«Δεν ξέρω τι τραύματα άφησε στο κοριτσάκι μου το διαζύγιο, ξέρω όμως τι άφησε σε εμένα»! Μία συγκλονιστική ιστορία!

«Διαβάζω στα blog για μαμάδες διάφορες ιστορίες διαζυγίων. Πολλές φορές απαντώ σε ερωτήσεις που κάνουν μέσα σε forum, για το αν μπορεί ένας πατέρας να πάρει ένα παιδί. Και επειδή πιστεύω ότι έχω βιώσει μια από τις χειρότερες καταστάσεις, θα ήθελα να μοιραστώ την δική μου ιστορία, ώστε πολλές μανούλες να πάρουν παράδειγμα και να μην θεωρούν τίποτε δεδομένο ειδικά όταν πρόκειται για την διεκδίκηση μιας ψυχούλας, που και οι δυο γονείς θέλουν να έχουν.

Αν και πάνε 25 χρόνια πια, μου είναι πολύ δύσκολο ακόμη και να τα γράψω όλα αυτά.Ήταν ομολογώ μια πολύ δύσκολη εμπειρία, που τώρα συνειδητοποιώ ότι τότε με το «μυαλό» των 22 μου χρόνων το πέρασα σχεδόν ανώδυνα. Μετά όμως χρόνο με τον χρόνο κατάλαβα τι σημαίνει πόνος, τι σημαίνει να μην είσαι μαζί με το παιδί σου.

Μεγάλωσα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και ήμουν 15 στα 16 όταν γνώρισα τον πρώην πια άντρα μου. Αυτός γύρω στα 20, παιδιά και οι δυο. Δεν ξέρω αν τον αγάπησα ή άπλα τον είδα σαν διέξοδο από την αυστηρή -πατριαρχική οικογένεια που ζούσα. Παντρευτήκαμε σχεδόν αμέσως μετά τη γνωριμία μας και μετακόμισα στην δική του πόλη, 800 χιλιόμετρα μακριά, χωρίς φίλους, συγγενείς ή κάποιον άλλο δικό μου άνθρωπο κοντά μου. Σε ένα σπίτι με πεθερικά παλαιών αρχών σχεδόν πίσω από τον κόσμο και τριγύρω μου είχα κουνιάδες, κουμπάρους και διάφορους συγγενείς του συζύγου να έχουν άποψη για όλα, μη μπορώντας σαν 16χρονο που ήμουν να μπορώ να πω και τη δική μου γνώμη.

Και οι δυο μας εξαρτιόμασταν οικονομικά, αποκλειστικά από τους γονείς του. Ο σύζυγος ήταν άνεργος και αν έβρισκε πού και πού κάποια δουλειά πήγαινε, δεν την άφηνε δεν μπορώ να πω, άλλα και αυτός όπως και εγώ ήμασταν άβουλα πλάσματα μπροστά στους «μεγάλους». Άλλο ένα πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα μείνει έγκυος στους 2 μήνες έγγαμου βίου, και άρχισε και η ανησυχία τους μήπως δεν κάνω παιδιά. Τελικά τον τρίτο μήνα τους ανακοίνωσα όλο χαρά ότι είμαι έγκυος. Επιτέλους, θα είχα ένα πλασματάκι δικό μου να μου γεμίζει τη μοναξιά, ένα παιδάκι, έναν άνθρωπο δικό μου, παρόλο που δεν καταλάβαινα τότε τι ευθύνες έχει ένα παιδί.

Και ήρθε η μέρα που γέννησα και να ο πρώτος καυγάς με τον πρώην. Πρώτη μέρα στο νοσοκομείο και λίγες ώρες αφότου γέννησα να σου η πεθερά με την τσαντούλα της (ποια τσαντούλα δηλαδή, τσαντάρα με σεντόνια, κουβέρτες, μαξιλάρια, μέχρι και νυχτικό) και ρωτάω εγώ η αφελής «τι είναι όλα αυτά;» για να πάρω την απάντηση, «θα κοιμηθώ εδώ να σου κάνω παρέα να προσέχω το παιδί». Εδώ πρέπει να σας πω ότι είχε έρθει και η αδερφή μου για την γέννα και ήθελα εκείνη κοντά μου. Την αδερφή μου, όχι την πεθερά μου!

