«Όλα είναι τέλεια. Μέχρι που δεν είναι»

Όλα είναι τέλεια. Μέχρι που δεν είναι.

Ξαφνικά όλοι κλαίνε, δεν μπορώ να βρω τα μωρομάντηλα και οι πατάτες παραβράζουν στην κατσαρόλα.

Ιδρώνω, βιάζομαι και προσπαθώ να βγάλω τρεις μπλούζες ταυτόχρονα.

Αυτές τις στιγμές κρατιέμαι από μία κλωστή.

Η υπομονή μου κρέμεται από τα βουνά που πρέπει να ανέβω και σήμερα. Αυτά που καλύπτονται από την ομίχλη της κούρασης που χαρακτηρίζουν τις μέρες αυτές.

Κρατιέμαι όμως.

Κάποιες φορές γιατί ξέρω ότι είναι όμορφη η ζωή.

Παίρνω μία βαθιά ανάσα. Και μετά συνεχίζω.

Και όταν δεν μπορώ, γιατί τα αναπόφευκτα ολισθήματα συμβαίνουν κάθε τόσο, σηκώνομαι και προσπαθώ ξανά.

Κάνω ό,τι μπορώ αυτές τις ατελείς στιγμές για να κρατήσω τα τέλεια μικρά όρθια.

Γιατί με χρειάζονται να είμαι δυνατή.

Και εγώ θέλω να θριαμβεύουν.

Αυτό είναι η μητρότητα.

Είναι η θέα από το πιο ψηλό σημείο σε ένα βουνό και το δύσκολο ανέβασμα στο επόμενο.

Όλα είναι τέλεια. Μέχρι που δεν είναι. ⠀

Όμως έτσι πρέπει να είναι.

Τα παιδιά πρέπει να είναι ακατάστατα, να φωνάζουν και να νιώθουν συναισθήματα που δεν καταλαβαίνουν.

Και εγώ πρέπει να προσαρμόζομαι.

Δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό.

Υπάρχει ένας σκοπός σε όλη αυτήν την ατέλεια. Στο να κρατιέμαι και να κρέμομαι.

Και ξέρω ότι μία μέρα θα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρος, εάν όχι σήμερα. Γιατί όταν είμαι εκεί, στην κορυφή του τελευταίου βουνού, τα παιδιά μου θα ξεκινήσουν την ανάβαση για το επόμενο μόνα τους και εγώ θα τα παρατηρώ.

Το ζητούμενο δεν είναι ποτέ μόνο η θέα από ψηλά.

Είναι και όλα αυτά που μάθαμε στην διαδρομή για εκεί επίσης.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / wordsof_emmaheaphy, *ελεύθερη μετράφραση}