Tο να είσαι μαμά δεν σημαίνει να παραμελείς τα δικά σου όνειρα

Είμαι η Leigh Ann, μαμά ενός υπερβολικά ανεξάρτητου 9χρονου κοριτσιού, ενός 7χρονου αγοριού που εμπλέκεται συνέχεια σε ατυχήματα και ενός 5χρονου κοριτσιού, εξαιρετικά αυθάδικου.

Είμαι η πρώτη που θα παραδεχτώ ότι το σπίτι μου είναι συνήθως ακατάστατο και τα παιδιά μου είναι συχνά βρώμικα (ειδικά το αγόρι). Ο σύζυγός μου είναι φυσικοθεραπευτής κι εγώ εργάζομαι ως καλλιτέχνης με μερική απασχόληση (δουλειά/χόμπι).

Τα «θέλω» και τα «αλλά» μιας μαμάς

Συχνά, η κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι, θυμίζει τσίρκο κι εγώ νιώθω πως περπατάω σε ένα πολύ λεπτό σχοινί εξισορροπώντας τα προγράμματα, τις ανάγκες και τα θέλω του καθενός ενώ προσπαθώ να μη χάσω τα λογικά μου.

Δεν είναι πάντα εύκολο αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα.

Πριν από περίπου δέκα χρόνια, το μόνο που ήθελα να γίνω ήταν μαμά. Μια μαμά που θα μένει στο σπίτι μεγαλώνοντας τα παιδιά της.

Νόμιζα ότι θα ήμουν ολοκληρωμένη αν γινόμουν μητέρα. Ο άντρας μου είχε μόλις αποφοιτήσει από τη σχολή φυσικοθεραπείας και είχε βρει δουλειά. Μετακομίσαμε σε μια νέα πόλη και αγοράσαμε το πρώτο μας σπίτι. Το επόμενο βήμα ήταν προφανές: δημιουργία οικογένειας. Fast-forward 4 χρόνια αργότερα και είχαμε 3 όμορφα παιδιά. Θα έπρεπε επιτέλους να είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη.

Ζούσα το όνειρο που πάντα ήθελα.

Αλλά αν ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου, θα έλεγα ότι η μητρότητα δεν έμοιαζε πως πίστευα. Αγαπούσα τα παιδιά μου και μου άρεσε να είμαι μαμά, αλλά επίσης ένιωθα ότι κάτι έλειπε.

Είχα όλα όσα μπορούσα ενδεχομένως να θέλω, οπότε γιατί ένιωθα παγιδευμένη, γιατί ασφυκτιούσα μερικές φορές;

Αφού μίλησα με πολλές από τις μαμάδες φίλες μου, συνειδητοποίησα μια άβολη αλήθεια. Είχα εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες στη μητρότητα. Είχα ανταλλάξει ολόκληρη την ταυτότητά μου για να γίνω «μαμά».

Ουσιαστικά είχα χάσει τον εαυτό μου. Ξέρω ότι δεν είμαι η πρώτη μαμά που το κάνει αυτό και μάλλον δεν θα είμαι η τελευταία. Αλλά είναι τόσο εύκολο να πέσεις σε αυτή την παγίδα.

Εισερχόμαστε στον θαυμαστό κόσμο της μητρότητας θέλοντας να γίνουμε σούπερ μαμάδες. Δίνουμε συνεχώς χωρίς να κρατάμε αποθέματα.

Και πιστεύουμε ότι το να κάνουμε κάτι λιγότερο θα ήταν εγωιστικό.

Πριν από δύο χρόνια αποφάσισα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Ένιωθα αυτή την ισχυρή ώθηση ν’ αρχίσω να ζωγραφίζω ξανά, κάτι που δεν είχα κάνει για πάνω από μια δεκαετία. Άρχισα λοιπόν να ζωγραφίζω, κυρίως ως χόμπι, και αποφάσισα να τα δημοσιεύσω στο Facebook. Και προς μεγάλη μου έκπληξη, οι άνθρωποι άρχισαν να αγοράζουν τους πίνακές μου. Αυτό έδωσε σκοπό στο πάθος μου και κάπως έτσι γεννήθηκε η επιχείρησή μου.

«Όσα θέλω να πω στα παιδιά μου αλλά δεν το έχω κάνει γιατί είμαι μαμά»

Κι κάπου εδώ είναι το δύσκολο κομμάτι καθώς πρέπει να βρεις τον τρόπο να ισορροπήσεις τα πράγματα.

