Μαμά, δε χρειάζεται να πάρεις το λάπτοπ μαζί σου στις διακοπές

«Νομίζεις ότι το χρειάζομαι πραγματικά;» ρώτησα τον σύζυγό μου. Ετοιμαζόμασταν για τις πρώτες μας διακοπές μετά από τρία χρόνια - το πρώτο ταξίδι από τότε που γεννήθηκε η κόρη μας. Η λίστα με τα πράγματα που έπρεπε να χωρέσουν στις βαλίτσες ήταν τεράστια: Σνακ, παιχνίδια , ρούχα και πολλά πολλά ακόμα…

«Νομίζω ότι θα είσαι μια χαρά. Ξέρεις ότι πραγματικά δε θες να το πάρεις μαζί σου», μου απάντησε. Ενώ ο χώρος ήταν περιορισμένος, υπήρχε ένα πράγμα που θα μπορούσα να είχα πάρει μαζί μου, αλλά πήρα την ενσυνείδητη απόφαση να το αφήσω στο σπίτι: το λάπτοπ της δουλειάς μου. Κλείσαμε το πορτ-μπαγκάζ - καμία δουλειά σε αυτό το ταξίδι.

Δε συνήθιζα να βάζω υπενθύμιση πως είμαι εκτός γραφείου στο ρεπό μου- για να αποφύγω τα εκατοντάδες mails που θα έρθουν-. Τα χρόνια της πανδημίας και της τηλεργασίας με έκαναν να νιώθω πως πρέπει να απαντήσω αμέσως στα ομαδικά μηνύματα ή στα mails. Ήταν σαν αγώνας δρόμου. Ήταν εξαντλητικό. Ένιωθα πως έπρεπε να δείχνω πάντα διαθέσιμη.

Ήταν καλοκαίρι, και ήξερα ότι η «κίνηση» στα εισερχόμενά μου θα ήταν λιγότερη. Αποφάσισα, λοιπόν, ότι θα κρατούσα το email της δουλειάς μου στο τηλέφωνό μου, αλλά αφήνοντας το λάπτοπ στο σπίτι.

Στη μαμά που αγαπά τη μητρότητα αλλά της λείπει και η ελευθερία της (πού και πού)

Έτσι είναι οι διακοπές με παιδιά: είστε συνεχώς σε εγρήγορση

Έτσι, για μια εβδομάδα, καθόμουν στην παραλία με την κόρη μου και δεν έκανα καμία δουλειά. Καμία. Ναι, τσέκαρα μερικά e-mails από το τηλέφωνό μου, αλλά δεν απάντησα σε κανένα. Και δεν ένιωσα καμία ενοχή.

Αντ' αυτού, απόλαυσα την κόρη μου να παίζει με τα κουβαδάκια της, τις οικογενειακές μας βόλτες, τα παραμύθια που τις διάβαζα, το περπάτημα στην ακροθαλασσιά - και όλα αυτά χωρίς να σκέφτομαι τη δουλειά.

Εκτός από την άδεια μητρότητας, δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που πέρασα μια ολόκληρη εβδομάδα χωρίς να κάνω καμία δουλειά . Ακόμα και κατά τη διάρκεια των διακοπών, υπάρχουν πολλά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από φοιτητές που έχουν φρικάρει επειδή απέτυχαν σε ένα μάθημα ή από καθηγητές που προσπαθούν να καταλάβουν αν θα πρέπει να δεχτούν εκπρόθεσμες εργασίες.

Την τελευταία νύχτα των διακοπών, πήγαμε στο λούνα παρκ για καρουζέλ . Προς μεγάλη χαρά της κόρης μου εκεί κοντά είχε και μία πιτσαρία. Παρόλο που είχε πολύ κόσμο και έπρεπε να περιμένουμε αρκετή ώρα για το φαγητό μας, ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Έλεγε συνέχεια «πίτσα » ενώ χαμογελούσε και μας έκανε πρόποση με το ποτηράκι της. «Στην υγειά μας!» Κάναμε πρόποση ξανά και ξανά και ήμασταν τόσο χαρούμενοι και οι τρεις μας επειδή ήμασταν μαζί.

Αφού χορτάσαμε, πήγαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Με την κόρη μας ανάμεσά μας, έβαλα το κεφάλι μου στον ώμο του άντρα μου και εκείνος ενστικτωδώς άρχισε να μου τρίβει το χέρι. Μερικά δάκρυα έτρεξαν στο πρόσωπό μου, όχι από λύπη που οι διακοπές έφταναν στο τέλος τους, αλλά από γνήσια ευτυχία .

Ήταν μια εβδομάδα χωρίς δουλειά.

Το γραφείο επιβίωσε χωρίς εμένα.

Δεν θα ξαναπάρω ποτέ μαζί μου στις διακοπές τον υπολογιστή.

^{Πηγή: mother.ly}