Είμαι μαμά -με δυσκολία έγινα- και αυτή είναι η ιστορία μου

«Μικρό μου ουράνιο τόξο, μια μέρα θα σου πώς πόσο πολύ πάλεψα για εσένα.

Πώς υπήρξαν πολλές φορές που θα ήταν εύκολο να τα παρατήσω. Αλλά ήξερα ότι θα ερχόσουν, απλά τη στιγμή που θα ήθελες εσύ.

Ονειρεύτηκα εκείνη τη στιγμή όπου θα άνοιγες τα μάτια σου και επιτέλους θα συναντιόμασταν. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι σχεδόν εδώ. Σε αγαπώ τόσο πολύ που η καρδιά μου νομίζω θα εκραγεί. Είμαι έτοιμη όταν θα είσαι και εσύ έτοιμοι. Για πάντα η μαμά σου!»

Πέντε χρόνια πριν, σαν σήμερα, την παραμονή της γέννησής της, δημοσίευσα αυτή τη φωτογραφία, συνοδεύοντάς τη με αυτά τα λόγια... Και σήμερα, παραμονή των 5ων της γενεθλίων, καθώς κάναμε αγκαλιές στον καναπέ, της είπα την ιστορία για το πώς ευχήθηκα να έρθει. Πώς για χρόνια ευχόμουν και προσευχόμουν και έκανε ο,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να προετοιμάσω το σώμα μου να την υποδεχτεί.

Της είπα πώς η γυναίκα που με βοηθούσε στις δουλειές κρεμούσε βρεφικά κοριτσίστικα ρουχαλάκια από εδώ και από εκεί στο σπίτι (το έχουν ως έθιμο στην χώρα της να το κάνουν όταν μια γυναίκα προσπαθεί να συλλάβει και άρχισε να το κάνει όταν είδε τις δεκάδες βελόνες εξωσωματικής στο κομοδίνο μου) και πώς το τεράστιο ροζ μπαλόνι προσγειώθηκε στο καπό του αυτοκινήτου καθώς οδηγούσαμε με τον μπαμπά της για να πάμε στον γιατρό για εμβρυομεταφορά.

Της είπα ότι ήταν το δικό μου μωρό του ουράνιου τόξου. Και καθώς με κοιτούσε μου είπε: «Γι' αυτό αγαπώ τα ουράνια τόξα τόσο πολύ;».

Είναι αλήθεια. Κάθε μικρή εικόνα που ζωγραφίζει καθημερινά είναι ένα ουράνιο τόξο. Και αύριο το δικό μου ουράνιο τόξο θα γίνει, 5 ετών.

^{πηγή: instagram/marcialeone_}