«Το σκληρό μάθημα που πήρα όταν έγινα μαμά για δεύτερη φορά»

«Όταν η δύο ετών κόρη μου γνώρισε τον νεογέννητο γιο μου, δεν ήταν αυτό που λέμε "έρωτας με την πρώτη ματιά". To νήπιο παιδί μου σίγουρα νοιαζόταν για αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι με το οποίο έμενε κάτω από την ίδια στέγη, όμως έρωτας; Δύσκολο.

Όπως υποψιαζόμουν, της κόρης μου -όπως και στα περισσότερα παιδιά αυτής της ηλικίας- δεν άρεσε που κάποιος άλλος απαιτούσε τόσο πολύ την προσοχή της μαμάς. Κάθε φορά που κρατούσα το μωρό, η κόρη μου ήθελε να την πάρω αυτήν αγκαλιά. Όταν ο γιος μου γκρίνιαζε, η κόρη μου αναζητούσε ακόμα περισσότερο την προσοχή μου. Κάθε φορά που τον θήλαζα, την έπιανε η δημιουργικότητά της και έκανε πράγματα όπως το να προσπαθεί να κατεβάσει τις κουρτίνες (ωωω ναι).

Λέγοντας ότι αυτό ήταν σπαρακτικό, είναι λίγο. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, ένιωθα διαρκώς μπερδεμένα συναισθήματα: ότι «πρόδιδα» το πρωτότοκο παιδί μου, ότι η κόρη μου θα ένιωθε παραγκωνισμένη ή ακόμα χειρότερα, ότι δεν την αγαπούσαμε.

Πολύ σύντομα, όταν φέραμε στο σπίτι τον νεογέννητο γιο μας, ήταν λες και όλα αυτά τα οποία φοβόμουν, έγιναν πραγματικότητα. Όλες αυτές οι φωτογραφίες με τα αγαπημένα αδερφάκια που βλέπω στο Instagram; Ε, καμία σχέση με εμάς.

Προσπάθησα πολύ σκληρά να μοιράσω την προσοχή και τον χρόνο μου στα δυο παιδιά, όμως και πάλι ένιωθα διαρκώς ενοχές και ότι κάποιον απογοήτευα. Εάν άφηνα το μωρό ξαπλωμένο ανάσκελα στο πάτωμα ενώ παίζω κούκλες με την κόρη του, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει για αυτόν. Εάν φορούσα το μωρό στον μάρσιππο και κυκλοφορούσα έτσι στο σπίτι, μη μπορώντας να πάρω την κόρη μου αγκαλιά, η καρδιά μου έσπαγε για εκείνη.

Αν και είχα δύο υπέροχα παιδιά δεν μπορούσα να διαχειριστώ ότι ήμουν μαμά δύο παιδιών. Ένιωθα ότι ό,τι έκανα δεν ήταν αρκετό. Πάντα κάποιο έπαιρνε περισσότερο προσοχή από το άλλο. Όσοι γνωρίζετε αυτό το συναίσθημα ενοχής που νιώθει μία μητέρα, δεν χρειάζεται να σας περιγράψω πώς είναι.

Όσο οι μήνες περνούσαν, ο γιος μου άρχισε να αποκτά ένα είδους πρόγραμμα και η κόρη μου έγινε λίγο πιο ώριμη σε ό,τι έχει να κάνει με την ύπαρξη του μικρού της αδερφού. Τα πράγματα ηρέμησαν. Τα παιδιά μου αγαπήθηκαν και, όπως στις οι φωτογραφίες του Instagram, ήταν τόσο τρυφεροί μεταξύ τους. Και πάλι όμως, κάθε μέρα που περνούσε κάποιο είχε περισσότερο από τον χρόνο μου. Κάποιο χρειαζόταν να κάνει λίγο υπομονή. Ακόμα τα πράγματα δεν ήταν ισορροπημένα και μοιρασμένα ισόποσα.

Τώρα, σχεδόν 16 μήνες μετά τη γέννηση του γιου μου, επιτέλους κατάλαβα ότι τίποτε δεν είναι ιδανικό και ότι ποτέ δεν θα είναι ισορροπημένα. Κάθε μέρα, κάποιο από τα παιδιά μου θα έχει περισσότερη από την προσοχή μου. Και αυτό είναι εντάξει. Γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Τα παιδιά μου αγαπιούνται πολύ μεταξύ τους, ακόμα όμως κλαίει κάθε φορά που τους λέω «ένα λεπτό» για να αλλάξω μία πάνα ή κάτι. Και όσο ακόμα είναι μικρά, έτσι θα είναι.»

^{Πηγή: whattoexpect.com}