Πώς είναι να είσαι μαμά με κατάθλιψη - Μια μαμά γράφει

Την Έφη Αργυροπούλου πολλές μαμάδες τη γνωρίζουν. Είναι μια δυναμική μαμά, με δύο γιους και κάνει τα πάντα για να μην τους λείπει τίποτε.

Τις προσωπικές της εμπειρίες τις μοιράζεται μέσα από το προσωπικό της ιστολόγιο και μία από αυτές είναι και αυτή που θα διαβάσετε παρακάτω. Η Έφη, γράφει για την κατάθλιψη και για το πώς είναι να είσαι μαμά με κατάθλιψη.

"Θέλω καιρό να σου μιλήσω για μια δύσκολη περίοδο που βίωσα στη ζωή μου. Θέλω να τη μοιραστώ μαζί σου για να καταλάβεις ότι όλοι οι άνθρωποι περνάμε δύσκολες περιόδους, επώνυμοι και μη, περισσότερο ή λιγότερο προβεβλημένοι. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μεμπτά σημεία και αδυναμίες, ενώ κάποιες στιγμές στη ζωή μας δεν τα καταφέρνουμε τόσο καλά όσο θα θέλαμε. Με αφορμή μία δύσκολη κατάσταση που αναγκάστηκα να βιώσω χωρίς να το επιθυμώ, χτύπησε και μένα την πόρτα μου η περιβόητη κατάθλιψη, που εν έτει 2022 για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων θεωρείται ακόμα ταμπού. Την κατάθλιψη – όπως τη βίωσα εγώ – θα την περιέγραφα αόρατο εχθρό, μια ψυχική ασθένεια που μπορεί να μην είναι ορατή στους υπόλοιπους ανθρώπους. Αν κάποιος δεν την περνά σε βαριά μορφή, είναι εξίσου σοβαρή, ίσως και σοβαρότερη αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά. Η κατάθλιψη είναι νόσος, όπως και οι άλλες. Δεν είναι αδυναμία χαρακτήρα. Προκαλεί αφόρητο, αβάσταχτο ψυχικό πόνο και διαταράσσει όλη τη ζωή του πάσχοντος.

Πέρασα πολλά στάδια μέχρι να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει. Στην αρχή θεωρούσα ότι είναι πόνος λόγω της βίαιης απώλειας που βίωνα. Ο πόνος όμως δεν υποχωρούσε, ήταν εσωτερικός, δυνατός, μου προκαλούσε έντονη θλίψη, έκλαιγα ασταμάτητα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ήθελα να είμαι συνέχεια ξαπλωμένη, ζαλιζόμουν, λιποθυμούσα, αδυνατούσα να δουλέψω, να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε έπρεπε να κάνω και το μυαλό συνεχώς γυρνούσε στην απώλεια που βίωνα. Είχα μια μόνιμη άρνηση για τα πάντα. Δεν είχα όρεξη να φάω, δε με ευχαριστούσε τίποτα, έχασα το χαμόγελό μου και κάθε διάθεση για ζωή. Είχα ένα συνεχές βάρος στο στήθος και μια μόνιμη κόπωση. Το κεφάλι μου κατακλυζόταν συνεχώς από σκέψεις και δεν ήταν δυνατόν να ηρεμήσω με τίποτα, μέρα, νύχτα.

Η κατάθλιψη είναι μηχανισμός άμυνας που όταν πονάμε πολύ και δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε, κατεβάζουμε ένα διακόπτη, αποσυνδεόμαστε, χρειαζόμαστε ξεκούραση.

Αυτό και έκανα σε κάποιον βαθμό, αν και οι υποχρεώσεις έτρεχαν και δεν μπορούσα να σταματήσω τα πάντα. Ένιωθα τύψεις, λίγη και αδύναμη, τα έβαζα με τον εαυτό μου που στην πρώτη δυσκολία δεν τα κατάφερα, ερχόμουν κάθε μέρα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και τον εσωτερικό μου διάλογο. Με μάλωνα που επέτρεψα να γίνει κάτι τέτοιο. Άκουγα συνέχεια ότι είναι πολύ συνηθισμένο οι άνθρωποι να βιώνουν κατάθλιψη, αλλά έλεγα σε εμένα δε θα συμβεί, γιατί όντως αν δε συμβεί κάτι σε εμάς, το βλέπουμε απαξιωτικά και δε μας αφορά. Αν κάτι δε μας χτυπήσει την πόρτα, κάνουμε τους εξυπνάκηδες, κρίνουμε τους άλλους για το πόσο αδύναμοι είναι, το παίζουμε υπεράνθρωποι και βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα.

