικό, καθώς η μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο Δημοτικό φαντάζει ως ένα τεράστιο άλμα που πρέπει να πετύχουν με κάθε τρόπο…

Πώς νιώθουν όμως οι μαθητές της ΣΤ’ Δημοτικού, που είναι οι «μεγάλοι» του σχολείου και σε ένα χρόνο από τώρα θα αποχαιρετίσουν το γνώριμο σχολικό τους περιβάλλον για να πάνε στο Γυμνάσιο;

Νιώθουν… μεγάλοι

Τέλος τα πειράγματα, τα σχόλια τύπου « τι θες εδώ βρε σπόρε». Πλέον, αυτά είναι τα μεγαλύτερα παιδιά του Δημοτικού και αυτό δεν τονώνει μόνο την αυτοπεποίθησή τους αλλά τους δημιουργεί κι ένα αίσθημα ανωτερότητας.

Νιώθουν πώς περνά γρήγορα ο χρόνος

Κι όμως, αρκετά παιδιά που ξεκινούν την 6η Δημοτικού, δεν μπορούν να πιστέψουν ότι πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός και ότι είναι και με τη βούλα εκτάκια. «Νιώθω ότι μεγαλώνω γρήγορα, ότι περνούν τα χρόνια», ήταν η απάντηση του 11χρονου γιου μου, όταν τον ρώτησα πώς αισθάνεται που είναι πια στην ΣΤ΄ Δημοτικού. Κάτι ανάλογο απάντησε και ο κολλητός του, με τη διαφορά ότι ανυπομονεί να περάσει η χρονιά για να πάει στο Γυμνάσιο!

Νιώθουν άγχος

Μεγαλύτερη τάξη, ποιο δύσκολες έννοιες. Πόσο δύσκολα θα είναι τα μαθήματα; Θα χρειαστεί να διαβάζουν πολλές ώρες; Θα έχουν ελεύθερο χρόνο; Πόσα διαγωνίσματα θα γράφουν την εβδομάδα; Αυτές είναι οι μεγαλύτερες ανησυχίες τους με το που θα πάρουν τα βιβλία και το πρόγραμμα της πρώτης εβδομάδας. Ακόμα και οι πιο ψύχραιμοι μαθητές θα νιώσουν έστω και για λίγο το άγχος να τους καταβάλλει.

Νιώθουν (και) μπερδεμένοι

Η ΣΤ’ Δημοτικού είναι μια χρονιά που το παιδί θα βιώσει αρκετές αλλαγές όχι μόνο στην εξωτερική του εμφάνιση αλλά και στην ψυχολογία του. Η εφηβεία ήδη έχει ξεκινήσει και τα ξεσπάσματα θα είναι πιο συχνά, αιφνιδιάζοντας όχι μόνο εμάς αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Θα νιώθει «μεγάλος» αλλά όχι τόσο ώστε να μπορεί να διαχειριστεί τα πολλά και αντιφατικά , πολλές φορές, «θέλω» του.

Είναι λογικό να νιώθουν τα παιδιά ανάμεικτα συναισθήματα. Τελειώνουν το Δημοτικό που σηματοδοτεί τη μετάβασή τους στο Γυμνάσιο κι αυτό από μόνο του είναι κάτι το συναρπαστικό όσο και ...τρομακτικό.

Παρά την αγωνία και το άγχος, αισθάνονται έναν κρυφό ενθουσιασμό που μεγαλώνουν και θα μπορούν να κάνουν επιτέλους όσα τα μεγαλύτερα αδέλφια ή ξαδέλφια τους.
Θα πάψουν ν’ ακούνε με την ίδια συχνότητα « είσαι μικρός ακόμα» και θα είναι σε θέση να διεκδικούν περισσότερα γιατί απλά είναι «εκτάκια».

Εκείνο που αξίζει να θυμόμαστε όλοι οι γονείς μαθητών, ανεξαρτήτως ηλικίας και τάξης, είναι ότι τα παιδιά μπορεί να χρειάζονται χρόνο να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Πρέπει λοιπόν να είμαστε δίπλα τους, όχι με υπερυψωμένο το δάχτυλο αλλά με μάτια κι αυτιά ανοιχτά και να τους βοηθήσουμε να πιστέψουν στον εαυτό τους. Να κάνουν την προσπάθειά τους, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους, γιατί το θέλουν κι όχι γιατί το απαιτούμε εμείς ( οι γονείς τους).

Ας έχουμε λοιπόν μια καλή σχολική χρονιά, με ανοιχτά σχολεία και ανοιχτά μυαλά.