Αληθινή ιστορία: «Γέννησα το μωρό μου στις 42 εβδομάδες μέσα στο σπίτι που μεγάλωσα!»

Θέλω το σώμα μου να επιλέξει την στιγμή που θα έρθει το μωρό στον κόσμο, θέλω όλα να γίνουν φυσιολογικά και μόνα τους όπως ορίζει η φύση, όμως αυτό το πρωινό, στις 42 εβδομάδες αισθάνομαι απελπισμένη. Τι γίνεται; Κάνω κάτι λάθος; Μήπως δεν έχω πάρει τη σωστή απόφαση; Πόσο μπορώ ακόμα να αντέξω αυτούς τους πόνους που τελικά δεν οδηγούν σε τοκετό; Άρχισα να κάνω περίεργες σκέψεις...

Η μητέρα μου, ο σύζυγός μου και κάποιες φίλες μου, μου είπαν ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά, να μην παραιτηθώ από τον στόχο μου και να συνεχίσω.

Δύσκολες αρκετά οι νύχτες μου... Πώς να κοιμηθώ, όλα με ενοχλούσαν, συνεχώς σκεφτόμουν, αλλά ο άντρα μου εκεί να με στηρίζει και να είναι ο βράχος μου. Κανόνισα να δω μια κυρία η οποία κάνει βελονισμό. Ήθελα ένα ραντεβού μαζί της καθώς οι γιατροί λένε πως αν περάσει η προβλεπόμενη ημερομηνία τοκετού σου πρέπει να σε παρακολουθεί πλέον γιατρός και να ξεχάσεις την μαία σου. Τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα.

Άρχισα με την κυρία αυτή να κάνω διάφορες συνεδρίες. Μετά από κάθε συνεδρία ένιωθα πολύ όμορφα, χαλαρή και χωρίς άγχος. Δεν ξέρω αν το ότι ξεκίνησα τις συνεδρίες προκάλεσε τον τοκετό, όμως εγώ μετά από κάθε συνεδρία ένιωθα υπέροχα!

Η αδελφή μου ήρθε να με δει όμως καθυστέρησα πολλές μέρες να γεννήσω, πέρασε μια εβδομάδα και έπρεπε να φύγει χωρίς να καταφέρει να δει το μωρό.

Το πρωινό εκείνο στις 21 Ιανουαρίου σηκώθηκα και έφτιαξα έναν καφέ. Εδεσα την κοιλιά μου με ένα ring sling ώστε να την σφίξω λίγο και να βοηθήσω να κατέβει το μωρό προς τα κάτω. Μετά από αυτό έκανα ένα σωρό ασκήσεις, καθίσματα, προβολές και ανεβοκατέβηκα τα σκαλιά αρκετές φορές. Πήγα στο ραντεβού μου για βελονισμό και μόλις γύρισα στο σπίτι έφτιαξα ένα χυμό από διάφορα βότανα, ρίζες βαμβακιού και φυσικά καστορέλαιο. Ναι ήπια καστορέλαιο! Ποτέ μην λες ποτέ λένε, αλλά έπρεπε να τα δοκιμάσω όλα.

Τελικά περίπου στις 6 το απόγευμα τηλεφώνησα στη μητέρα μου να έρθει να με βοηθήσει με τα παιδιά καθώς πίστευα ότι πραγματικά αυτή την φορά βρισκόμουν σε διαδικασία τοκετού. Είχα συσπάσεις αλλά όχι αυτές που περίμενα για τοκετό. Τις άντεχα και προσπαθούσα να βρω στάσεις που με έμαθε η μητέρα μου για να ανακουφιστώ.

Στις 9 το βράδυ είχα πλέον πιο τακτικές συσπάσεις ανά 7-8 λεπτά ή ανά 10-12. Όταν οι συσπάσεις γίνονταν πιο αραιές άρχισα να μην νιώθω καλά, να με πονάει το στομάχι μου, να θέλω να κάνω εμετό. Έτρεξα στο μπάνιο και έκανα εμετό, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου ενώ δίπλα μου ήρθε ο άντρας μου να μου κάνει παρέα. Πέρασαν 20 λεπτά και δεν είχα καμία σύσπαση. Άρχισα πάλι να απελπίζομαι όταν ξαφνικά ένιωσα να σπάνε τα νερά μου. Και ενώ ήδη ξέρω πως είναι αυτή η αίσθηση από τα προηγούμενα παιδιά μου, αυτή την φορά ήταν διαφορετικό, ένα ξαφνικό μπαμ και πολύ νερό, τόσο που άρχισα να φωνάζω από το σοκ που έπαθα.. Ήξερα όμως ότι ήρθε τελικά η στιγμή. Η ώρα ήταν 9:30!

Άρχισαν οι μεγάλες συσπάσεις. Ήξερα ότι θα συναντήσω το μωρό μου. Άρχισα να σπρώχνω! Χρειάστηκαν μόλις δύο σπρωξίματα. Είχα μπει μέσα στην μπανιέρα μου αλλά κάτι δε μου πήγαινε καλά... ήταν πιο μικρή; Μήπως δεν έβαζα καλά τα πόδια μου; Ξαφνικά ένιωσα ότι δεν ήθελα να γεννήσω το παιδί μέσα στο νερό. Βγήκα έξω, έκανα ένα βαθύ κάθισμα όπως έκαναν παλιά οι γυναίκες, ένα μεγάλο σπρώξιμο και βγήκε το κεφάλι. Στο δεύτερο σπρώξιμο γεννήθηκε το παιδί στα χέρια το άντρα μου, στις 10:33 το βράδυ.

Αμέσως είδαμε πως ο λώρος ήταν τυλιγμένος στο λαιμό του μωρού. Βέβαια από έρευνες που είχαμε κάνει ξέραμε ότι αυτό δεν σημαίνει πάντα κάτι κακό. Ο άντρας μου ξετύλιξε τον λώρο, έβαλε το μωρό στο στήθος μου και αμέσως άρχισε να κλαίει. Το κράτησα σφιχτά και σηκώθηκα... Ο άντρας μου φώναξε όλο χαρά: «Είναι αγόρι!». Ξάπλωσα στο κρεβάτι και αμέσως θήλασε. Ένιωσα πάλι ότι ήθελα να σπρώξω και τότε βγήκε ο πλακούντας! Τελείωσα! Δίπλα μου ήταν ο άντρας μου, η κόρη μου, η μητέρα μου και μια φίλη μου!

Γέννησα στο σπίτι που μεγάλωσα εγώ σαν παιδί και που μεγαλώνω τα παιδιά μου, μέσα στο μπάνιο του σπιτιού μου, μαζί με τα αγαπημένα μου πρόσωπα!».