Για να καταλάβω καλύτερα τα παιδιά μου, διαβάζω τα παλιά μου ημερολόγια

Πάει πολύς καιρός από τότε που ήμουν 10 ετών.

Αλλά αυτή είναι η ηλικία του μεγαλύτερου γιου μου τώρα, και θέλω να είμαι σίγουρη ότι θα συνδέομαι μαζί του όσο καλύτερα μπορώ καθώς μεγαλώνει.

Γύρω στα 10α γενέθλιά του, άρχισε να βιώνει αυτό που ο σύζυγός μου και εγώ ονομάσαμε «ennui». Κάθε τόσο, συνήθως όταν ήταν υπερβολικά κουρασμένος, ξεσπούσε σε κλάματα και έλεγε ότι ένιωθε λυπημένος ή μόνος ή απλώς όχι ο εαυτός του.

Δεν ήξερα τι να κάνω με το τυπικά εύκολο, εύθυμο παιδί μου, γι' αυτό στράφηκα για βοήθεια στον …εαυτό μου. Από την ηλικία των 9 ετών έως τα χρόνια του κολεγίου, κατέγραφα τις σκέψεις και τα συναισθήματα της εφηβείας μου σε ημερολόγια τα οποία κράτησα.

Άνοιξα λοιπόν το πρώτο μου ημερολόγιο και βρήκα ένα σημείωμα μέσα που έλεγε: « Μείνε μακριά! Που σημαίνει, εσύ μείνε μακριά!».

Στις πρώτες σελίδες εξιστορούσα την εμπειρία μου βλέποντας τον Τιτανικό στον κινηματογράφο. Παράλληλα, είχα γράψει και μια λίστα με τα πιο χαριτωμένα αγόρια που μου άρεσαν εκείνη την εποχή.

Έγραψα ότι στεναχωρήθηκα όταν πέθανε το χρυσόψαρο μου. Ανακάλυψα πόσο απογοητευτικό ήταν όταν έπρεπε να ξαναπάω στον ορθοδοντικό. Έγραψα για μια μεγάλη παρουσίαση που έπρεπε να κάνουν όλοι στο μάθημα υγείας, ποια ήταν αστεία και ποιος ξέχασε τελικά να την ετοιμάσει.

Οι σκέψεις μιας μαμάς λίγο πριν γεννήσει το δεύτερο παιδί της

Έγραψα ότι είχα έντονη διαφωνία με τους γονείς μου. Φοβόμουν να τους πω πως ξέχασα ένα βιβλίο στο σχολείο το βράδυ πριν από ένα μεγάλο τεστ ή όταν είχα πάρει κακό βαθμό. Θύμωσα μαζί τους που δεν με άφησαν να καλέσω αγόρια στο σπίτι.

Παρατηρώ ότι οποιαδήποτε αρνητική αλληλεπίδραση με τους γονείς μου ήταν για μένα μεγάλο θέμα.

Ήμουν ένα αρκετά ευαίσθητο παιδί, αλλά όταν σκέφτομαι πώς αντιμετωπίζω τα δικά μου παιδιά, ελπίζω να είμαι ευαίσθητη και ως γονιός.

Τα μικρά παιδιά αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα, είτε πρόκειται για τα σχολικά τεστ είτε για τα δράματα της σχολικής τους ζωής γι΄αυτό και χρειάζονται ένα ασφαλές μέρος.

Θέλω να είμαι μια σταθερή δύναμη στη ζωή των παιδιών μου.

Αλλά αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι οι γονείς μου στην πραγματικότητα δεν εμφανίζονται τόσο πολύ στις σελίδες όσο πίστευα.

Υπάρχουν πολλά που δεν ξέρω για το τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της σχολικής τους ημέρας. Και το συνειδητοποίησα διαβάζοντας τα ημερολόγιά μου.

Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, διάβασα ένα απόφθεγμα: «Αν δεν ακούς με ανυπομονησία τα μικρά πράγματα όταν είναι μικρά τα παιδιά, δεν θα σου πουν τα μεγάλα πράγματα όταν είναι μεγάλα, γιατί γι΄αυτά όλα θεωρούνται μεγάλα».

Και αυτό μου έδωσε το έναυσμα να διαβάσω τα ημερολόγιά μου. Γιατί πραγματικά θέλω να νοιάζομαι για όλα όσα τα ενδιαφέρει.

Όσα φοβόμουν να συζητήσω ως νέα μαμά

Κάποτε έγραψα «η μαμά μου είχε νεύρα όταν με βοήθησε για το έργο στο σχολείο». Δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιο έργο αναφερόμουν, αλλά θυμάμαι τη μητέρα μου να δίνει συνεχώς αυτόκλητες συμβουλές επειδή, όπως είπε, ήξερε τι ήταν καλύτερο για μένα. Θυμάμαι ότι ήθελα απεγνωσμένα να της δείξω ότι ήμουν ικανή να κάνω τα πράγματα με τον τρόπο μου κι όχι όπως εκείνη θα ήθελε.

Ο γιος μου ζητά συχνά τη βοήθειά μου για σχολικά έργα, μέχρι ένα σημείο όμως. Όταν του δίνω μια συμβουλή, μου απαντά: «Το κατάλαβα» κι εγώ προσπαθώ να κάνω πίσω, ειδικά όταν μου το λέει δεύτερη φορά. Είμαι πραγματικά εντυπωσιασμένη με τον τρόπο που σκέφτεται και πόσο δημιουργικός είναι. Και αν κρατήσει ένα ημερολόγιο κάποια μέρα, ελπίζω να γράψει ότι η μαμά του ήταν περήφανη για αυτόν.

Ότι η μαμά του πίστευε σε αυτόν.

^{ελεύθερη απόδοση από scarymommy.com}