Kύηση: Η ωραιότερη περίοδος στη ζωή μιας γυναίκας; Μια αναγνώστρια εξομολογείται

Όλα ξεκίνησαν ως δώρο! Με έντονη προσμονή, πολλή προσευχή, μεγάλα όνειρα και την ελπίδα-βεβαιότητα σχεδόν- ότι τούτη η εγκυμοσύνη θα ήταν καλή!

Δέκα χρόνια μετά το πρώτο παιδί, δύσκολη κύηση-υπέροχο παιδί, είχα ξεχάσει, είχα θεωρητικοποιήσει, είχα χαράξει άλλη διαδρομή και πίστευα ότι όλα τώρα θα έβαιναν καλώς!
Και για το έμβρυο, όπως όλα δείχνουν, τώρα βαίνουν καλώς! Για τη μάνα του, χρειάστηκε αγώνας, αποχή ακόμη και από τις μικρές ισορροπίες της καθημερινότητας, κόπος τεράστιος να ανταπεξέλθει σε στοιχειώδη λειτουργικότητα για το παιδί της, άδεια από τη δουλειά που αγαπά (με πόνο ψυχής-πολύτιμη άδεια), ανασύνταξη εαυτού..

Υποβασταζόμενη για την αυχενική (στην πρώτη κύηση αγκαλιά), με λιποθυμίες εντός και εκτός σπιτιού (και όλο τον τρόμο μετά για το πού θα μπορούσα να χτυπήσω), με ατελείωτους βηματισμούς ως να ‘ρθει η πολυπόθητη χώνεψη μίας φέτας πορτοκαλιού, με δάκρυα και πείσμα..

Είναι δύσκολο να χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου. Να μην μπορείς να πιεις ούτε γουλιά νερό, να μην μπορείς να φας, να κάνεις εμέτους το σάλιο σου, να καταρρέεις και να ξανασηκώνεσαι, να πολεμάς. Μια βδομάδα, δύο, ένας μήνας, δύο, τρεις, τέσσερις, πόσοι;

Ο εφιάλτης της προηγούμενης κύησης ήταν παρών! Με εμέτους και λιποθυμίες, με καθήλωση στον καναπέ: πρώτη φορά στα χρονικά στολίσαμε για Χριστούγεννα αρχές Νοέμβρη! Καθόμουν στον καναπέ και μετρούσα τα φωτάκια: 35, 84, 126.. θάμπωναν μες στα δάκρυά μου και ξανάστραφταν εμμονικά.. άραγε ως τα Χριστούγεννα θα μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου;

Δεν ξέρω πόσες φορές την επικαλέστηκα «Παναγιά μου, βοήθα με!» ζητώντας να βρω δύναμη στα μέσα μου, σε ό,τι όμορφο είχα ζήσει, σε ό,τι ονειρεύτηκα..

Μπορεί μια έγκυος μάνα που δεν τρέφεται σχεδόν καθόλου για μήνες, να βρίσκει δύναμη να σηκώνεται από το κρεβάτι να ετοιμάσει και να πάρει το παιδί της από το σχολείο;

Να βγάζει alarm στη διαδρομή και απλά να ξεκινά εμέτους στο δρόμο;

Mπορεί να μαγειρεύει όταν οι μυρωδιές ενισχύουν την γαστροοισοφαγική της παλινδρόμηση; Μπορεί, με μάσκα και διάπλατα ανοιχτό παράθυρο και βαθιές ανάσες!

Και έπειτα, μπορεί καθισμένη σε καρέκλα: να μαγειρεύει, να καθαρίζει, να σιδερώνει..

Μπορεί να χαμογελά στο παιδί της ενώ τρέμει από ακατάσχετους εμέτους, γιατί το ξυπνάει άθελά της το βράδυ που κοιμάται;

Μπορεί να ονειρεύεται ενώ εξετάσεις άλλοτε χαροποιούν και άλλοτε προβληματίζουν; Mπορεί.

