«Η άνοιξη για εμένα είναι κίτρινη» - Μια νοσταλγική εποχή αρχής και τέλους

Πάντα μαθαίνω για την άφιξη της άνοιξης στο λεωφορείο που περνά μέσα από την πόλη με τις εκρήξεις κίτρινων φορσύθιων, αυτών των πυκνών θάμνων, κατά μήκος της οδού Central Park. Οι θάμνοι πρέπει να ανθίσουν πλήρως μέσα σε μια νύχτα για να μας εκπλήξουν όλους ανυποψίαστους. Μετά από τέσσερις μήνες με «άγονα» δέντρα, το φωτεινό αυτό χρώμα κόβει την ανάσα.

Χρειάζονται μερικές εβδομάδες για να πέσει το κρύο. Κίτρινα και πράσινα μπουμπούκια αρχίζουν να εμφανίζονται παντού. Στο πάρκο , στους δρόμους, στους θάμνους, στους πρόποδες των μεγαλοπρεπών προπολεμικών κτιρίων.

Λίγο αργότερα, εκατοντάδες χιλιάδες μικρά λευκά άνθη «σκεπάζουν» πολλούς δρόμους που είναι γεμάτοι με αχλαδιές. Σε δύο εβδομάδες, τα λευκά πέταλά τους πέφτουν στους δρόμους με το παραμικρό αεράκι. Αρχίζω να διασχίζω το πάρκο με τα πόδια για να απολαύσω όλα τα ροζ φυτά: κεράσια , μανόλιες και μηλιές. Τώρα πια τα δέντρα λάμπουν με τις καταπράσινες κορώνες τους.

Καθώς το χρώμα ανθίζει ξανά στην πόλη και το κρύο υποχωρεί, νιώθω μια οικεία θλίψη να με κυριεύει. Βαραίνει το στήθος μου. Παρά τα πολυεπίπεδα σύμβολα της «νέας αρχής», ο Μάιος σημαίνει ότι απομένει ένας μήνας σχολείου.

Για ακόμη μια χρονιά θα αφήσουμε κάποια πράγματα πίσω μας: προσχολική ηλικία, νηπιαγωγείο, δευτέρα τάξη -τα τελευταία δόντια του μωρού- πέμπτη τάξη, έκτη τάξη -η τελευταία μαγική χρονιά,- η τελευταία χρονιά του λυκείου!

Παραδόξως, ποτέ δεν έχω νιώσει αυτή την αίσθηση απώλειας τόσο σταθερά στα γενέθλια των παιδιών μου. Ίσως είμαι πολύ συγκεντρωμένη στο να οργανώνω τα πάρτι ή να διαλέξω το τέλειο δώρο . Πάντα την άνοιξη, κάθομαι στο μπαλκόνι θαυμάζοντας την κιτρινίζουσα απόχρωση της ημέρας και νιώθω αυτό το έντονο σφίξιμο. Κάθε χρόνο, ο ίδιος βαθύς πόνος.

Αλλά αυτή η άνοιξη είναι διαφορετική. Το περασμένο φθινόπωρο , η κόρη μου έφυγε για το πανεπιστήμιο και ο γιος μου μπήκε στο λύκειο. Είναι και οι δύο ψηλότεροι από μένα. Και οι δύο με βοηθούν με τα συνεχή τεχνολογικά «προβλήματα» που αντιμετωπίζω.

Η κόρη μου τώρα αγαπά τα στρείδια - τόσο ενήλικη! Θαυμάζω το πόσο λατρεύει να τρώει ο γιος μου μπρόκολο, σπανάκι, ακόμα και λάχανο. Είναι και οι δύο πολύ αγαπητοί και έχουν πολλούς φίλους και φίλες. Είναι επίσης και οι δύο στις πρώτες τους σοβαρές σχέσεις, μαθαίνοντας πώς να αγαπούν.

Η μητρότητα απαιτεί να συγκρατήσετε αυτό που η καρδιά σας θέλει τόσο απεγνωσμένα να κάνει. Η παρόρμησή μου είναι πάντα να κρατάω, να κουνάω και, τις περισσότερες φορές, να σφίγγω.

Ήταν τρομερά δύσκολο να μείνω πίσω όταν το μικρό μου παιδί σκόνταψε, να περιμένω αυτά τα δέκα ολόκληρα δευτερόλεπτα για να μπορέσει να αντιδράσει μόνη της. Το μόνο που ήθελα ήταν να την αρπάξω και να την βάλω στην αγκαλιά μου.

Ήταν δύσκολο να βλέπω τον γιο στην πρώτη τάξη του δημοτικού να δέχετε bullying και εγώ να πρέπει ως ώριμη και ενήλικη να δώσω χώρο για να λυθούν τα πράγματα.

Δύσκολο να μείνω σιωπηλή και να σεβαστώ την επιλογή των φίλων της κόρης μου της έκτης δημοτικού. Δύσκολο να σταθώ έξω από την πόρτα του έφηβου γιου μου την ημέρα που η κοπέλα του τον χώρισε.

Κάθε μέρα έπρεπε να ρωτάω τη μικρή μου κόρη αν είναι «μεγάλο κορίτσι» ή «μωρό» γιατί ποτέ δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήθελε βοήθεια με τα παπούτσια της εκείνη τη μέρα ή ήθελε να περάσει δέκα λεπτά προσπαθώντας να δέσει μόνη της τα κορδόνια της;Ήθελε να την ταΐζουν ή ήθελε να κρατάει μόνη της το κουτάλι ;

Στον γιο μου μπορούσα πάντα να προβλέψω πότε θα έκανε συναισθηματικά ένα βήμα μακριά, επειδή πρώτα με «τραβούσε» πολύ κοντά για να στηριχθεί πριν κάνει το άλμα. Ήταν κάτι που δε μπορούσε να δει κανείς. Μπορούσα απλώς να το νιώσω.

Και έτσι μπόρεσα να απολαύσω αυτή τη μεταβατική εποχή για πρώτη φορά μετά από δεκαοκτώ χρόνια. Προσέχω να μη γυρνάω στην πόλη αγγίζοντας κάθε υπέροχο πράσινο μπουμπούκι που συναντώ.

Κανένα λουλούδι και σίγουρα κανένα μπουμπούκι δεν χρειάζεται το αποτύπωμα του δαχτύλου μου. Συνήθως επιδίδομαι στο να αγγίζω μόνο ένα μπουμπούκι ανά εποχή. Αυτή την άνοιξη ίσως αγγίξω δύο...

^{Πηγή: mother.ly}