Μία μαμά εξομολογείται: «Νιώθω εκνευρισμό και απέραντη αγάπη ταυτόχρονα»

Δύο πράγματα είναι αλήθεια αυτή τη στιγμή, το νήπιο παιδί μου λαχταρά την ανεξαρτησία του αν και ακόμα κάποιες φορές θέλει να είναι μωρό. Είναι αυτή η ενδιάμεση, γκρι περιοχή.

«Κράτα με, μαμά, κράτα με!» με παρακαλάει κάθε φορά που περπατάμε περισσότερο από πέντε λεπτά κάπου. «Δεν θέλεις να περπατήσεις μόνη σου να δεις τι άλλο μπορείς να κάνεις στο ενυδρείο;» τη ρωτάω έξαλλη.

Κάποια πρωινά είμαι τόσο κουρασμένη όταν κλαψουρίζει για να έρθω κοντά της. Αναστενάζω και της λέω: «Μπορείς και εσύ να έρθεις να με βρεις στο δωμάτιο!». Σχεδόν αμέσως, όμως, ξεχνάω την κούραση κάθε φορά που βλέπω το πρόσωπό της να φωτίζεται όταν φτάνω στην πόρτα.

Ή και πάλι, θα χοροπηδάει με αγωνία και θα λέει «κράτα με μαμά, κράτα με!» απλά και μόνο για να την κρατήσω αγκαλιά από τον διάδρομο μέχρι το μπάνιο για να βουρτσίσω τα δόντια της το βράδυ. Κάποιες φορές τσακωνόμαστε για αυτό. «Ξέρεις να περπατάς αγάπη μου!»

Μετά όμως, δεν μπορώ παρά να υποκύψω, γιατί η αλήθεια είναι για πόσο ακόμα θα θέλει να την κρατάω; Πότε θα αποφασίσει ότι παραείναι cool για εμένα; Πότε θα είμαι εγώ αυτή που θα χτυπάει την πόρτα ελπίζοντας να με αφήσει να μπω μέσα; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Έτσι λοιπόν κάνω πίσω και την κρατάω σφιχτά όσο ακόμα μπορώ, γιατί μία μέρα η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορώ καν να την κουβαλάω στην αγκαλιά μου.

Και αν σκεφτούμε ότι η ίδια η μητρότητα αποτελείται από τόσες αντιφάσεις, νομίζω θα συγχωρέσουμε τα παιδιά μας που γίνονται διεκδικητικά και ανεξάρτητα, αλλά ακόμα χρειάζονται το καταφύγιο της αγκαλιάς μας.

Κάποιες φορές είναι δύσκολο να θυμηθείς την ηλικία τους όταν μπορούν να εκφράσουν τις περισσότερες ανάγκες και τα συναισθήματά τους. Πρέπει όμως να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι έχει μόνο το ένα δέκατο της δική μου ηλικία και εγώ μόλις τώρα μαθαίνω να διαχειρίζομαι τα αντιφατικά συναισθήματα που νιώθω.

Ειλικρινά, εύχομαι να την κάνω να νιώσει ότι μπορεί να τρέξει στην αγκαλιά μου όσο χρονών και αν είναι, ακόμα και όταν φτάσει στην ηλικία που έχω εγώ τώρα.

Δύο πράγματα είναι αλήθεια αυτή τη στιγμή. Νιώθω εκνευρισμό και απέραντη αγάπη ταυτόχρονα.

Και μπορεί να νοσταλγώ μία στιγμή την στιγμή που ξετυλίγεται μπροστά μου. Και μπορεί να μου λείχει πριν καν αυτή συμβεί.

Προς το παρόν, την κρατάω.

Κρατάω αυτήν την αγνή, ανόθευτη αγάπη στην αγκαλιά μου για λίγο ακόμα.