Μετά τον τοκετό ένιωθα τόσο εύθραυστη και ευγνώμων

Έξι μήνες μαζί, μικρέ μου Χάρι.

Πόσο μακριά μοιάζουν τώρα αυτοί οι δύο πρώτοι μήνες, όταν ένιωθα χαμένη το πρώτο διάστημα μετά τον τοκετό.

Οι μοναχικές βραδιές, τα ταΐσματα, η φροντίδα, οι αγκαλιές, ακόμα και όταν το σπίτι ήταν γεμάτο με κόσμο.

Η ωμότητα της περιόδου εκείνης είναι έντονη. Νιώθεις τόσο εύθραυστη και τόσο ευγνώμων.

Το σώμα σου, το κόβουν, το ανοίγουν και μετά σου παραδίδουν ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι του οποίου η επιβίωση εξαρτάται από εσένα.

Ποτέ δε νιώθεις αρκετή, αλλά ακόμα δεν ξέρεις πώς να κάνεις παραπάνω από αυτά που κάνεις ήδη.

Πονάς πολύ, πρέπει όμως να συνεχίσεις να κινείσαι. Απλά να συνεχίσεις.

Υπάρχουν βραδιές με κλάματα τις οποίες δεν ξέρεις πώς να διαχειριστείς.

Ο θηλασμός διαρκεί για ώρες, μοιάζει ατελείωτος και οι θηλές είναι μόνιμα πρησμένες και γεμάτες πληγές.

Είσαι κουρασμένη σε βαθμό που δεν πίστευες ότι θα ήσουν ποτέ και δεν ξέρεις τι να κάνεις.

Και μετά, ξαφνικά μία μέρα μπαίνεις σε μία νέα τελείως φάση. Σε μία φάση που δεν νιώθεις τόσο εύθραυστη. Νιώθεις ότι τα καταφέρνεις μία χαρά.

Έχεις ποκτήσει έναν ρυθμό και πια γνωρίζεστε καλά με το μωρό σου. Και αυτή η ανυπέρβλητη αγάπη είναι πάνω από όλα.

Μικρέ μου Χάρι, σε αγαπάμε πολύ.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / mummy__moments}