Είμαι πλήρους απασχόλησης μαμά 3 πολύ δραστήριων παιδιών και είμαι πιο απασχολημένη από όσο φανταζόμουν ποτέ με τη ζωγραφική μου. Πώς μπορώ να γίνω η μαμά που αξίζουν τα παιδιά μου και να συνεχίσω να ζωγραφίζω που είναι το πάθος μου; Υπάρχουν νύχτες που ξαγρυπνώ και αναρωτιέμαι πώς θα τα κάνω όλα. Ανησυχώ ότι δεν θα ολοκληρώσω όλες τις παραγγελίες μου εγκαίρως. Ανησυχώ μήπως το μικρότερο μου βλέπει πολύ τηλεόραση ενώ ζωγραφίζω. Ανησυχώ ότι ο γιος μου έχει φάει ίδιο φαγητό σε κάθε του γεύμα. Ανησυχώ ότι ο σύζυγός μου μπορεί να παραπονεθεί ότι το σπίτι μοιάζει με ζώνη φυσικής καταστροφής.

Έχω πέσει θύμα των «ενοχών της μαμάς» όλα αυτά τα χρόνια και το μισώ. Αν κάτι έχω μάθει από την εμπειρία μου, είναι ότι η ανησυχία και η ενοχή δεν βοηθούν σε κάτι. Το μόνο που κάνουν είναι να σου κλέβουν τη χαρά.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι λιγότερες ενοχές, περισσότερη χαρά.

Η μητρότητα δεν είναι ένα μέγεθος για όλους. Αυτό που λειτουργεί για ορισμένες οικογένειες δεν λειτουργεί πάντα για άλλες. Μερικές οικογένειες ευδοκιμούν με προγράμματα και λίστες ελέγχου. Η δική μου όχι. Η οικογένειά μου ευδοκιμεί στην ευελιξία. Ανακάλυψα ότι οι περισσότερες μέρες μου δεν είναι εξίσου ισορροπημένες, αλλά αυτό είναι εντάξει. Κάθε μέρα δεν χρειάζεται να είναι μια αναλογία 50/50 παιδιών/αναγκών μαμάς . Μερικές μέρες είναι 100% για αυτά και τους αγώνες ποδοσφαίρου, τα τουρνουά σόφτμπολ και τις εκδρομές τους. Οι άλλες μέρες αφορούν περισσότερο τα έργα μου. Αλλά εξακολουθούμε να βρίσκουμε την ισορροπία.

Ελπίζω ότι με το να μοιράζομαι την ιστορία μου, να ενθαρρύνω άλλες μαμάδες που έχουν νιώσει όπως εγώ…που αναζητούν ικανοποίηση…που μερικές φορές αγωνίζονται να βρουν την ισορροπία.

Το να είσαι μαμά είναι η σπουδαιότερη δουλειά, αλλά είναι τόσο σημαντικό να θυμάσαι ποια ήσουν πριν γίνεις μαμά.

Αναρωτηθείτε τι σας προκαλούσε χαρά και πάθος πριν κάνετε παιδιά. Όποια κι αν είναι η απάντησή σας, Gi

Θα ήταν κρίμα να θάψουμε όλες μας τα ταλέντα και τις ικανότητες για χάρη της μητρότητας. Αντίθετα χρησιμοποιήστε τα στο ταξίδι της μητρότητας. Οι στιγμές στη ζωή μου που νιώθω τη μεγαλύτερη γαλήνη και ικανοποίηση είναι όταν μπορώ να συνδυάσω το πάθος μου για την τέχνη με τον ρόλο μου ως μαμά. Όπως, όταν, η μεγαλύτερη κόρη μου θέλει να έρθει να καθίσει στο γραφείο μου και να ζωγραφίσει μαζί μου καθώς μοιράζεται το τελευταίο δράμα από το σχολείο εκείνη την ημέρα. Ή όταν είμαι εθελόντρια για να βοηθήσω να ζωγραφίσω τα στηρίγματα για τη σχολική παράσταση του γιου μου, ή όταν μου ζητηθεί να κάνω ένα έργο τέχνης και χειροτεχνίας για το νηπιαγωγείο της μικρότερης κόρης μου.

Αυτές είναι οι στιγμές που τα πάθη και οι επιθυμίες μου έχουν ευθυγραμμιστεί με τις χαρές της μητρότητας.