Οι μαμάδες πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να κάνουν τα παιδιά ένα βήμα μπροστά

Όταν πρωτοείδα τον γιο μου τον ήξερα για μία μόνο στιγμή και τον αγάπησα για μία ζωή. Τον κράτησα στο στήθος μου για όσο περισσότερο μπορούσα, αλλά έπρεπε να μου τον πάρουν μακριά μετά από λίγο. Ήταν η αρχή για να μοιραστώ την καρδιά μου με τον κόσμο. To άφησα να περάσει.

Όταν πήγα τον γιο μας από το δικό μας στο δωμάτιο στο δικό του, χαμογέλασα στη σκέψη ότι θα είχαμε πάλι το δικό μας δωμάτιο, πόνεσα, όμως, όταν δεν είδα πια την κούνια του στο παράθυρο. Το άφησα να περάσει.

Όταν ο σύζυγός μου και εγώ βγήκαμε το πρώτο μας ραντεβού χωρίς το παιδί, ανυπομονούσα να έχουμε επιτέλους λίγο χρόνο για εμάς. Άφησα μία λίστα και το μυαλό μου πίσω στο σπίτι με τον γιο μου. Το άφησα να περάσει.

Όταν άφησα τον γιο μου στον παιδικό σταθμό για την πρώτη φορά, σκέφτηκα όλα τα πράγματα τα οποία επιτέλους μπορούσα να κάνω μέσα στη μέρα. Κάθισα για άπειρη ώρα στο αυτοκίνητο, βούλιαξα στη θλίψη. Δεν καθόταν πια στα πόδια μου κι όμως ένιωθα βαριά. Το άφησα να περάσει.

Όταν έκλεισα το φως το βράδυ και του είπα καληνύχτα, κοντοστάθηκα στην πόρτα περιμένοντας να τον ακούσω να διαμαρτύρεται, αλλά αυτό ποτέ συνέβη. Ένα κομμάτι μου ένιωσε ανακούφιση και ένα άλλο, απρόσμενο ένιωσε νοσταλγία για όλες τις φορές που μου ζητούσε να μείνω. Το άφησα να περάσει.

Και σύντομα ήρθε και η πρώτη μέρα στο σχολείο. Στην ανοιχτή για το κοινό μέρα, έμεινα εκεί ανάμεσα σε μία θάλασσα από καλοκαιρινά πρόσωπα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Το συνηθισμένο προειδοποιητικό σημάδι με αυτό το ήπιο τσίμπημα δεν ήρθε και άρχισα να κλαίω. Ήμουν αυτή η μαμά.

Όταν κοιτάω τα μάτια του, ξέρω ότι δεν με στενοχωρεί που σιγά σιγά τον αφήνω. Ανυπομονώ να τον δω να μεγαλώνει. Είναι όμως όλα αυτά τα πράγματα που δεν δείχνουν ότι σύντομα όλα τελειώνουν. Είναι αυτή η λάμψη που έχει, αυτή που δεν θα είμαι πάντα εκεί για να τον βοηθήσω να τη βρει εάν τη χάσει.

Σε παρακαλώ μην τη χάσεις.

Πρέπει όμως να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να κάνουν αυτά ένα βήμα μπροστά.

Πρέπει να αφήσουμε μερικά κομμάτια του εαυτού μας να φύγουν.

Ως μαμάδες αυτό το βιώνουμε καθημερινά και είμαστε αρκετά δυνατές για να ανταπεξέλθουμε. Είμαστε.

Ποτέ όμως δεν ήμασταν κατάλληλα φτιαγμένες για να το μεθοδεύσουμε.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / jessurlichs_writer}