Θα ήθελα να ήμουν παρούσα ψυχικά και σωματικά όταν παίζω με τα παιδιά μου

Θα λάτρευα μια μέρα όπου θα μπορούσα να είμαι με τα παιδιά μου.

Και δεν εννοώ να είμαι με τα παιδιά μου φυσικά ή συναισθηματικά, αν και πραγματικά υπάρχουν προνόμια που δεν τα θεωρώ ποτέ δεδομένα.

Εννοώ να είμαι ψυχικά εκεί. Για τη διάρκεια όλων των στιγμών. Για μια ολόκληρη μέρα.

Μπορώ λοιπόν να κάθομαι μαζί τους και να ρουφάω τις μικρές συζητήσεις και τις ερωτήσεις τους χωρίς το μυαλό μου να είναι μισό εκεί και μισό στο επόμενο πράγμα που θέλω να κάνω.

«Πάτησα "έναρξη" στο πλυντήριο;»
«Τι θα φτιάξω για βραδινό;»
«ΠΡΕΠΕΙ να στείλω εκείνα τα email».

Φανταστείτε να μπορούσα να απενεργοποιήσω τον εγκέφαλό μου. Φανταστείτε να μην ανησυχούσα για όλα τα άλλα.
Φανταστείτε αν, για μία μόνο μέρα, μπορούσα να γίνω μητέρα, χωρίς κάτι άλλο να μου αποσπά την προσοχή.

Φαντάζομαι μερικές φορές.
Συνήθως όταν το παιδί μου ρωτάει «μαμά ακούς;» Ή «δες αυτό, μαμά, δες αυτό… με παρακολουθείς;»

Γιατί με τραβούν πίσω στο παρόν, όταν το μυαλό μου είναι αλλού. Παρόλο που δεν θέλει να είναι.

«Φαντάσου», σκέφτομαι.

Επιθυμώ να έχω ουσιαστική παρουσία στα παιδιά μου.

Μπορεί να βρίσκομαι εκεί συναισθηματικά αλλά διανοητικά, η καθημερινότητα κλέβει τόσα πολλά από τη μητρότητα.

^{ελεύθερη μετάφραση: instagram @wordsof_emmaheaphy}