Δεν περίμενα η μητρότητα να με κάνει να αμφισβητώ όλους τους άλλους ρόλους που έχω στη ζωή

Ως νέα μαμά (ακόμα θεωρούμαι «νέα» εάν το παιδί μου είναι τριών ετών;), είναι αυτονόητο ότι αναρωτιέμαι συχνά εάν κάνω όλο αυτό το κομμάτι της μητρότητας σωστά. Αυτό, ωστόσο, που δεν περίμενα είναι η μητρότητα να με κάνει να αμφισβητώ και όλους τους άλλους ρόλους που έχω στη ζωή. Είμαι καλή σύζυγος; Είμαι καλή κόρη; Περνώ ποτέ χρόνο με τους γονείς μου χωρίς τα παιδιά; Είμαι καλή αδερφή; Παίρνω την οικογένειά μου συχνά τηλέφωνο; Μήπως θα έπρεπε να προσπαθώ περισσότερο να τους δω; Και έπειτα είναι και οι φίλοι. Μιλάω μαζί τους αρκετά συχνά; Τους στέλνω αρκετά συχνά μηνύματα ακόμα και αν περνάνε μέρες μέχρι να τους ευχηθώ στα γενέθλια, να στείλω συλλυπητήρια ή ακόμα και να απαντήσω σε κάτι που με ρώτησαν; Πώς να τους δω μεταξύ δουλειάς, φαγητού των παιδιών, μπάνιου και ύπνου;

Και αγαπημένες μου νέες μαμάδες…. Θυμάμαι όλες αυτές τις συμβουλές και την αγάπη που έλαβα από τις νέες μαμάδες φίλε μου. Μήπως δεν κάνω το ίδιο με τις δικές μου νέες μαμάδες φίλες; Μήπως έγινα εγωίστρια και τελείως απορροφημένη στη δική μου οικογένεια; Θεωρείται το να είσαι απορροφημένος με την οικογένειά σου εγωιστική συμπεριφορά; Γιατί απλά ας μου πει κάποιος γιατί μου παίρνει μία αιωνιότητα και μία μέρα μέχρι να καλέσω κάποιον πίσω; Μετά είναι και η δουλειά. Δεν μπορώ να γίνω ένα καλύτερο αφεντικό; Ακόμα δεν έχω οργανώσει εκείνο το event που ήθελα για να δείξω την εκτίμησή μου στα άτομα που δουλεύουν μαζί μου. Μήπως χρησιμοποιώ τη μητρότητα ως δικαιολογία πολύ συχνά; Πώς μπορώ να διαχειριστώ τις δεσμεύσεις στον εαυτό μου; Χρόνος για τον εαυτό μου. Πού χωράει αυτό στην καθημερινότητά μου;

Ειλικρινά, κάποιες φορές αυτές οι ανασφάλειες είναι πολύ πιο βαριές από ότι οι αμφιβολίες που έχω ως μητέρα.

Το οποίο μερικές φορές λειτουργεί αντίστροφα και με κάνει να αφιερώνω ακόμα περισσότερο χρόνο, ενέργεια και προσοχή στα παιδιά μου. Έχω πείσει τον εαυτό μου ότ αυτό είναι πιο εύκολο γιατί είναι πολύ μικρά για να καταλάβουν την όποια διαφορά, γιατί δεν κρατάνε κακία, δεν αμφισβητούν τις επιλογές μου, γιατί με συγχωρούν σε δευτερόλεπτα και γιατί με αποδέχονται όπως είμαι 100%.

Όσο στρεσογόνα και αν ακούγεται αυτή η κατάσταση, είμαι ευγνώμων για εκείνους που έχουν δείξει υπομονή μαζί μου, όσο προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ρόλους. Για εκείνους που ακόμα με παίρνουν τηλέφωνο, μου στέλνουν μηνύματα και με ψάχνουν για να δουν αν είμαι καλά. Σας ευχαριστώ όλους που είστε τόσο καλοί μαζί μου. Και κυρίως, σας ευχαριστώ που με σκέφτεστε μέσα στο δικό σας χάος.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / lorianne___}