Θυμάσαι τότε που ήσουν εσύ μωρό;

Όλοι έχουμε υπάρξει νέοι κάποτε. Άσε με να σε πάω πίσω...

Ήσουν μωρό.

Η μητέρα σου ήταν ο μόνος άνθρωπος που γνώριζες.

Αγαπάς το σώμα της, τη μυρωδιά της και τα ρούχα της ακόμη και αν είναι τα ίδια με εκείνα που φορούσε χθες.

Αλλά περισσότερο από όλα αγαπάς τον τρόπο που σε κάνει να νιώθεις.

Όταν είσαι κοντά της νιώθεις ασφάλεια. Αγαπητό. Σαν να είσαι σπίτι.

Την κοιτάς όλη μέρα. Βρίσκεσαι πλάι της και την ακολουθείς με τα μάτια σου όπου και αν πηγαίνει. Δεν σε νοιάζει τίποτε άλλο.

Πάντα κάνει τόσα πολλά. Δεν το καταλαβαίνεις ακόμη, αλλά εύχεσαι να μπορούσε να σταματήσει για να περάσει περισσότερο χρόνο μαζί σου.

Η καλύτερη στιγμή της ημέρας είναι όταν τα βλέμματά σας συναντιούνται.

Αυτό σε κάνει να χαμογελάς, μέσα και έξω.

Νιώθεις συνδεδεμένο μαζί της.

Με ένα βλέμμα σου δείχνει την αγάπη της.

Όταν έρχεται η νύχτα, τα πάντα σκοτεινιάζουν. Δεν μπορείς να δεις τίποτε. Νιώθεις τρομαγμένο.

Την ψάχνεις.

Κλαις για εκείνη.

Ζητάς να σε βοηθήσει να βρεις πάλι το δρόμο για το σπίτι σου.

Και το κάνει.

Σε προσκαλεί. Όπως πάντα.

Σε ταΐζει, σε αγκαλιάζει και μετά ξεκουράζεσαι κοντά της.

Κοιμάσαι και ονειρεύεσαι στην αγκαλιά της. Στην μαλακή κοιλίτσα της. Κάτω από το κουρασμένο βλέμμα της, περιτριγυρισμένο από τις σκέψεις της για το νέο της σώμα.

Για εσένα, είναι ο παράδεισος.

Θες να της το πεις.

Αλλά δεν μπορείς.

Όχι ακόμη.

Έτσι προσπαθείς να της το δείξεις με τον μόνο τρόπο που ξέρεις. Με το να τη χρειάζεσαι.

Αυτός είναι ο τρόπος να πεις σε αγαπώ στη δική σου γλώσσα.

Και το μόνο που εύχεσαι και ελπίζεις είναι να το ακούσει.

^{πηγή: instagram @wordsof_emmaheaphy}