Η μαμά «νοσοκόμα»

Γράφει η Χρύσα Γρίβα

«Μαμαααααά… πονάει η κοιλίτσα μου» - αυτό ήταν το πρώτο παράπονο που άκουσα και από τις δύο κόρες μου, όταν άρχισαν να συνειδητοποιούν και να μπορούν να εκφράσουν τον… πόνο τους. Οι δικές μου «βάρδιες» όμως ως νοσοκόμας και μάλιστα αποκλειστικής, είχαν αρχίσει πολύ – πολύ νωρίτερα. Από τον πρώτο πυρετό, την πρώτη αδιαθεσία, την πρώτη ίωση, που μπορούσε να εκφραστεί μόνο με γκρίνια, ανησυχία, κλάματα και, φυσικά, ξενύχτια…

Ειδικά όταν ήμουν νέα μαμά, κάθε μικρότερη ή μεγαλύτερη αδιαθεσία του μωρού, με κρατούσε ξάγρυπνη επί μέρες και με την παιδίατρό μας σε… ανοιχτή γραμμή. Να πιάνω απαλά το ζεστό μέτωπο του, να παρακολουθώ αν η ανάσα γινόταν πιο γρήγορη κι άρα ανέβαινε ο πυρετός, να έχω σε ένα δισκάκι μαζί μου στο δωμάτιο όλα τα απαραίτητα, από θερμόμετρο μέχρι ειδικά πανάκια για κομπρέσες – και λίγο χαμομήλι για ‘μένα, να με συντροφεύει στο ξενύχτι. Διότι, όταν είσαι μαμά και το μωράκι σου είναι άρρωστο, το μόνο βέβαιο είναι πως δεν κλείνεις μάτι.

«Τα παιδιά αρρωσταίνουν», λένε οι έμπειρες μαμάδες με πολύ μεγαλύτερη ψυχραιμία, σιγουριά κι αυτοπεποίθηση και μετά από δύο παιδάκια που βρίσκονται πια στις βαθμίδες της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, το επιβεβαιώνω. Είναι όμως η κάθε «πρώτη φορά» σε ό,τι έχει να κάνει με την υγεία τους, που δίνει στη μαμά το «βάπτισμα του πυρός» κι αυτό συνοδεύεται από αγωνία, ατέλειωτη φροντίδα, χτυποκάρδι και ξενύχτι.

Ο πρώτος πυρετός του μωρού

Δερματάκι που «καίει», μαγουλάκια κόκκινα και «ανησυχία»: Αυτά ήταν τα συμπτώματα που διαπίστωσα στο μωράκι που, που ήταν ήδη επτά μηνών – που σημαίνει πως είχα ήδη αποκτήσει μια εμπειρία και μπορούσα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, ώσπου να δούμε αν το αντιπυρετικό θα κάνει αυτό που πρέπει. Φυσικά, όλες αυτές τις ώρες, το μικρούλι μου δεν ήθελε κανέναν άλλον εκτός από τη μαμά του κι έτσι περάσαμε σχεδόν ένα 24ωρο ως αυτοκόλλητες. Ευτυχώς, ήταν μία από τις ιώσεις του 24ωρου, όπως τις λέμε πια οι έμπειρες μαμάδες του παιδικού και οι αγκαλιές χαλάρωσαν, μαζί με τη γκρίνια εκεί που είχα αρχίσει να καταρρέω. Ένα «βάπτισμα του πυρός» που μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολα «τόσο – όσο» - μια πρόγευση για όσα ακολούθησαν…

Διότι, εκείνος ο πρώτος πυρετός που χρειάστηκε να αντιμετωπίσω ως μαμά ήταν, τελικά, μια εύκολη υπόθεση: Ακολούθησαν αμέτρητες ιώσεις, αμέτρητοι πυρετοί, χαλασμένα θερμόμετρα πάνω στη χειρότερη ώρα και κυρίως ατέλειωτη άρνηση να πάρουν το φάρμακο που πρέπει, την ώρα που πρέπει και τα δύο μου παιδάκια: Εγώ μια μαμά ταλαιπωρημένη και ξενυχτισμένη, να υπολογίζω τη σωστή δόση, επαληθεύοντας και επιστρατεύοντας όση μαθηματική διαύγεια διαθέτω (τα μισά ml του βάρους για το ένα αντιπυρετικό, τα 2/3 του βάρους για το άλλο), να κρατάω το κουταλάκι με όση ισορροπία μπορούσα και το μικρό, το δίχρονο, το τρίχρονο, μέχρι και τετράχρονο, να αρνείται πεισματικά να ανοίξει το στοματάκι – ενίοτε και να χτυπιέται και ξαφνικά, μέσα στη νύχτα να πρέπει να καθαρίζω και τα σκεπάσματα, για να πάρω το παιδάκι μου αγκαλίτσα, να το ηρεμήσω μέσα στον πυρετό του, για να νιώσει καλύτερα, να νιώσει ασφάλεια και αγάπη.

