Η γλυκόπικρη χαρά βλέποντας τα παιδιά σου να μεγαλώνουν

Kάθε χρόνο, παθαίνω αυτό που τα παιδιά μου αποκαλούν «το ετήσιο κλάμα της μαμάς».

Είναι η μέρα που παίρνω τις φωτογραφίες του σχολείου τους και τις κρεμάω στο χολ του σπιτιού μαζί με όλες των προηγούμενων ετών.

Μη φοβάσαι να κλάψεις μαμά...

Έτσι, καθώς τις κοιτάζω ξαναβλέπω τις εμβληματικές εμφανίσεις του παρελθόντος: τη χρονιά που ο γιος μου έκοψε μόνος του τα μαλλιά του ακριβώς πριν από την ημέρα της φωτογραφίας. Τη χρονιά που η κόρη μου φορούσε έναν τεράστιο ροζ φιόγκο στα μαλλιά της και τα ψεύτικα μαργαριτάρια της προγιαγιάς της.

Σκέφτομαι τι τους ενδιέφερε σε αυτές τις ηλικίες…

Και κάθε χρόνο, πάνω από τις φωτογραφίες των παιδιών μου που μεγαλώνουν, κλαίω και τρέχω να τα αγκαλιάζω ενώ εκείνα χαμογελούν συγκαταβατικά.

Είναι δάκρυα χαράς... κυρίως.

Είναι όμως και μια μορφή θλίψης καθώς βλέπεις να μεγαλώνουν τα παιδιά σου.

Και όπως φαίνεται δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι καθώς χρήστες του Reddit διερωτώνται το ίδιο πράγμα, πώς γίνεται να αισθάνεσαι χαρά και θλίψη παράλληλα;

Προφανώς κι είναι προνόμιο να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει αλλά από πολλές απόψεις η εμπειρία είναι γλυκόπικρη ακόμη και οδυνηρή.

«Είναι σαν να διαβάζεις ένα πολύ καλό βιβλίο. Θέλετε κάθε κεφάλαιο να διαρκεί για πάντα, αλλά θέλετε επίσης να παρακολουθήσετε την εξέλιξη της ιστορίας, τους χαρακτήρες να βαθαίνουν, τις περιπέτειες να συνεχίζονται», γράφει ο χρήστης του Reddit u/colbinator.

Κλάμα, ενοχές και πάλι από την αρχή - Η ανάρτηση που έκανε πολλές νέες μαμάδες να ταυτιστούν

Σίγουρα, το να το βλέπετε να παιδιά σας να μεγαλώνουν τόσο γρήγορα, ν’ αλλάζουν, να γίνονται αυτόνομα, έξυπνα, με ενδιαφέροντα και διάθεση να εξερευνήσουν τον κόσμο, είναι μοναδικό αλλά και δύσκολο καθώς δεν νιώθετε έτοιμοι να τα « αποχωριστείτε» τόσο γρήγορα.

Όμως να θυμάστε ότι κάθε ηλικία έχει τις χαρές της κι εσείς θα βρίσκετε πάντα έναν λόγο για να κλαίτε (πάντα από χαρά).

^{ελεύθερη απόδοση από scarymommy.com}