Μπορεί να μετρά τις μέρες και τις νύχτες που απομένουν ως να πάρει το μωρό της αγκαλιά, ως να ελευθερώσει το κορμί της από τη δυσκολία, ως να πατήσει ολοκληρωτικά στα πόδια της; Mπορεί.

Μπορεί να κάνει τηλεδιάσκεψη με φοιτητές διακοπτόμενη από εμέτους, να διορθώνει γραπτά τελείως νηστική προς αποφυγή ναυτίας, να σηκώνει το τηλέφωνο συνεργατών της και να παίρνει ανάσες για ν’απαντήσει; Μπορεί.

Αφού την χρειάζονται, μπορεί.

Και μπορεί καλύτερα όταν η νέα οικογένεια που φτιάχνει τριγύρω της, είναι εκεί. Μπορεί, όταν η κόρη της τρέχει στους εμέτους της και της κρατά τα μαλλιά για να μη λερωθούν. Όταν της φέρνει σακουλάκι για να μη γίνουν ρεζίλι.

Μπορεί όταν ο σύντροφός της, της δίνει κουράγιο λέγοντας «Τώρα πια κρατάς το κορμί σου όρθιο όταν τα βγάζεις, δεν καταρρέεις» και τη χαϊδεύει με λόγια και με πράξεις.
Μπορεί όταν η αδελφική της φίλη παρατάει τα πάντα της για να τη βοηθήσει με τη μελέτη του παιδιού, με τη φυσική της παρουσία. Όταν την περιμένει να σταθεί, ως και για να κυοφορήσει. Όταν κάθε πρωινό μαζί με τον σύντροφό της πηγαίνουν το παιδί της στο σχολείο.

Και είναι σαφώς τα τηλέφωνα και τα μηνύματα της πατρικής μου οικογένειας, οι ευχές των φίλων, των συγγενών, των συναδέλφων, των γονιών μαθητών και συμμαθητών του παιδιού της που βοηθούν πολύ. Και εκείνοι που κάθε μέρα ρωτούν «Πώς είσαι σήμερα; Αντέχεις;» και γίνονται οι ίδιοι ευήκοα ώτα, γίνονται ευχές και δύναμη.

Τώρα που δυναμώνω, αδύνατη σταθερά, αλλά με κοιλιά εμφανή (σε κάθε κύηση πρώτα χάνω αρκετά κιλά και μετά παίρνω), κρατώ ψηλά τους ανθρώπους μου. Τους αγαπώ. Κρατώ στιγμές ατέλειωτης προσπάθειας και αμέτρητων δακρύων. Κρατώ την εικόνα των ρούχων που έρχονταν σιδερωμένα από τη μάνα μου, το χάδι του πατέρα μου στα πόδια, στα μαλλιά μου, την έγνοια της αδελφής μου. Κρατώ το βλέμμα των αδελφών μου, την κόρη μου προσφάτως να λέει «Aρχίζεις και μου θυμίζεις τη μαμά μου»..

Κρατώ την υποστήριξη του γιατρού μου, όταν λύγησα από λυγμούς γιατί δεν άντεχα άλλο, του γιατρού που σηκώθηκε απ’ τη θέση του και με πήρε αγκαλιά να κλείσει μέσα της την υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά και μ’ αυτό το μωρό.

Κρατώ το ενσυναισθητικό βλέμμα της νέας οδοιπόρου της ψυχής μου, την απενοχοποίηση για τ’ ότι δεν είναι δική μου ευθύνη όλη αυτή η ταλαιπώρια. Τυχαίνει, δεν την επιλέγουμε- όπως δεν επιλέγουμε ένα σωρό πράγματα- και εμείς αγωνιζόμαστε!

