Η δική μου εμπειρία θηλασμού των δίδυμων μωρών μου

Ήταν μία πρώτη γεύση που πήρα από όσα ακολούθησαν τους επόμενους μήνες τους οποίους μάλλον θα προτιμούσα να τους περνούσα μόνη μου και χωρίς μπλούζα στο σπίτι μου.

Εκεί ήμουν με δύο μωρά ή ένα θήλαστρο μόνιμα στο στήθος μου. Μετά από μία αποβολή και μετά από τόσες προσπάθειες για να μείνω έγκυος ξανά, η υπογονιμότητα μου άφησε ένα συναίσθημα ότι το σώμα μου με είχε απογοητεύσει.

Ένιωθα ότι δεν είχα τον έλεγχο και ίσως αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί ήμουν τόσο αποφασισμένη να αποκτήσω τον έλεγχο του θηλασμού των μωρών μου.

Πριν γεννηθούν τα δίδυμα, παρακολουθούσα την αδερφή μου να θηλάζει τον ανιψιό μου. Έμοιαζε τόσο εύκολο. Παρόλο που είχε ένα μωρό, υπέθεσα αφελώς ότι θα ήταν το ίδιο εύκολο και για εμένα. Όπως αποδείχτηκε όμως, το να θηλάζεις δίδυμα ήταν μία πρόκληση και σύντομα έμαθα ότι και όλο αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω απόλυτα.

^{Jennifer Bonicelli / babycenter.com}

Από την αρχή, προσπαθούσα συνεχώς: Το γάλα μου καθυστερούσε να κατέβει, το ένα μωρό δυσκολευόταν να πιάσει τη θηλή και το άλλο αντί να παίρνει βάρος, έχανε. Δίναμε στα μωρά μας μητρικό γάλα με το μπουκάλι και εγώ αντλούσα από το θήλαστρο κάθε λίγες ώρες μέχρι που το γάλα μου επιτέλους κατέβαινε.

Όταν ήμουν σπίτι και έβγαζα γάλα, ο σύζυγός μου ήταν δίπλα μου σε κάθε τάισμα και με βοηθούσε να θηλάσω ταυτόχρονα. Μετά από μερικές εβδομάδες, προσπαθήσαμε να είμαι πιο ανεξάρτητη στο κάθε τάισμα και κάποια στιγμή ένιωθα άνετα να θηλάσω και τα δύο μωρά ακόμα και μόνη μου (με εκείνον βέβαια να είναι κοντά μέχρι που επέστρεψε στη δουλειά).

Όταν ξεπεράσαμε αυτές τις δυσκολίες, οι πρώτοι τρεις μήνες κύλησαν ομαλά. Θήλαζα και αντλούσα γάλα με ακρίβεια ρολογιού. Ο θηλασμός των δίδυμων μωρών μου ήταν επιτυχής. Μέχρι που δεν ήταν.

Έγινα εμμονική, κατέγραφα τα πάντα για το κάθε μωρό και ιδιαίτερα από όταν ένα από τα αγόρια μου άρχισε να κάνει εμετό μετά από κάθε γεύμα για τρεις εβδομάδες. Κάθε εβδομάδα πηγαίνα τα μωρά στον παιδίατρο για να τα ζυγίσει ώστε να είμαι βέβαιη ότι έπερναν αρκετό βάρος. Ήμουν αποφασισμένη να ξεπεράσω αυτό το συναίσθημα ότι το σώμα μου αποτύγχανε.

Ίσως για αυτό δεν ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που ο παιδίατρος μου είπε ότι τα μωρά δεν παίρνουν όσο βάρος πρέπει και ότι θα πρέπει να σκεφτώ να τους δώσω συμπλήρωμα. Θα είμαι ειλικρινής, έπρεπε να αφήσω την περηφάνεια μου στην άκρη. Στην τελική, ήξερα ότι έπρεπε να κάνω το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά μου.

Ευτυχώς, η αδερφή μου ήταν μηχανή παραγωγής γάλακτος από μόνη της και προσφέρθηκε να μας δώσει από το μητρικό γάλα που αντλούσε και με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίσαμε έξι εβδομάδες αποκλειστικού θηλασμού ακόμα.

To δώρο αυτό μου έδωσε το χρόνο να διαχειριστώ αυτό το συναίσθημα που είχα ξανά ότι το σώμα μου αποτύγχανε. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, θήλαζα, αντλούσα γάλα με το θήλαστρο και έδινα συμπλήρωμα. Και τα μωρά μου πήραν όσο βάρος έπρεπε.

Όλο αυτό δεν έγινε χωρίς θυσία: Αρνούμουν να τα παρατήσω και η όλη διαδικασία του ταΐσματος με έκανε να είμαι απομονωνομένη. Ήταν δύσκολο να φύγω από το σπίτι. Και η επιμονή μου να δώσω στα μωρά μου μητρικό γάλα για όσο το δυνατόν περισσότερο με είχε τυφλώσει.

Κάποια στιγμή, στους οκτώ περίπου μήνες ο σύζυγός μου με έπιασε και μου μίλησε για τον απογαλακτισμό των διδύμων. Ευτυχώς, η διαδικασία του απογαλακτισμού δεν ήταν δύσκολη, τουλάχιστον για τα αγόρια μου.

Ακόμα και σήμερα, ένα κομμάτι μου παλεύει να διαχειριστεί αυτό το αίσθημα αποτυχίας, σχεδόν επτά χρόνια αργότερα. Υπάρχουν στιγμές για τις οποίες εύχομαι να είχα κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά ή νιώθω ότι δεν είχα παλέψει αρκετά. Και όπως η υπογονιμότητα, έτσι και η εμπειρία του θηλασμού άφησε τα σημάδια της σε εμένα.

Οι επιτυχίες και οι προκλήσεις είναι όλες κομμάτι της ιστορίας μου και όταν αυτά τα συναισθήματα της αμφισβήτησης βγαίνουν στην επιφάνεια, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι το πραγματικό θαύμα είναι ότι κατάφερα να θηλάσω.

^{Η Jennifer Bonicelli μοιράστηκε την εμπειρία της στο babycenter.com}