H κόρη μου μπήκε στην εφηβεία και δεν είμαι καθόλου έτοιμη γι΄αυτό

Μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς πότε συνειδητοποίησα ότι η κόρη μου μεγάλωσε…

'Ηταν στα 11α γενέθλιά της. Για να τα γιορτάσουμε επιλέξαμε ένα χώρο ανοιχτό όπου θα μπορούσε να τα γιορτάσει με τις φίλες της με ασφάλεια ( λόγω πανδημίας).

Ανυπομονούσα να γνωρίσω τους γονείς των νέων της φίλων που έκανε το φθινόπωρο ξεκινώντας το γυμνάσιο.

Προς έκπληξή μου, οι φίλες της έφτασαν μόνες τους, χωρίς τη συνοδεία γονέα. Ίσως ζούσα σε μια φούσκα πανδημίας τον τελευταίο χρόνο ή ίσως ήταν απλώς η απροθυμία μου να αναγνωρίσω ότι τα παιδιά της ηλικίας της γίνονται πιο ανεξάρτητα…

Και τότε το συνειδητοποίησα: ήμουν η μαμά μιας έφηβης.

Γνωρίζω ότι σε αυτή την ηλικία ξεκινούν οι έξοδοι χωρίς γονείς, ότι το κινητό είναι η προέκταση του χεριού τους, ότι περνούν ώρες σερφάροντας στο διαδίκτυο και χαζεύοντας στα social media.

To ξέρω και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι΄αυτό. Απλά μαστίζομαι από την αβεβαιότητα που έρχεται με όλες αυτές τις αλλαγές.

Κάθε στάδιο της ανατροφής έχει τις δικές του προκλήσεις. Αλλά αυτή τη στιγμή, θα έδινα σχεδόν τα πάντα για μια άγρυπνη νύχτα με προβλήματα οδοντοφυΐας ή να τρέχω μαζί της στην παιδική χαρά για να μην χτυπήσει.

Μένουμε στη Νέα Υόρκη και έχω δει παιδιά γυμνασίου να πηγαίνουν μόνα τους με το μετρό στο σχολείο εδώ και δεκαετίες. Πίστευα ότι δεν ήταν κάτι αξιοσημείωτο, μέχρι που σκέφτηκα ότι μια μέρα το παιδί μου θα κάνει το ίδιο πράγμα.

Ζώντας σε ένα αστικό περιβάλλον, ήρθα αντιμέτωπη με μια σειρά από δύσκολα θέματα τα οποία έπρεπε να εξηγήσω στο παιδί μου .

Πήγε σε ένα προοδευτικό δημοτικό σχολείο που της παρείχε ένα ευρύ πεδίο μάθησης μαζί με τα μαθηματικά και την ανάγνωση και είμαι ευγνώμων για αυτό.

Είμαι περήφανη που μεγαλώνω ένα παιδί που είναι ώριμο, ανεξάρτητο και όμορφο.

Ένα είναι σίγουρο, ότι η ανεξαρτησία έρχεται είτε μου αρέσει είτε όχι.

Και όμως την ίδια στιγμή, φοβάμαι μέχρι θανάτου να την αφήσω μόνη της ακόμα κι αν είναι στο πάρκο με φίλους, γιατί ξέρω πώς μπορεί να είναι ο πραγματικός κόσμος.

Πώς κρατάμε τα παιδιά μας αθώα αλλά όχι αφελή; Πώς τα κρατάμε ασφαλή όταν δεν τα καταλαβαίνουμε;

Ένα είναι σίγουρο, η ανεξαρτησία έρχεται είτε μου αρέσει είτε όχι.

Η εφηβεία έχει ήδη φτάσει, και ήδη οι πρώτες αλλαγές στο σώμα της είναι εμφανείς.

Μετά από ένα χρόνο εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, θα ξαναπάει στο σχολείο, θα αποκτήσει το δικό της κινητό τηλέφωνο για να επικοινωνώ μαζί της όταν δεν είναι στο σπίτι και θα γίνω μέλος του TikTok προκειμένου να μπορώ να συμβαδίζω με τις τάσεις της εποχής.

Μπορείς να κλάψεις για την «απώλεια» του μικρού κοριτσιού σου και παράλληλα να είσαι ενθουσιασμένη με το ενδιαφέρον νεαρό άτομο που εξελίσσεται το παιδί σουι;

Δεν έχω απάντηση αλλά ξέρω ότι πρέπει να μάθω να εμπιστεύομαι και την κόρη μου και τον εαυτό μου.

Πρέπει να πιστέψω ότι μεγαλώνω ένα παιδί που μπορεί να πάρει έξυπνες αποφάσεις και ότι ο κόσμος που θα ζήσει δεν θα την απογοητεύσει.

Και τότε θα ξέρω ότι θα μπορεί να τραβήξει το δρόμο του.