Δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο ευάλωτη...

Είχα μια αποβολή στα τέλη Οκτωβρίου, περίπου στην 10η εβδομάδα.

Ήταν μια απρογραμμάτιστη και ανεπάντεχη εγκυμοσύνη…

Αυτή η δουλειά με έχει σώσει τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά τους τελευταίους μήνες… άρχισα να έχω αμφιβολίες.

Αποβολή: Αντιμετωπίζοντας το κοινωνικό στίγμα και τα στερεότυπα

Οι εφημερίες, το συνεχές άγχος, οι κρυφές απαιτήσεις από τα παιδιά και την οικογένειά μου, επηρέασαν το νευρικό μου σύστημα.

Λατρεύω και μισώ ταυτόχρονα αυτή τη δουλειά.

Με έχει γιατρέψει αλλά κι μ’ έχει πληγώσει βαθιά.

Από πολλές απόψεις...αυτή η εγκυμοσύνη χρησίμευσε ως απαραίτητος επίδεσμος (αλλά εξαφανίστηκε).

Δεν είμαι σίγουρη για το νόημα της ανάρτησης. Δεν είμαι σίγουρη ότι πρέπει να επισημάνω "κάτι από όλα αυτά"…

Αναρωτιέμαι, μας συνδέει πραγματικά και μας φέρνει η απώλεια πιο κοντά ή είμαστε πιο μόνοι από ό,τι ήμασταν ποτέ;

Ξέρω ότι διανύω μια δεκαετία σε μια καριέρα που ξαφνικά μου φαίνεται δυσβάσταχτη με τέσσερα παιδιά, δυσκολίες και δεκάδες σκέψεις να αμφιταλαντεύονται στο μυαλό μου.

Αναρωτήθηκα αν ο σκοπός αυτού του μωρού ήταν να με ξεκολλήσει...να με βοηθήσει να ξεφύγω από αυτή τη δουλειά.

Σίγουρα αισθάνομαι ότι κολυμπάω στα βαθιά χωρίς να έχω ιδέα για το πώς ή πότε θα επιστρέψω.

Λατρεύω τη γέννα γιατί συχνά υπάρχει αυτή η απίστευτη συγχώνευση ευαλωτότητας και δύναμης. Με ελκύει η ευπάθεια γιατί είναι το μέρος όπου βλέπω τα πιο αληθινά, τα πιο ανθρώπινα κομμάτια της ύπαρξής μας.

10 χρόνια μετά τις δύο αποβολές μου

Και όταν τα βρίσκεις - συχνά ανακαλύπτεις τα αποθέματα θάρρους και δύναμης που όλοι κρύβουμε μέσα σας.

Γι' αυτό η στιγμή της γέννας είναι τόσο απίστευτη.

Δεν ξέρω αν έχω νιώσει ποτέ τόσο ευάλωτη στο παρελθόν. Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία δύναμη αυτή τη στιγμή που θα μπορούσε να με βοηθήσει αλλά πιστεύω ότι θα βγει στην επιφάνεια... τελικά... όπως συμβαίνει πάντα.

Ευχαριστώ για όλα τα μηνύματα και τα λόγια, με έχουν κάνει να νιώθω λιγότερο μόνη.