«Αντέχω ακόμα γιατί πρέπει»

H πλάτη μου πονάει επειδή συνέχεια κρατάω το μωρό και νιώθω εξουθενωμένη από την έλλειψη ύπνου.

Ανεξάρτητα από το πόσο λατρεύω αυτές μας τις στιγμές μέσα στην ήρεμη νύχτα, τα κομμάτια αυτά δεν λείπουν.

Ακόμα και μία ευγενική χειρονομία όπως το να μου φτιάξεις ένα φλιτζάνι καφέ μπορεί να με κάνει να κλάψω.

Είμαι όρθια κάθε 1-2 ώρες με το μωρό, η κόρη μου κοιμάται δίπλα μου γιατί «φοβάται τα zombies». Ο σύζυγός μου κοιμάται με τον γιο μου στο άλλο δωμάτιο. Ναι, αυτήν την στιγμή η όλη κατάσταση θυμίζει τσίρκο.

Το να ακούω «μαμά» σε μόνιμο repeat με κάνει να θέλω να γδάρω το δέρμα μου, αν και η αλήθεια είναι ότι αγαπώ αυτή τη λέξη. Η φράση «έλα να παίξουμε» με κάνει να κλείνω με δύναμη τα μάτια γιατί ξέρω ότι δεν έχω τον χρόνο να στήσω ένα επιτραπέζιο παιχνίδι αγκαλιά με το μωρό και μετά να παίξω. Από πρακτικής άποψης ούτε να κάτσω στο πάτωμα είναι εύκολο για εμένα αυτή τη στιγμή.

Αντέχω ακόμα γιατί πρέπει, γιατί ξέρω ότι είναι οι δυσκολίες στον ύπνο, τα αναπτυξιακά ορόσημα και όλα αυτά που κάνουν το μωρό να ξυπνάει ένα εκατομμύριο φορές το βράδυ. Αντέχω γιατί ξέρω ότι όσο κουρασμένη και εάν είμαι θέλω να παρέχω στο μωρό μου όλα όσα χρειάζεται.

Όλα τα παραπάνω είναι για όλες εκείνες που ξυπνάνε στις 11, στις 12.30, στις 2 στις 4 και μετά μία και καλή στις 6.

Για εκείνους που θέλουν να είναι ήρεμοι γονείς αλλά η ηρεμία δεν υπάρχει πουθενά στην ζωή τους αυτή τη στιγμή.

Για εκείνες που νιώθουν ότι δεν προσφέρουν αρκετά σε κανέναν αλλά συνεχώς δίνουν.

Για εκείνες που έχουν ένα μόνιμο βουητό στα αυτά και τις ενοχλούν ακόμα και η δική τους φωνή.

Για εκείνες που έχουν πει «σταματά να φωνάζεις σε παρακαλώ» ενώ ταυτόχρονα φωνάζουν οι ίδιες.

Ναι είναι μία περίοδος.

Απλά να σας πω ότι δεν είστε μόνες.

Είναι το δύσκολο κομμάτι τώρα. Ξέρω ότι περνά.

Ναι, μπορείς να πεις ότι είναι δύσκολο και εξουθενωτικό, ότι αισθάνεσαι λίγο «ραγισμένη» χωρίς να πεις «αλλά τα αγαπάω και δεν θα τα άλλαζα…»

Ξέρω. Είμαι μαζί σου.