Όταν τα παιδιά σας είναι πια μεγάλα και το καλοκαίρι δεν είναι το ίδιο

Οι μέρες είναι γλυκόπικρες. Την άλλη μέρα, καθώς είχαμε τα παράθυρα ανοιχτά, άκουσα τους ήχους των παιδιών του γείτονα να αναπηδούν στο τραμπολίνο τους, τα παιχνίδια ήταν σκορπισμένα στην αυλή και μια τσουλήθρα ακουμπούσε στο γρασίδι..

Η θλίψη με πλημμύρισε καθώς, για πρώτη φορά, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν τα παιδιά μου έξω που γιόρταζαν το καλοκαίρι της παιδικήςτους ηλικίας.

Απολαμβάνοντας τις ηλιόλουστες μέρες, όταν και οι τρεις τους έπαιζαν στην πίσω αυλή με μια φουσκωτή πισίνα.

Έβγαλα φωτογραφίες και τους τρεις στην παλιά πισίνα καθώς ήταν ξαπλωμένοι στις πετσέτες τους για να στεγνώσουν στον ήλιο του Ιουλίου.

Τα μωρά μου, που έπρεπε ακόμα να βοηθήσω με το αντηλιακό, να τους ετοιμάσω σνακ και να τους γεμίσω τα μπαλόνια με νερό για να παίξουν μπουγέλο.

Οι μέρες είναι μεγάλες αλλά τα χρόνια είναι λίγα

Σήμερα, κάθομαι μόνη στην αυλή, αναπολώντας τα περασμένα καλοκαίρια, εκείνα τα καλοκαιρινά πάρτι γενεθλίων που είχαμε μια τούρτα πειρατών, πινιάτα και διοργανώναμε κυνήγι θησαυρού στην αυλή μας.

Τώρα είναι όλοι έφηβοι, περνούν χρόνο με φίλους, και ερωτεύονται. Υπάρχει λιγότερος χρόνος για τη μαμά και τον μπαμπά, όπως θα έπρεπε να είναι.

Ο σύζυγός μου, που έχει πάντα συμβουλές για μένα όταν μπαίνω σε αυτές τις συναισθηματικές νοσταλγικές σκέψεις, μου θυμίζει: «Αυτός είναι ο στόχος, υποτίθεται ότι θα μεγαλώσουν».

Και ξέρω ότι έχει δίκιο, αλλά δεν μπορώ να μην μυρίσω τα χέρια των παιδιών μου, που είναι τώρα μεγαλύτερα από τα δικά μου, και με έχουν ξεπεράσει στο ύψος.

Έκλαψα τη μέρα που κατεβάσαμε την κούνια, και ήμουν μελαγχολική τη μέρα που βγάλαμε τα παιχνίδια από την αυλή.

Ωστόσο, ξέρω ότι...: Την ημέρα που γύρισα σπίτι από το νοσοκομείο με το πρώτο μου μωρό, έκλαψα γιατί ήξερα από κάθε μέρα ότι θα έκανε μικρά και μετά μεγαλύτερα βήματα μακριά μου.

Πριν φύγουν οριστικά, όπως λέει ο Thoreau, θα ρουφήξω το μεδούλι από τις μέρες που έχω μαζί τους - απολαμβάνοντας την πρόοδό τους και τις νέες τους περιπέτειες.

Είναι όλα όπως πρέπει. Και προς το παρόν, καθώς οι φωνές και τα γέλια από τα παιδιά της γειτονιάς γεμίζουν τα αυτιά μου, θα θυμάμαι πώς ήταν όταν τα παιδιά μου ήταν τα πιο φασαριόζικα στη γειτονιά, γελούσαν τόσο δυνατά, και θα σκεφτώ τις νέες εμπειρίες που μας πειρμένουν!

Με πληροφορίες από: mother.ly