Η πρώτη γαστρεντερίτιδα του νηπίου

Η πρώτη γαστρεντερίτιδα του παιδιού είναι πραγματικά ένας μεγάλος άθλος για τη μαμά. Εάν δε, μιλάμε για γαστρεντερίτιδα από εκείνες που κολλάει πανεύκολα όλη η οικογένεια, είτε όλοι μαζί, είτε ένας – ένας, τότε το level δυσκολίας ανεβαίνει και μιλάμε για εκείνη τη σούπερ-μαμά που όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως εμφανίζεται σ’ εκείνες τις πολύ δύσκολες στιγμές, που κανένας άλλος δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Στη μέχρι τώρα πορεία μου ως μαμά, μού έχουν τύχει όλα: Αρχίσαμε με τη γαστρεντερίτιδα στο παιδί, ένα καλοκαιρινό απόγευμα που μόλις είχε γίνει δύο ετών. Τα επεισόδια εκείνης της ημέρας, αμέτρητα, πραγματικά και αυτό που θυμάμαι είναι να τρέχω να καθαρίσω, να παρηγορήσω, να διαβεβαιώσω πως όλα θα πάνε καλά, αφού «η μανούλα είναι εδώ» και να «γιατρέψω», φυσικά. Εκείνη τη γαστρεντερίτιδα πράγματι, τη γιάτρεψα, για κάποια επόμενη χρειάστηκε να ζήσουμε και την πρώτη μας νοσηλεία σε παιδιατρική κλινική, κάποια μεθεπόμενη την περνούσαμε και οι τέσσερις μαζί ταυτόχρονα και ποιος ξέρει τι μας φέρνει η επόμενη…

Το πρώτο σοβαρό ατύχημα

Όταν το μωρό αρχίζει και στέκεται, σημαίνει αυτόματα, πως το μωρό επίσης πέφτει και κάπου εκεί ξεκινούν και τα πρώτα ατυχήματα. Η αγωνία χτυπάει κόκκινο, διότι τα μωράκια όταν μαθαίνουν να στέκονται και να περπατούν πέφτουν και πολύ συχνά και οι μώλωπες, οι γρατσουνιές, τα δάκρυα και ο πόνος είναι στην ημερήσια διάταξη. Για εμένα, ως μαμά, δύο ήταν οι φορές που… τα χρειάστηκα, μία με την κάθε κόρη. Με τη μεγάλη ήταν όταν άρχισε να τρέχει στον διάδρομο του σούπερ μάρκετ, γλίστρησε και χτύπησε το κεφαλάκι της. Δεν το άνοιξε, αλλά αμέσως, πετάχτηκε το γνωστό καρούμπαλο… Τρέχοντας, την πήρα αγκαλιά προσπαθώντας ταυτόχρονα να πιάσω το φαρμακείο από την τσάντα μου, για να βγάλω το ειδικό τζελ που μου είχε πει η παιδίατρος να έχω πάντα μαζί μου. Το μωρό ηρέμησε, το δικό μου χτυποκάρδι δεν ηρεμούσε με τίποτα, φυσικά, αφού ακολούθησε η διαδικασία παρακολούθησης, που συνοδεύει τα χτυπήματα στο κεφάλι. Ένα ξενύχτι αργότερα, που έπρεπε να ξυπνάω τακτικά το παιδί, όντως πήγαν όλα καλά – κι εγώ ένιωθα πια έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα!

Το επόμενο όμως ήταν ένα level δυσκολίας παραπάνω, καθώς ήταν στο μικρό μου το κορίτσι, που πάλι έπεσε, χτύπησε το κεφαλάκι της και το άνοιξε – και φύγαμε στο νοσοκομείο για ράμματα, και μείναμε εκεί για παρακολούθηση και ακόμα μερικά ξενύχτια για τη μαμά που φυσικά, ήμουν δίπλα στο κοριτσάκι μου κάθε λεπτό.

Ναι, τελικά κάθε μαμά είναι νοσοκόμα για όσα έχει ζήσει και για όσα έρχονται στο μέλλον με τα παιδιά της. Γιατί είναι η θέλησή της τόσο δυνατή, που προκειμένου να πάρει τον πόνο του παιδιού, να το κάνει να αισθανθεί καλύτερα, είτε έχει μπουκωμένη μυτούλα, είτε 40 πυρετό είτε ό,τι άλλο, θα κάνει τα πάντα και θα τα καταφέρει, με την αγκαλιά της, τη δύναμή της, την ατέλειωτη αγάπη της.