Έχετε πιάσει ποτέ τον εαυτό σας να ζητάει συγγνώμη για τη συμπεριφορά του παιδιού σας;

Έχετε πιάσει ποτέ τον εαυτό σας να ζητάει συγγνώμη για τη συμπεριφορά του παιδιού σας - ακόμα κι όταν ήταν πολύ μικρό;

Αν ναι, τότε να σας εκμυστηρευτώ ότι έχω κάνει κι εγώ ακριβώς το ίδιο. Αλλά είμαι εδώ για να σας πω (και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου) ένα πράγμα: πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά να είναι παιδιά. Επειδή έτσι είναι, γιατί εμείς (ή οποιοσδήποτε άλλος) περιμένουμε να συμπεριφέρονται σαν ενήλικες;

Ήμουν σε μια συνάντηση Zoom με έναν συνάδελφό μου μια μέρα και είχα τον γιο μου στο κρεβατάκι του.

Όταν συνδέθηκα στη δουλειά εκείνο το πρωί, γνωστοποίησα στην ομάδα μου ότι φρόντιζα ταυτόχρονα τον γιο μου, και ότι μπορεί να εμφανιστεί σε οποιεσδήποτε συναντήσεις είχα εκείνη την ημέρα.

Τους ενημέρωσα ότι η νταντά του έλειπε εκτός πόλης, και ότι δεν είχα κάποιον να κρατήσει τον μικρό. Όλοι οι συνάδελφοί μου καταλάβαιναν απόλυτα — ωστόσο σε κάθε μία από τις συναντήσεις μου, έβρισκα συνεχώς τον εαυτό μου να ζητά συγγνώμη για κάθε μικρό πράγμα που έκανε το παιδί μου, υποθέτοντας ότι ήταν μια ταλαιπωρία για εκείνους, και τους αποσπούσε από τη δουλειά τους.

Βλέπετε, η εργασία μου δεν ήταν η μόνη φορά που έπιασα τον εαυτό μου να ζητά συγγνώμη για την παιδική συμπεριφορά του παιδιού μου. Έπιανα τον εαυτό μου να απολογείται όποτε είχαμε παρέα, σε οποιοδήποτε κοινωνικό περιβάλλον, σε οποιαδήποτε συγκέντρωση, γενικά κάθε φορά που συμπεριφερόταν σαν παιδί και ένιωθα ότι ήταν ενοχλητικό για οποιονδήποτε άλλον.

Αλλά γιατί ζήτησα συγγνώμη που το παιδί μου ήταν απλώς παιδί; Και γιατί υπέθεσα ότι οι άλλοι περίμεναν κάτι διαφορετικό από εκείνο;

Γιατί τα παιδιά θα είναι παιδιά - και τους αξίζει να είναι όσο έχουν την ευκαιρία!

Δεν περιμένω από το παιδί μου να συμπεριφέρεται σαν ενήλικας όταν ακόμα μαθαίνει τον εαυτό του και τα συναισθήματά του και αυτόν τον μεγάλο κόσμο γύρω του.

Και αν ταλαιπωρεί κανέναν, αυτή θα πρέπει να είμαι εγώ—η γυναίκα που περνάει 24 ώρες κάθε μέρα με αυτό το παιδί. Όχι ο άγνωστος που αντιλαμβάνεται μόνο δύο δευτερόλεπτα της συμπεριφοράς του ή ο συνάδελφος που ίσως καταλαβαίνει πλήρως επειδή έχει δικά του παιδιά.

Για τους γονείς των μικρών παιδιών, αφήστε τα παιδιά να είναι παιδιά—και μην απολογηθείτε άλλο γι' αυτό. Τα παιδιά κάνουν χαζομάρες, και αταξίες, και είναι αξιολάτρευτα.

Με πληροφορίες από: mother.ly