Η αλήθεια της δικής μου μητρότητας: Αγώνας και χαρά μαζί

Την περασμένη εβδομάδα, η κόρη μου με ρώτησε ποια είναι η αγαπημένη μου μέρα του χρόνου. Της είπα ότι μάλλον είναι τα Χριστούγεννα, και μετά τη ρώτησα ποια είναι η δική της. «Νομίζω η Γιορτή της Μητέρας», απάντησε. «Μου αρέσει τόσο πολύ να φτιάχνω κατασκευές και δώρα για σένα».

Συγκινήθηκα και λίγο ξαφνιάστηκα, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι είχε δίκιο: η Γιορτή της Μητέρας είναι υπέροχη στο σπίτι μας. Ο άντρας μου ετοιμάζει ένα γκουρμέ γεύμα, τα παιδιά μου δίνουν δώρα που έχουν φτιάξει μόνα τους, και συχνά μαζευόμαστε με την ευρύτερη οικογένεια. Είναι μια μέρα που ξανασυνδεόμαστε με τις μητέρες και τις γιαγιάδες μας και θυμόμαστε τις γιαγιάδες και προγιαγιάδες που έχουν φύγει από τη ζωή.

Δε χρειάζεται το σπίτι σας να είναι τέλειο, αρκεί να είναι «τέλειο» για την οικογένειά σας

Γιατί νιώθω τόσο περίπλοκα συναισθήματα;

Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι νιώθουν λύπη ή φόβο γύρω από αυτήν τη μέρα. Για κάποιους, είναι επειδή έχουν χάσει τη μητέρα τους ή έχουν δύσκολες οικογενειακές σχέσεις· για άλλους, τους θυμίζει την υπογονιμότητα ή την απώλεια παιδιών. Κάποιες φορές, μοιάζει με μια μέρα γεμάτη απογοήτευση ή κούφια αναγνώριση, χωρίς καμία πράξη τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου. Και για μερικούς από εμάς, είναι μια υπενθύμιση όλων των τρόπων με τους οποίους δεν ανταποκρινόμαστε στις προσδοκίες.

Μεγάλωσα με την κουλτούρα ότι ο πιο σημαντικός ρόλος της ζωής μου ήταν να γίνω μητέρα. Από μικρή ηλικία ένιωθα μια βαθιά ανησυχία γι' αυτό. Ακόμη και όταν ήμουν παιδί, τα παιδιά μου φαίνονταν ξένα, και προτιμούσα να μιλάω με ενήλικες. Ήμουν περιστοιχισμένη από κορίτσια που λάτρευαν να παίζουν με παιδιά και να κάνουν babysitting και που τσακώνονταν για το ποια θα κρατήσει το μωρό. Για μένα, αυτά ήταν αγγαρείες.

Όταν αποφοίτησα και ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου, να αποκτήσουμε παιδί. Ένιωθα τρομοκρατημένη και ανασφαλής, αλλά φαινόταν σαν το λογικό επόμενο βήμα. Μετά από αρκετούς μήνες χωρίς αποτέλεσμα, πήγα στον γιατρό και διαγνώστηκα με Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών.

Γνωρίζοντας πλέον ότι ίσως δεν μπορούσα να κάνω παιδιά, μετέτρεψε την ανασφάλεια μου σε λαχτάρα. Θυμάμαι να κλαίω τη νύχτα αφού ο άντρας μου κοιμόταν, νιώθοντας ότι είμαι «προβληματική» και φοβούμενη ότι δεν θα γίνω ποτέ μητέρα. Η υπογονιμότητα ήταν σωματική και συναισθηματική δοκιμασία, αλλά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι ήθελα όντως να κάνω παιδιά. Με λίγη ιατρική βοήθεια, τελικά αποκτήσαμε δύο κόρες και έναν γιο.

Το μόνο που θέλω είναι να κάνω το σωστό, για μένα, για την οικογένειά μου

Το παράδοξο

Η τρίτη εγκυμοσύνη μου ήταν απρογραμμάτιστη, και η αδιαθεσία με καταρράκωσε όπως δεν είχε συμβεί στις δύο προηγούμενες. Δεν ήμουν έτοιμη για άλλο παιδί και πάλεψα με συναισθήματα θυμού, δυσαρέσκειας και ενοχής. Θυμόμουν πώς ήταν να λαχταράς ένα μωρό, και η συναισθηματική μου αντίδραση στην εγκυμοσύνη αυτή φάνηκε σαν προδοσία προς τον παλιό μου εαυτό.

Είχα για δεκαετίες έναν ανομολόγητο φόβο ότι δεν θα κατάφερνα να δεθώ με τα παιδιά μου περισσότερο απ’ όσο δενόμουν με τα μωρά που κρατούσα με απροθυμία ως έφηβη. Η έντονη αγάπη που ένιωσα για το κάθε μωρό μου όταν γεννήθηκε ήταν έκπληξη και τεράστια ανακούφιση, μαζί.

Συχνά, σκέφτομαι το παράδοξο ότι κάποιοι που δεν θέλουν παιδιά αποκτούν ενώ άλλοι που τα θέλουν απεγνωσμένα, δεν μπορούν. Είναι κάτι που συχνά με απασχολεί...

Η θλίψη μου κατά την υπογονιμότητα και η θλίψη μου στην απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη ήταν αληθινή.

Έξι πράξεις που δείχνουν στα παιδιά σας ότι τα αγαπάτε

Η χαρά της μητρότητας

Η μητρότητα δεν ήρθε φυσικά στους περισσότερους τομείς, αλλά δούλεψα σκληρά για να καλλιεργήσω καλές γονικές δεξιότητες. Συχνά αποτυγχάνω και νιώθω ανεπαρκής, και θαυμάζω την υπομονή και την ικανότητα άλλων μητέρων που φαίνεται να κάνουν τα πάντα με τόση ευκολία. Ακόμα δεν απολαμβάνω να βρίσκομαι σε χώρο με πολλά παιδιά, αν και αγαπώ βαθιά τα δικά μου. Πάντα με δυσκόλευαν οι διαπροσωπικές πτυχές της μητρότητας: να διευθετώ καβγάδες, να διδάσκω νέες δεξιότητες, να ακούω ατελείωτους μονολόγους για τα ενδιαφέροντά τους. Όμως η σωματική πλευρά της μητρότητας ήταν μια ανέλπιστη χαρά.

Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί στον κόσμο με αυτό που νιώθεις όταν το παιδί σου χαλαρώνει πάνω σου τόσο απόλυτα, που σχεδόν νιώθεις ότι είστε ένα. Ή το να τεντώνεις το χέρι σου ενώ περπατάς, και να νιώθεις ένα μικρό, στρουμπουλό χεράκι να «κουμπώνει» στο δικό σου.

Η μητρότητα, για μένα, είναι μια σύνθεση βαθιάς χαράς και ενός συνεχούς αγώνα.

^{Ελεύθερη απόδοση από equalitynow.org}