Μια μαμά γράφει για τους φόβους τους παιδιού της και τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει

Μπορώ να δω τον φόβο στον μάτια σου καθώς συμβαίνει ξανά. Οι φωνές, οι κραυγές, τα δάκρυα που τρέχουν σαν καταιγίδα... Νιώθεις χαμένο ξανά και δεν ξέρεις πώς να επιστρέψεις...

«Μην με κοιτάς!»
«Μη μιλάς για αυτό!»

Μπορούσες να με ακούσεις όταν απαλά σου έλεγα ότι όλα είναι εντάξει - ότι κατάφερες να περάσεις μέσα από αυτές τις άγριες καταιγίδες των συναισθημάτων που δεν μπορείς να ελέγξεις.

Έτσι, είμαι ήσυχη - αλλά παρούσα- επειδή ξέρω ότι χρειάζεσαι αυτόν τον χώρο για να περάσεις την καταιγίδα. Έχει πολύ θόρυβο εκεί που είσαι.

Ακολουθώ τα βήματά σου, επειδή αν και ξέρω τον προορισμό σου, δεν πρόκειται να φτάσεις εκεί αν δεν βρεις το μονοπάτι πρώτα.

Νυχτερινοί τρόμοι στα παιδιά – Τι πρέπει να γνωρίζετε

Η καταιγίδα θα περάσει.
Πάντα περνάει.

Καθώς η βροχή αρχίζει να σταματά, με βρίσκεις. Σε κρατάω πάνω από τα σύννεφα, τα χέρια σου με αγκαλιάζουν καθώς το κεφαλάκι σου ακουμπά επάνω στον ώμο μου.

Κλείνω τα φτερά μου καθώς σε κρατώ και νιώθω ότι αυτό θα κρατήσει αιώνια και μια στιγμή μαζί. Τα χέρια σου με σφίγγουν περισσότερο καθώς προσπαθώ να σε ξαπλώσω στην αγκαλιά μου και ξέρω ότι σιγά σιγά θα πατήσεις τα πόδια σου στη γη καθώς σε κρατώ σφιχτά κάτω από τα φτερά μου.

Όταν είσαι έτοιμο με αφήνεις αφού έχεις όλη την αγάπη μου και ξέρω ότι είσαι καλά. Είσαι καλά. Και σε αγαπώ τόσο που δεν φαντάζεσαι.

Θα υπάρξουν και άλλες καταιγίδες, το ξέρω, αλλά σήμερα κατάφερες να περάσεις μέσα από αυτή.

Κατάφερες να φτάσεις στο σπίτι σου... την αγκαλιά μου.

^{πηγή: erinsinsidejob / instagram}

^{*ελεύθερη μετάφραση}