Πέρασα ατελείωτα βράδια άυπνη, με σκέψεις να με κατακλύζουν, να κλαίω γοερά ώσπου να μην έχω άλλα δάκρυα. Παρακαλούσα όλος αυτός ο πόνος που ένιωθα να τελειώσει και να επανέλθω στην προηγουμένη ευτυχισμένη ζωή μου. Παρακαλούσα να υπήρχε ένα κουμπάκι να το πατήσω και να γίνω η χαρούμενη Έφη που ήμουν, που έκλαιγα από γέλιο, όχι από λύπη, και έσπρωχνα τους φίλους μου γελώντας κακαριστά. Ευχόμουν να σταματήσει ο πόνος που ένιωθα και με έναν μαγικό τρόπο να έβγαινα από τον βούρκο που ζούσα.

Επέλεξα να το επικοινωνήσω με ελάχιστους ανθρώπους, ζήτησα άμεσα βοήθεια από ειδικό και προσπάθησα με όλο μου το ΕΙΝΑΙ να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να λυτρωθώ απ’ όλο αυτό, που μέρα με τη μέρα νόμιζα ότι με κατατρώει. Σαν ένα τέρας που έτρωγε τη σάρκα μου, όλες μου τις άμυνες και αντιστάσεις. Κάποιες μέρες ένιωθα λίγο καλύτερα και έλεγα ότι τελείωσε, μετά με τραβούσε ξανά πίσω και εγώ αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στη λογική και την παράνοια της κατάθλιψης, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, πάλευα με νύχια και με δόντια να βγω όσο πιο αλώβητη γινόταν απ’ όλο αυτό το πρωτόγνωρο που ζούσα.

Φόβος, κλάμα, πόνος, ντροπή, εξάντληση, ήττα, αγωνία για τη ζωή μου, άπειρα συναισθήματα και εγώ ανήμπορη μπροστά τους!

Όλη αυτή η δύσκολη περίοδος κράτησε περίπου έξι μήνες, παράλληλα προσπαθώντας να δουλέψω και να ισορροπήσω σε όλους τους τότε ρόλους της ζωής μου. Το πιο δύσκολο για εμένα που είμαι ένας πολύ αληθινός και εκφραστικός άνθρωπος ήταν να προσποιηθώ ότι όλα είναι καλά, να μην καταλάβουν κάτι οι συνεργάτες μου και οι άνθρωποι που δεν ήθελα να το γνωρίζουν, και αυτό ήταν ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟ, γιατί μέσα μου ούρλιαζα, σπάραζα από πόνο και εξωτερικά έπρεπε να φορώ ένα ψεύτικο χαμόγελο, για να μη γίνει αντιληπτή η κατάθλιψη που βίωνα. Είναι μια πολύ σκοτεινή μου περίοδος που δε θέλω να τη θυμάμαι καθόλου, σαν ένα κακό όνειρο.

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι παρ’ όλο που η κατάθλιψη δεν είναι ορατή με γυμνό μάτι, παρ’ όλο που είμαστε αρτιμελείς, είναι περισσότερο σοβαρή από οποιαδήποτε άλλη ασθένεια.

Αυτό που έχω να σε συμβουλέψω με όλη μου την αγάπη αν το βιώνεις κι εσύ, είναι να ζητήσεις άμεσα βοήθεια, να μην ντρέπεσαι και να ξέρεις ότι δεν είσαι ΜΟΝΟΣ. Είμαστε άπειροι άνθρωποι που έχουμε παλέψει με την κατάθλιψη και δεν ξέρω αν έχουμε βγει πιο δυνατοί, αλλά σίγουρα την έχουμε νικήσει! Μετά τη νύχτα έρχεται πάντα η μέρα, μετά το σκοτάδι βγαίνει πάντα το φως!".

της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.