Μαμάδες που γεννήσατε με καισαρική, τα καταφέρατε. Είστε ηρωίδες

Τα έκανα και τα δύο.

Τα και τα δύο με έκαναν να νιώσω δυνατή. Kαι τα δύο ήταν οι καλύτεροι τρόποι για να φέρω στον κόσμο τα μωρά μου. Και τα δύο ήταν το ίδιο δύσκολα.

Ο τοκετός με καισαρική δεν ήταν προσχεδιασμένος. Για την ακρίβεια, μετά από 15 ώρες τοκετού και αφού είχα υποθέσει ότι θα γεννούσα την κόρη μου με φυσιολογικό τοκετό όπως έκανα με τα δίδυμα, όλα άλλαξαν μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου.

Έπρεπε να βγάλω γρήγορα τα σκουλαρίκια μου, το κολιέ μου. Μου έδωσαν και άλλα φάρμακα και πέντε ακόμα νοσοκόμες στριμώχτηκαν στο δωμάτιο. «Πρέπει να τη βγάλουμε έξω τώρα.»

Είχα χάσει τη μιλιά μου. Η καρδιά μου ένιωθα ότι είχε σταματήσει. Σκεφτόμουν τα χειρότερα σενάρια καθώς με πήγαιναν στο χειρουργείο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω.

Ήδη έτρεμα ανεξέλεγκτα. Ένα μπλε σεντόνι ανέβηκε προς τ απάνω και με κάλυψε. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να κλείσω τα μάτια. Όλα ήταν πέρα από τον έλεγχό μου, ξανά. Μετά από χρόνια προσπαθειών με εξωσωματική γονιμοποίησης, νόμιζα ότι όλα θα τελείωναν εκεί.

Άκουσα το κλάμα της και ήξερα ότι ήταν εκεί. Ζωντανή. Μετά βίας μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, αιμορραγούσα, διψούσα όσο ποτέ άλλοτε, αλλά εκείνη ήταν καλά. Τα κατάφερα.

Πέρασαν ώρες μέχρι να με αφήσουν να την κρατήσω αγκαλιά. Δεν μπορούσα να σταματήσω να τρέμω. Όμως, την ένιωσα, την είδα στιγμιαία. Ήταν εκεί.

Δεν ήμουν προετοιμασμένη για ένα τέτοιου είδους τραύμα. Θα τα έκανα όμως όλα ξανά. Τα σημάδια μου λένε την ιστορία μου. Αυτή η αναμονή ωρών μέχρι να μπορέσω να την κρατήσω με καταδιώκει ακόμα. Μαμάδες που γεννήσατε με καισαρική, τα καταφέρατε. Είστε ηρωίδες. Μην αφήσετε κανέναν να σας πει κάτι διαφορετικό.

^{Πηγή κειμένου και φωτογραφίας: Instagram / mybeautifulblunder}