Κρατώ την καθαρίστρια του σχολείου μου που ερχόταν και έφτιαχνε φαγητό στο παιδί μου. Τους υπέροχα απλούς ανθρώπους-συνεργάτες μου που παίρνουν και ξαναπαίρνουν τηλέφωνο να δουν αν είμαι καλά. Τα καλά λόγια οικείων και δυνάμει οικείων ανθρώπων-βάλσαμο στην καρδιά. Τους δύο νέους ανθρώπους- Ηλιοφώτιστη Αγάπη της ζωής μας, που γίνεται ζέση και αγάπη στην καρδιά.

Δε γράφω γιατί νομίζω ότι πέρασα τους πιο δύσκολους μήνες κύησης που υπάρχει! Ξέρω εγκύους που περνούν πολύ δυσκολότερα, που κινδυνεύει το μωρό τους, που νοσηλεύονται καιρό. Γνωρίζω αρρώστους που παλεύουν για την επιβίωσή τους, με ή χωρίς ελπίδα ανάρρωσης. Έχω δίπλα μου παιδιά με αναπηρίες που κάνουν καθημερινά τη δυσκολία, ζωή. Γονείς που ξέρουν να αγωνίζονται κάθε στιγμή. Ηλικιωμένους που χαμογελάνε, ενώ κάθε μέρα χάνουν λίγη από την ακμή τους. Δίπλα μας καραδοκεί ο κόβιντ. Προστατεύομαι, αλλά ως εκεί. Κουράστηκα να φοβάμαι. Παναγιά μου, λέω και χαμογελώ (τώρα έχω άλλη δύναμη)..

Γράφω γιατί τώρα μπορώ να κάθομαι στην καρέκλα και να διαβάζω, μπορώ να απολαύσω μια ταινία, να σχεδιάζω πράγματα για το μέλλον, να νιώθω το μωρό μου, να κάνω εμετό και όσο και αν φοβάμαι, να ξανατρώω, να παλεύω την αναιμία μου, να προσπαθώ να ανακτήσω τη λειτουργικότητά μου, να μπορώ να δώσω παιδοχαρές στην κόρη μου..

Υποψήφιες μαμάδες, εσείς που έχετε καλές εγκυμοσύνες, να το απολαμβάνετε! Κι εσείς που περνάτε δύσκολα, μην το βάζετε κάτω! Μετά την καταιγίδα θα ξημερώσουν ουράνια τόξα, θέλοντας και μη! Θα ‘ναι πολύχρωμα και στεριωμένα δυνατά στη γη, θ’ ακουμπούν τον ουρανό και θα γνέφουν στη ζωή.. Μαμάδες που αγωνίζεστε για τ’ αυτονόητα, κρατήστε τους ανθρώπους σας κοντά σας, μοιραστείτε τις δυσκολίες σας, ζητήστε υποστήριξη!

«Ένα μονάχα δε μου δίνει το όνειρο: ως πού να κινδυνεύσω. Γιατί τότε, δε θα ήταν όνειρο, θα ήταν γεράματα»! Πάρτε την ξεχωριστή Δημουλά στο μαξιλάρι σας και τολμήστε να ονειρευτείτε! Σε όποια ηλικία, με όποια κατάσταση, αγαπώντας τον εαυτό σας και τη νέα ζωή μέσα σας! Τη νέα ζωή που θα έρθει να φέρει φως στα σκοτάδια σας και θα σας κάνει απ’ την αρχή να αντέχετε και να αγαπάτε την ανθρώπινη πλευρά σας..

Σήμερα, τη γενέθλια μέρα μου, η ευχή μου έχει διπλή ισχύ: YΓΕΙΑ απ’ άκρη σ’ άκρη της γης, σε κάθε άνθρωπο που ταλαιπωρείται «ένα μπουκέτο αστέρια, από ‘κείνα που δεν παύουν ν’ ανθίζουν» (Γ. Ρίτσος) στις καρδιές και στις ζωές μας..

Ψαλλιδάκου Αδαμαντία