Κάποιες στιγμές έχω ανάγκη να μη με χρειάζονται

Επιτέλους κάθισα.

Είναι εννέα και μισή το βράδυ. Τα παιδιά κοιμούνται.

Δεν ήταν εύκολο. Σπάνια είναι ειδικά όταν είμαι μόνη στο σπίτι.

Πάντα κάποιο ξεφεύγει από τη ρουτίνα ύπνου και εγώ βρίσκομαι να ταλαντεύομαι ανάμεσα στο γεγονός ότι πάλι έχασα τον χρόνο που ήθελα για εμένα και στο ν απολαμβάνω τον παράδεισο στον οποίο βρισκόμουν την τελευταία ώρα κοιτώντας τα πρόσωπά τους.

Τα σνακ για το σχολείο είναι έτοιμα και τα ρούχα σιδερωμένα. Το τραπέζι είναι έτοιμο για το πρωινό αύριο το πρωί και το σαλόνι προδίδει ότι αύριο είναι καθημερινή και τα παιδιά έχουν σχολείο. Οι κούκλες είναι και πάλι στο κουκλόσπιτό, τα μολύβια στην μολυβοθήκη και τα μαξιλάρια έχουν πάρει τη θέση τους στον καναπέ.

Όλα τα μαμαδίστικα πράγματα έχουν γίνει. Έτσι τώρα επιτέλους κάθομαι.

Είμαι κουρασμένη αλλά ακόμα δεν θέλω να πάω για ύπνο. Θέλω απεγνωσμένα αυτόν τον χρόνο για εμένα. Αυτή η πολύτιμη αναβλητικότητα του ύπνου.

Πρέπει να γεμίσω τον χώρο. Τον πραγματικό φυσικό χώρο γύρω από το σώμα μου, χωρίς κάποιος άλλος άνθρωπος να εισβάλει στο χώρο αυτό και να μου παίρνει τον αέρα που αναπνέω.

Πρέπει να συντονιστώ. Εσκεμμένα να μην ακούω τη φωνή κάποιου άλλου, τις απαιτήσεις, τις ερωτήσεις του.

Έχω ανάγκη να απολαύσω το καθαρό μου σπίτι.

Οι ώρες αυτές που έξω είναι σκοτάδι είναι οι μόνες που το σπίτι μου είναι τακτοποιημένο και καθαρό και ο με OCD εγκέφαλός μου το χρειάζεται. Ο ενήλικο εγκέφαλός μου το χρειάζεται.

Έχω ανάγκη να απολαύσω την ησυχία.

Και όταν λέω ησυχία εννοώ ακριβώς αυτό. Χωρίς τα παιδιά να μιλάνε, τα σκυλιά να γαυγίζουν, το πλυντήριο να είναι σε λειτουργία, το spotify να παίζει και το νερό να τρέχει στο ντουζ.

Έχω ανάγκη να μη με χρειάζονται.

Να μην με χρειάζονται, να μην με φωνάζουν, να μην με ζητούν, να μην με αγαπούν. Γιατί είναι πνικτικό να είσαι τα πάντα για τους πάντες όλη η μέρα.

Έτσι τώρα, ενώ κάθομαι εδώ αργά τη νύχτα για πρώτη φορά σήμερα είμαι μόνη μου.

Ο χρόνος αυτός είναι δικός μου.

Ο χώρος είναι δικός μου.

Η ενέργειά μου είναι δική μου.

Βλέπω τη σειρά που μου αρέσει, τρώω τις λιχουδιές που μου αρέσουν, διαβάζω το βιβλίο μου, scroll-άρω στο feed μου. Κάνω όλα αυτά που δεν είναι καθόλου σημαντικά, εκτός από τώρα.

Παραδίδομαι στην ειρήνη και απολαμβάνω αυτά που φέρνει για όσο χρειαστεί.

Για να ανακτήσω την ενέργειά μου. Την υπομονή μου. Για να ξαναβρώ τον σκοπό μου.

Για να είμαι έτοιμη για μία ακόμα μαμαδίστικη μέρα αύριο.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / littlejemmings}