Μία μαμά εξομολογείται: «Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που "έσπασα"»

Σήμερα ήταν η μέρα, η πρώτη μέρα που έσπασα. Για δυο εβδομάδες υπερίσχυαν η αδρεναλίνη, η χαρά, ο ενθουσιασμό. Και τώρα ήρθαν τα πραγματικά συναισθήματα.

Ήρθαν τα δάκρυα ξανά, ξανά και ξανά. Ένιωθα σαν να μην ήξερα τι να κάνω, πού να πάω, ότι δεν με καταλάβαινε κανείς.

Όλα είναι μία ερώτηση. Και η απάντηση είναι πάντα να το δούμε αυτό» ή «σημείωσέ το αυτό κάπου ή «θα το κάνω σήμερα» ή «όχι, όχι ακόμα» ή «ας περιμένουμε και βλέπουμε».

Νιώθω παγιδευμένη. Καθόλου ανεξάρτητη και ανίκανη για οτιδήποτε. Αγχωμένη επειδή ο σύντροφός μου θα επιστρέψει στη δουλειά αύριο. Νευρική επειδή σύντομα ο ήλιος θα δύση. Νιώθω επίσης μοναξιά σε όλα αυτά τα συναισθήματα. Είμαι εκνευρισμένη που είμαι μόνη γιατί ξέρω, χωρίς αμφιβολία, ότι δεν είμαι η μόνη.

Όλη αυτή η περιπέτεια που βιώνω, είναι υπέροχη. Το νιώθω αυτό πραγματικά μέχρι το κόκαλο, ακόμα και όταν η επιλόχειος κατάθλιψη τυλίγει γύρω μου τα ζεστά και πολύτιμα χέρια της. Δεν έχω αμφιβολία ότι σε μερικά χρόνια κάποια μέρα θα λέω «Μακάρι να είχα πει στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά και απλά να πάρω μία ανάσα». Γιατί πιστεύω ότι όντως θα πάνε, αυτή είναι η αλήθεια. Και αυτό θα σου πω όταν την ίδια κάποια μέρα με ρωτήσεις εσύ εάν όλα θα πάνε καλά.

Αλλά, πραγματικά, αυτοί οι πόνοι όταν βαδίζεις στο άγνωστό.

Είναι τόσο αληθινοί.