Υπάρχουν πολλές στιγμές που νομίζω ότι φτάνω στα όρια μου αλλά...

Νιώθω την ενέργεια και την υπομονή μου να εξαντλούνται. Τα παιδιά μου είναι άρρωστα σερί για εβδομάδες.

Στεναχωριέμαι για εκείνα αλλά είμαι και εξαντλημένη. Όχι μόνο από την έλλειψη ύπνου, αλλά και από την αγωνία που νιώθω επειδή τα παιδιά είναι άρρωστα. Τσεκάρω την αναπνοή τους, τη θερμοκρασία τους, εάν τρώνε, εάν είναι καλά ενυδατωμένα, πόσες πάνες άλλαξα και πάει λέγοντας.

Ως γονείς είμαστε alert 24/7 και κάποιες φορές υποτιμάμε τις επιπτώσεις που έχει αυτό στο νευρικό μας σύστημα.

Τις τελευταίες εβδομάδες κάνω μικρά πράγματα για τον εαυτό μου που με βοηθούν να ανταπεξέλθω. Ξεκίνησα να γυμνάζομαι ξανά, παρόλο που έχω μόλις 20 λεπτά. Κάνω μπάνιο κάθε πρωί και κάποιες μέρες φτιάχνω τα μαλλιά μου και βάφομαι. Με κάνει να νιώθω πιο ζωντανή, λίγο περισσότερο σαν κανονικός άνθρωπος. Έβαλα τις προσδοκίες που είχα από τον εαυτό μου στην άκρη και άφησα το χάος στο σπίτι, μαγείρεψα έτοιμα γεύματα και άνοιξα την τηλεόραση περισσότερο από όσο θα ήθελα.

Ωστόσο, όσο ενοχλητικό και αν ακούγεται, αυτό που με βοηθά περισσότερο είναι να κατεβάζω ρυθμούς και να αισθάνομαι ευγνώμων.

Ακόμα και μέσα στο χάος, τις μέρες που τα παιδιά είναι άρρωστα, που στο σπίτι επικρατεί χαμός, δεν υπάρχει μέρα που να μην νιώθω τυχερή. Που να μην σταματώ για μερικά δευτερόλεπτα, να πάρω μία ανάσα και να τα ζήσω όλα αυτά.

Γνωρίζοντας βέβαια ότι τα παιδιά μου δεν έχουν κάτι σοβαρό και ότι θα γίνουν σύντομα καλά. Ότι εγώ είμαι αυτή που τα φροντίζω. Ότι εγώ τα κάνω να νιώθουν ασφάλεια.

Είναι τόσο ιδιαίτερο. Εννοείται υπάρχουν και πολλές στιγμές που νομίζω ότι φτάνω στα όρια μου. Αλλά τελικά δεν τα φτάνω ποτέ.

Και αυτή η προοπτική αλήθεια με βοηθάει. Ναι, είμαστε κουρασμένες, αλλά κάποια στιγμή θα κοιμηθούμε ξανά.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / seasonsofpeaches}