Πίεσα τα παιδιά μου να κάνουν δίαιτα κι αυτό ήταν λάθος

Τα παιδιά μου κληρονόμησαν αρκετά πράγματα από εμένα: την ευφυΐα μου, τα καστανά μάτια μου και επίσης τον σωματότυπό μου.

Ήμουν ένα παχουλό παιδί και παρά τις προσπάθειες που έκανα το μόνο που κατάφερα ήταν να πάρω κι άλλο βάρος κατά την εφηβεία.

Η μαμά μου, που ήταν και αυτή παχύσαρκη, είχε την φαεινή ιδέα να με ζυγίσει την παραμονή Χριστουγέννων και βλέποντας τα κιλά μου, είπε ότι δεν έπρεπε να έχω αυτό το βάρος!

Μεγάλωσα καταναλώνοντας ψάρια, ψητά φασόλια και πατατάκια.

Με τα παιδιά μου, ήθελα να είναι διαφορετικά. Γι’ αυτό και φρόντισα να τρέφονται σωστά από την παιδική τους ηλικία.

Καθώς μεγάλωναν, έβαλαν κιλά. Ανησυχούσα μήπως παχύνουν. Ανησυχούσα μήπως δεχτούν πειράγματα όπως εγώ λες και το βάρος μου ήταν ελάττωμα χαρακτήρα—ότι το να είσαι χοντρός σήμαινε ότι ήσουν τεμπέλης. ‘Η μήπως έλεγαν ότι κανείς δεν θα τους αγαπούσε αν ήταν υπέρβαρα.

Αλλά υπήρχε ένα μέρος του εαυτού μου που ένιωθε επίσης ντροπή που είχα παιδιά που ήταν υπέρβαρα. Νόμιζα ότι οι άλλοι θα έκριναν το βάρος τους ως αντανάκλαση της ανατροφής τους. Αυτός ο φόβος δεν ήταν αβάσιμος.

Εκείνη την εποχή, ένας φίλος στο Ηνωμένο Βασίλειο που εργαζόταν ως κοινωνικός λειτουργός ανέφερε ότι τα υπέρβαρα παιδιά τέθηκαν σε ανάδοχη φροντίδα. Το μήνυμα; Το να επιτρέπετε στα παιδιά σας να παχαίνουν είναι μια μορφή παιδικής κακοποίησης.

Καθώς το βάρος τους αυξανόταν, αποφάσισα να πάω τα παιδιά σε μια κλινική που εφάρμοζε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για την παχυσαρκία. Θα έπρεπε μία φορά το μήνα να ζυγίζονται, να μετριούνται, να αναφέρουν τι τρώνε για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό.

Νόμιζα ότι έκανα το σωστό.

Τώρα πιστεύω ότι έκανα λάθος.

Στα πέντε χρόνια από τότε που πήγα τα παιδιά μου στην κλινική, η σωματική ουδετερότητα έχει μπει στο λεξικό. Και μαζί της μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο βλέπω το σώμα για το τι μπορεί να κάνει, και όχι για το πώς φαίνεται.

Μόλις τον τελευταίο χρόνο επανεκπαίδευσα τον εαυτό μου σε ό,τι νόμιζα ότι ήξερα για την υγεία και την απώλεια βάρους ενώ άρχισα να ενημερώνομαι συστηματικά μαθαίνοντας για παράδειγμα, ότι η δίαιτα σε εφήβους μπορεί σταδιακά να οδηγήσει σε αύξηση βάρους.

Το πιο δύσκολο για μένα ωστόσο ήταν να συμβιβαστώ με την εσωτερικευμένη λιποφοβία που είχα αποκτήσει.

Είχα δώσει μάχη με το σώμα μου το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Η αυτοεκτίμησή μου ήταν συνδεμένη με τον αριθμό στη ζυγαριά.

Ωστόσο, πέρασα αυτή τη σκυτάλη της ενοχής και της ντροπής με την αλλαγή της διατροφής των παιδιών μου.

Ακούγοντας ειδικούς και διαβάζοντας επιστημονικά άρθρα, αναρωτήθηκα τι ένιωθαν τα παιδιά μου όταν τα έστειλα στην κλινική διαχείρισης βάρους. Δεν σκέφτηκα αν το να βάλεις ένα παιδί εννιά ετών σε δίαιτα θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανάπτυξη διατροφικής διαταραχής ή αν θα ένιωθε περισσότερη ντροπή.

Αυτό που έμαθα είναι ότι δεν έχω το δικαίωμα να σχολιάσω το μέγεθος και το σχήμα του σώματος των παιδιών μου. Οπως γράφει η συγγραφέας Sole-Smith «μερικοί από εμάς θα γίνουμε χοντροί. Και αυτό πρέπει να το αποδεχτούν οι άνθρωποι που μας αγαπούν».

Πηγή: todaysparent.com ( ελεύθερη απόδοση)