Η αϋπνία έχει δοκιμάσει τα όριά μου ως μαμά

Μία είναι η πιο συχνή ερώτηση που κάνουν οι γονείς: Το παιδί σου κοιμάται;

Ένα κομμάτι του εαυτού μου εξακολουθεί να πνίγεται ακούγοντας τη συγκεκριμένη ερώτηση.

«Η μάχη μου με την αϋπνία» - Η εξομολόγηση μιας μαμάς

Από τότε που έγινα μητέρα, πριν από σχεδόν έξι χρόνια, δεν νομίζω ότι κυριάρχησε στις ξύπνιες σκέψεις μου κάτι περισσότερο όσο το θέμα του ύπνου.

Πρέπει να έχω ξοδέψει ώρες προσπαθώντας να μάθω πόση ώρα έχουν κοιμηθεί, πόση ώρα έχω κοιμηθεί, το παράθυρο αφύπνισης τους, τα σημάδια ύπνου τους, τι τα υπερδιεγείρει, τι τα ηρεμεί, τις συνήθειες ύπνου τους, την υγιεινή του ύπνου μου.

Έχω ξοδέψει χρήματα σε βιβλία ύπνου, βοηθήματα ύπνου, εφαρμογές ύπνου, συμβούλους ύπνου. Κατά καιρούς, είχα μέρες που ένιωθα απόλυτα κατακλυσμένη μόνο από σκέψεις ύπνου.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να με είχε προετοιμάσει για αυτό.

Την πλήρη απώλεια του ελέγχου για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου και το αδιάκοπο αίσθημα πίεσης να «κάνω το σωστό» όσον αφορά τον ύπνο των παιδιών μου.

Για μένα, η στέρηση ύπνου ήταν η πιο απαιτητική πτυχή της μητρότητας, γιατί με έχει ωθήσει στα όριά μου.

Η στέρηση ύπνου έχει αρνητικό αντίκτυπο σε κάθε άλλη πτυχή της ζωής, με τις αναδυόμενες έρευνες να δείχνουν την επίδρασης στη σωματική και ψυχική υγεία.

Αυτό που έβρισκα παρηγορητικό τις πρώτες μέρες, τις πρώτες εβδομάδες και μήνες μετά τον τοκετό, ήταν η αίσθηση ότι δεν ήμουν μόνη, ήταν κι άλλες μαμάδες που είχαν μικρά μωρά.

Στον πρώτο μου τοκετό, ήξερα ότι μπορούσα να στείλω μήνυμα σε αρκετές μαμάδες ου ήταν ξύπνιες όπως κι εγώ. Αυτή η αίσθηση μοναξιάς στις μικρές ώρες κατευναζόταν με τη σύνδεση με άλλους νέους γονείς που ήταν επίσης ξύπνιοι, θήλαζαν, κουνούσαν, σιωπούσαν, παρηγορώντας τα μωρά τους.

«Αντέχω ακόμα γιατί πρέπει»

Είχα συνηθίσει να έχω τον έλεγχο του χρόνου μου και να βρίσκω λύσεις σε προβλήματα. Αλλά με τον ύπνο των μωρών μου, η κατάσταση ξέφυγε, κατακλύστηκα με διαφορετικές εξηγήσεις για το τι μπορεί να συμβαίνει και με διαφορετικές πιθανές λύσεις.

Μήπως έχουν παλινδρόμηση, υπνική άπνοια, αλλεργία; Μήπως ήταν υπερβολικά κουρασμένα ή το αντίθετο; Μήπως πεινούσαν ή είχαν φάει πολύ; Μήπως είχαν αέρια στην κοιλιά, υπέφεραν από δυσκοιλιότητα ή κάτι άλλο; Η μήπως ο εγκέφαλός τους έκανε αναπτυξιακό άλμα επηρεάζοντας και τον ύπνο;

Συχνά, κι ενώ πίστευα πως είχα βρει ποιο από αυτά τα πολλά πιθανά προβλήματα ήταν αυτό που αντιμετώπισε το μωρό μου, ξαφνικά όλα άλλαζαν.

Εκεί που κοιμόταν 5 ή 6 ώρες, ο ύπνος περιορίζονταν στις 2 ώρες. Αυτές οι φάσεις ερχόταν κι έφευγαν και σιγά σιγά εγκατέλειψα τις προσπάθειές μου να τις ελέγξω.

Και κάποια στιγμή συνέβη αυτό, το οποίο περίμενα πώς και πώς: άρχισαν να κοιμούνται.

Ήταν κάτι το μαγικό. Απόλαυσα έναν χρόνο καλύτερου ύπνου με το πρώτο του παιδί, πριν ακολουθήσει το επόμενο.

Με τη δεύτερη κόρη μου έλεγα στον εαυτό μου, πώς είχα λίγο πολύ τον έλεγχο στο τι θα συνέβαινε.

Αλλά αυτή τη φορά, η παιδική ηλικία ήρθε και παρήλθε, και η χρόνια στέρηση ύπνου παρατεινόταν περισσότερο.

Έγινε ενός έτους και συνέχισε να ξυπνάει.

Έγινε δύο ετών και συνέχισε να ξυπνάει.

Είχα περιόδους όπου ένιωθα ότι μπορεί να χάσω το μυαλό μου, απελπισμένη για τις ελάχιστες ώρες ύπνου.

Ακόμα κι όταν απευθύνθηκα σε ειδικό δεν είδα μεγάλη διαφορά…

Πρόσφατα, συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί παρότι εξακολουθεί να ξυπνάει.

Καθώς τείνω να συμπληρώσω 3,5 χρόνια αϋπνίας σκέφτομαι πώς αυτό που με έχει σώσει είναι το γεγονός πώς έκανα ειρήνη με την απόκτηση ενός ξύπνιου παιδιού.

Αποδέχτηκα πώς τα παιδιά μου έχουν λιγότερες ανάγκες ανάγκες ύπνου από αυτές που υπαγορεύουν οι έρευνες και τα βιβλία για μωρά.

Το να αποδεχτώ ότι δεν φταίω εγώ, να είμαι ευγενική με τον εαυτό μου τις μέρες που νιώθω κουρέλι από την εξάντληση, να ξέρω ότι δεν τα απογοητεύσει με κάποιο τρόπο, ότι δεν κάνω κάτι λάθος, ήταν το πιο σωστό πράγμα που έκανα.

Ναι, ακόμα και η σούπερ μαμά φτάνει στα όριά της και ξεσπά σε κλάματα

Έμαθα να (υπο) στηρίξω τον εαυτό μου.

Αν μπορούσα να πω κάτι στη μητέρα που ήμουν πριν από πέντε χρόνια, θα της έλεγα το εξής: Μην ακούς όλα όσα λέγονται, τις φωνές πως δεν τα καταφέρνεις σωστά. Εάν το μωρό σου είναι ξύπνιο, δεν κάνεις κάτι λάθος. Είναι εξαντλητικά δύσκολο και μπορεί να νιώθεις πολύ μόνη αλλά δεν είσαι.

Και μια μέρα, θα κοιμηθείς ξανά.

^{ελεύθερη απόδοση από motherhood-uncensored.org}