Τι έκανα σήμερα;Τόσα πολλά

Όταν ο σύζυγός μου με ρώτησε τι έκανα σήμερα, του είπα “τίποτα ιδιαίτερο”.

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι το είπα αυτό.

Φρόντισα το μωρό σαν να το πιο μικροσκοπικό δώρο. Το έπλυνα και έκανα ό,τι μπορούσα για να το βοηθήσω να μεγαλώσει λίγο ακόμα.

Πήγα το μεγαλύτερο παιδί μου στο προνήπιο, έμαθα στο μεσαίο μου πώς να κρατά το ψαλίδι, έφτιαξα al dente μακαρόνια με τυρί για 100^η φορά.

Τάισα το μωρό κάθε τρεις ώρες ξανά και ξανά και ξανά. Άλλαξα πάνες, έβγαλα τα σκουπίδια που είναι πάντα γεμάτα.

Έβαλα τα παιδιά για ύπνο το μεσημέρι, μετά κρατούσα το μωρό ενώ κοιμόταν και μουρμούριζα ευχές και νανουρίσματα στα αυτιά του.

Σήμερα αγάπησα την οικογένειά μου, πολύ. Και αυτή η αγάπη είχε τη μορφή καθαρής πάνας, μακαρονιών με τυρί, ενός οδηγού χρήσης ψαλιδιού, ενός χαμόγελου όταν το νήπιο παιδί μου άνοιξε την πόρτα του νηπιαγωγείου. Ανεπιτήδευτο, απέριττο, απλό. Σίγουρα όμως δεν ήταν και “τίποτα”.

Από πότε αρχίσαμε να χαρακτηρίζουμε την αγάπη, το νοιάξιμο και τη φροντίδα για τους γύρω μας ως “τίποτα”;

Γιατί περιμένουμε περισσότερα από αυτό ως ένδειξη για κάτι το οποίο αξίζει να μιλήσουμε;

Πότε εγώ άρχισα να το πιστεύω αυτό;

Και πώς το κάνουμε όλο αυτό να σταματήσει;

Ρώτα με ξανά τι έκανα σήμερα.

Ορίστε η απάντησή μου: “Τόσα πολλά”.

^{Πηγή κειμένου και φωτογραφίας: Instagram / thelabormama}