Και εγώ θα είμαι πάντα εδώ, ένα βήμα πίσω από εσένα

Όταν γνώρισα την κόρη μου για πρώτη φορά, την αγάπησα όσο τίποτε άλλο είχα αγαπήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου.

Την κράτησα στο στήθος μου για όσο μπορούσα. Την κοίταζα με χαρά και δάκρυα στα μάτια. Αδυνατούσα να πιστέψω ότι αυτό το πλάσμα είναι δικό μου. Άρχισα να μοιράζομαι την καρδιά μου μαζί της. Κι όμως άφησα να μου την πάρουν.

Όταν την έβαλα στο δικό της δωμάτιο, χαμογέλασα που κατάφερα επιτέλους να την κάνω να κοιμηθεί χωρίς εμένα και όμως, επισκεπτόμουν το δωμάτιό της για να την παρατηρώ.

Όταν πήγαμε για πρώτη φορά σινεμά με τον άνδρα μου, αισθάνθηκα όμορφα. Είχα αφήσει μια λίστα με όλα όσα πρέπει να γίνουν μιας και άφηνα τον μπαμπά μου να την προσέχει. Και όμως, όση χαρά και αν είχα που κατάφερνα να βγω λίγο από το σπίτι, το μυαλό μου ήταν πίσω σε εκείνη.

Όταν την άφησα για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό σε ηλικία 1,5 έτους πίστευα ότι θα είχα όλη τη μέρα δική μου για να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω πριν, γιατί την είχα ανάμεσα στα πόδια μου. Κι όμως, αντί να κάνω όλα εκείνα που φανταζόμουν, κοιτούσα το ρολόι μέχρι να πάει τρεις για να πάω να την πάρω.

Όταν της έκλεψα την πιπίλα και την άφησα στο δωμάτιό της, περίμενα να ακούσω το κλάμα της. Κλάμα που ποτέ δεν ήρθε. Ένα κομμάτι μου αισθάνθηκε ανακούφιση, όμως ένα άλλο ένιωσε νοσταλγία για όλες εκείνες τις μέρες που την έβλεπα να πιπιλάει με λαχτάρα την πιπίλα της και για όλες εκείνες τις μέρες που άκουγα τον ήχο από το πιπίλισμα αυτό.

Όταν πήγε για πρώτη φορά στο δημοτικό σχολείο, περίμενα εκεί, στα κάγκελα, με βουρκωμένα μάτια να δω το παιδί μου να μεγαλώνει και να απομακρύνεται σιγά σιγά από κοντά μου. Κι όμως, όσο και αν ένιωθα ένα περίεργο συναίσθημα, ήξερα ότι εκείνη θα είναι ευτυχισμένη στη νέα της καθημερινότητα.

Και να τώρα φτάσαμε στο γυμνάσιο. Σε λίγες μέρες θα χτυπήσει το κουδούνι. Στα δώδεκά της γίνεται ξανά πρωτάκι. Κι εγώ θα βρίσκομαι εκεί, κοντά της, να την παρατηρώ από μακριά καθώς κάνει τα βήματα προς το μέλλον της. Και δεν γίνεται να μην δακρύζω. Είμαι η μαμά. Είμαι εκείνη η μαμά που σε κάθε βήμα, σε κάθε επίτευγμα, όσο περήφανη και αν νιώθει, υπάρχει από πίσω αυτό το συναίσθημα της συγκίνησης.

Όταν κοιτάζω τα μάτια της βλέπω όλα αυτά τα χρόνια που έχω ζήσει και που πρόκειται να ζήσω μαζί της. Ανυπομονώ να τη δω να μεγαλώνει. Να τη δω να ανθίζει ακόμη περισσότερο. Να δω αυτή τη λάμψη της να φωτίζει τον δρόμο της. Να γίνεται ένας καλός άνθρωπος. Ένας δοτικός άνθρωπος.

Και εγώ θα είμαι εδώ. Πάντα ένα βήμα πίσω από εκείνη. Ποτέ μπροστά. Ως γονείς πρέπει να κάνουμε βήματα πίσω, όσο τα παιδιά μας κάνουν τα δικά τους βήματα μπροστά.

Αυτός είναι ο ρόλος της μητέρας. Να βοηθά το παιδί της στην αρχή να κάνει τα πρώτα του βήματα. Να στέκεται στο πλευρό του σε κάθε παραπάτημα και κάποια στιγμή να κάνει ένα βήμα πίσω, αφήνοντάς το να χαράξει το δικό του δρόμο.

Είμαστε αρκετά δυνατές να διαχειριστούμε κάθε νέο επίτευγμα και κάθε νέο συναίσθημα που μας κάνουν τα παιδιά μας να νιώθουμε, όμως πού και πού μπορούμε να δακρύζουμε και εμείς.