Θυμάμαι σαν χθες που οι μικρές αγκαλιές έγιναν μεγάλες, που τα «πες γεια» έγιναν «κόλλα πέντε»

Νιώθω σαν χθες τότε που μου έβαλαν το νεογέννητο μωρό μου στο στήθος μου.

Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά, ακόμα μπορώ να νιώσω τις μικρές ανάσες της να προσπαθούν να συντονιστούν με τις δικές μου.

Θυμάμαι σαν χθες που έβλεπα το μωρό μου να κάνει τα πρώτα του βήματα. Ακόμα μπορώ να τη δω να παραπατάει, να πέφτει και να σηκώνεται ξανά – Η αποφασιστικότητά της ήταν ανεξάντλητη.

Θυμάμαι σαν χθες που άκουσα τη φράση «Σε αγαπώ» από αυτό το μικροσκοπικό στοματάκι που εγώ δημιούργησα. Θυμάμαι που είχα μείνει άφωνη όταν την είχα μπροστά μου και προσπαθούσα να της πώς «Σε αγαπώ κι εγώ».

Θυμάμαι σαν χθες που οι μικρές αγκαλιές έγιναν μεγάλες, που τα «πες γεια» έγιναν «κόλλα πέντε». Που το αργό περπάτημα έγινε τρέξιμο.

Νιώθω σαν χθες που τα πράγματα ήταν όλα πολύ διαφορετικά.

Διαφορετικά με πολλούς τρόπους, αλλά ίδια σε αυτά που έχουν σημασία. Την αγάπη.

Αλλά πραγματικά τόσα πολλά νιώθω ότι ήταν σαν χθες. Και τι ανακουφιστικό που είναι αυτό. Γιατί παρόλο που το χθες δεν είναι σήμερα και τα πράγματα είναι διαφορετικά, το χθες είναι τόσο κοντά στο σήμερα και είναι πιο εύκολο να θυμάσαι τα πάντα.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / wordsof_emmaheaphy}