Μια γυναίκα μιλάει στον εαυτό της πριν κάνει οικογένεια

Σαν φωτογραφία από κάποια άλλη εποχή θα θυμάσαι τις περαντζάδες της νιότης σου...

Τα δυνατά γέλια, τα παγωτά βανίλια, τα φιλιά κεράσι και τα βράδια που γίναν μεθυσμένα πρωινά, ανακατεμένα με τις μυρωδιές από τους εφήμερους λαιμούς που γεύτηκες.

Οι εποχές θάβονται, η ξεγνοιασιά θρηνεί για τις υποχρεώσεις της μαυροφορούσας ενηλικίωσης, και οι περαντζάδες σου αν και είναι πια μετρημένες σαν μαδημένα πέταλα μιας μαργαρίτας, δεν σκόρπισαν στο βιαστικό αγέρι του χρόνου.

Μόνο που τώρα η ξέφρενη ομορφιά μεταφράζεται σε λευκή αρμονία.

Μόνο που τώρα γεύεσαι ένα μονάχα αχνιστό κορμί, που το γνωρίζεις σαν το δικό σου.

Μόνο που τώρα την πολύτιμη κορμοστασιά σου έμαθες να την περπατάς καμαρωτά, δίχως να την τραβολογάς.

Και ως γυναίκα ικανή θα έχεις να θυμάσαι την τρικυμία της ανεμελιάς και της αρμύρας που πήρε γαλήνιο σχήμα και ντύθηκε καρποφόρα γη - σαν τα μάτια του.

Που δεν σε ταλαιπώρησαν ακόμα.

Κάποτε την τυραννία τη βούταγες στη ζάχαρη για να γλυκάνει.

Τώρα δεν χρειάζεται να προσθέσεις τίποτα.

Ήρεμη ολοκλήρωση.

Και όταν τελειώσει μια ακόμα εποχή, εσύ θα σε γιατρεύεις.

Τις αλλαγές δεν τις μπορείς.

Μα ξεχνάς ότι όποια αυτοσχέδια βαρκούλα σε ξέβρασε εδώ, τα είχε μιλημένα με τη μοίρα σου, που όταν σε αφήνει γυμνή και κρύα, πάντα μετά από λίγο σε ντύνει με πιο ακριβά και ασφαλή χάδια.

Το ταξίδι, κάνει στάσεις, και όταν δεις την επόμενη θέα, η ευγνωμοσύνη σου θα νταντέψει κάθε κλάμα νοσταλγίας.

Όλες οι ηλικίες είναι δικές σου, και ξέρεις ότι τις κάνεις να αξίζουν.

Πιες αυτήν την παγωμένη μπύρα, και πρώτα τσούγκρισε με τα λάθη σου.

Χρωστάς για κάθε τέλος εποχής, ένα ευχαριστώ και όχι μια συγγνώμη.

Σαν μελωδία από κάποια άλλη εποχή θα θυμάσαι και τους περαστικούς σου...

Και σε εκείνους ευχαριστώ χρωστάς, όχι συγγνώμη.

Όλα μαζί ύφαιναν την τωρινή μορφή σου, και εσύ σαν ανυπόμονο μωρό ήθελες να διακτινιστείς από την εποχή στην επόμενη.

Μην λησμονείς και μην λυπάσαι, μην μετανιώνεις και μην φοβάσαι.

Έχεις ένα σχέδιο για σένα απλά ακόμα δεν το γνωρίζεις.

Και σαν νανούρισμα από κάποια άλλη εποχή θα θυμάσαι ότι πριν γίνεις η ίδια μάνα, ήσουν παιδί...

Όμως σε εκείνο οφείλεις μια συγγνώμη.