Η γονεϊκότητα δεν είναι μία φόρμουλα την οποία μπορείς να μάθεις

Τις περισσότερες νύχτες, όταν ξαπλώνω κλείνω τη λάμπα δίπλα μου και μένω ξαπλωμένη εκεί. Δεν κοιμάμαι, δεν είμαι ούτε ξύπνια, γνωρίζοντας ότι σε λίγο θα πρέπει να σηκωθώ.

Εκεί έχω βρίσει, έχω κλάψει, έχω περάσει ώρες να κοιτάζω εφαρμογές ανάπτυξης.

Ο ύπνος εδώ είναι κάτι σπάνιο. Εάν ως εκ θαύματος κοιμηθούν και τα δύο παιδιά όλο το βράδυ, είναι πάντα αυτό για το οποίο μιλάμε το επόμενο πρωί. Λέμε «ουάου, αυτή ήταν μία καλή νύχτα», «πώς νιώθεις» λες και κερδίσαμε το λαχείο ή κάτι τέτοιο, νιώθαμε ότι αυτό το συναίσθημα ήταν ασύγκριτο.

Στη συνέχεια προσπαθούσαμε να το επαναλάβουμε λες και μπορούσαμε στ’ αλήθεια να ελέγξουμε κάτι.

Όμως αυτό δεν συμβαίνει συνήθως. Όταν γίνεται είναι συνήθως στην αρχή της αυγής, όταν βλέπεις ένα ζωντανό όνειρο. Ο καφές έχει καλύτερη γεύση εκείνα τα πρωινά.

Και ενώ ξέρω ότι κάποια μέρα όλα αυτά θα είναι μία μακρινή ανάμνηση, δεν το κάνει καλύτερο αυτή τη στιγμή. Όχι όταν ξέρεις τι σε περιμένει μέσα στη μέρα και κάποιες φορές ακόμα και η σκέψη είναι αρκετή για να θες να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί.

Επίσης, γιατί κάποιες δείχνουν τόσο φρέσκιες το πρωί; Δεν είναι σαν να ρίχνεις αλάτι στην πληγή;

Αν και το «κουρασμένη» είναι η απάντηση που δίνω στην ερώτηση «πώς είσαι», αποφάσισα να σταματήσω να ανησυχώ για όσα διαβάζω και ακούω για το τι θα έπρεπε να κάνω για να κοιμηθεί το παιδί σερί όλο το βράδυ προ πολλού. Όσο περισσότερο διαβάζω τα βιβλία, τόσο λιγότερο «διαβάζω» την κόρη μου και η διαίσθηση δεν μπορεί να βρεθεί σε κανένα βιβλίο.

Μην με παρεξηγήσετε, έχω ακολουθήσει φοβερές συμβουλές, όμως τώρα μιλάμε για εμάς, εδώ, και το πού έχουμε φτάσει ανεξάρτητα από αυτές.

Παρόλο που διάβασα βιβλία και άρθρα ήδη από τις πρώτες μέρες συνειδητοποίησα ότι η γονεϊκότητα δεν είναι μία φόρμουλα την οποία μπορείς να μάθεις. Είναι μία συνεχής εξίσωση, μία καρδιά που τεντώνεται για πάντα, μία καρδιά που μπορώ να καθοδηγήσω όταν την ακούω.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτές τις ατελείωτες νύχτες αϋπνίας και πόσο εξαντλημένη ένιωθα, όμως νιώθω μία ανακούφιση γνωρίζοντας ότι το παρόν που έχω δημιουργήσει κάνει την κόρη μου να αισθάνεται ασφαλής.

Είναι τόσο μικρή και νέα άλλωστε. Θα υπάρξουν άνθρωποι στη ζωή της που δεν θα της σταθούν, δεν θέλω εγώ να είμαι η πρώτη.

Δεν θα θυμάται καμία από αυτές τις νύχτες, όχι. Όμως την αίσθηση ότι είμαι εκεί, ελπίζω με κάποιον τρόπο να την θυμάται για πάντα.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / jessurlichs_writer}