Αφού βγήκα από το μαιευτήριο μετά από πολύ δύσκολες μέρες, τα προβλήματα μεγάλωναν στο σπίτι, στενοχωριόμουν πολύ, δεν είχα κανέναν να μιλήσω για το πώς ένιωθα. Οι γονείς μου από τότε που παντρεύτηκα ήταν πάντα απόντες από τη ζωή μου λέγοντάς μου ότι «ο γάμος αυτά έχει, αφού ήθελες γάμο τώρα λούσου τα»... και κάπου εκεί ένα χρόνο αργότερα αρχίζει να γυρνάει η ιδέα του διαζυγίου στο μυαλό μου.

Όταν συζήτησα το πρόβλημά μου με μια γνωστή - φίλη και την μητέρα μου η απάντηση ήταν, «Κι αν χωρίσεις τι θα γίνει το παιδί; Πώς θα ζήσεις; Πώς θα δουλέψεις;» και εγώ περίμενα! Τι περίμενα; Δεν ξέρω, να στρώσουν τα πράγματα. Να αλλάξει κάτι, μέχρι που ένα βράδυ ανακοίνωσα στον άντρα μου μετά από ένα καυγά ότι θέλω να χωρίσουμε και να φύγω. Ποια ήταν η απάντησή του; «Από δω θα φύγεις μόνη σου, το παιδί είναι δικό μου, όταν ήρθες εδώ ήρθες μόνη λοιπόν και μόνη θα φύγεις!».

Πού να πάω μόνη; Στους δικούς μου που μου έλεγαν να μη χωρίσω; Ή στους φίλους που δεν είχα; Και έτσι έμενα να υπομένω την κυριαρχία της πεθεράς μου και όλα όσα μου έλεγαν, ότι ήμουν άχρηστη και ότι δεν ήξερα επειδή ήμουν παιδί πώς να μεγαλώσω το δικό μου παιδί. Ώσπου το ποτήρι ξεχείλισε και κάποιο μεσημέρι, η μικρή ήταν τότε 2 ετών, μετά από έναν καυγά, έβαλα την μικρή για ύπνο στο δωμάτιο της γιαγιάς, γιατί εκεί κοιμόταν, της έδωσα ένα φιλί και της ψιθύρισα στο αυτάκι ότι την αγαπώ και ότι θα γυρίσω κάποια στιγμή να την πάρω.

Με λίγα χρήματα στη τσέπη, που είχα μαζέψει με πολύ κόπο από τα ρέστα από τα ψώνια, έφυγα για την Αθήνα, χωρίς να ξέρω κανέναν και χωρίς να έχω κάπου να μείνω, άπλα ήθελα να φύγω δεν άντεχα άλλο, δεν τους άντεχα άλλο. Όταν με αναζήτησαν εγώ ήμουν ήδη μακριά. Έμεινα σε ένα ξενοδοχείο και μη μπορώντας να βρω δουλειά πήρα την μητέρα μου η οποία είχε αρχίσει να ανησυχεί μήπως έπαθα κάτι. Έλειπα ήδη 4 μέρες χωρίς να έχω επικοινωνήσει με κανέναν μέχρι εκείνη τη μέρα. Μου έστειλε χρήματα να πληρώσω το ξενοδοχείο και για εισιτήριο προκειμένουνα γυρίσω στο πατρικό μου.

Εκεί άρχισαν άλλα προβλήματα, όχι γιατί άφησα το παιδί μου άλλα για το τι θα πει ο κόσμος. Εν τω μεταξύ το τετραήμερο που είχα φύγει πέθανε ο πεθερός μου. Πέθανε από την ντροπή και τη στεναχώρια του μου είπαν. Έτσι, μετά από πολλή πίεση και πολλά παρακάλια του πρώην, γύρισα πίσω. Τόσο άβουλη ήμουν τότε, τόσο ηλίθια, που άφησα μια χούφτα ανθρώπους να με επηρεάσουν ξανά. Η μικρή τρελάθηκε που με είδε, έμεινα κοντά της. Έκανα υπομονή, όλοι με είχαν στη μπούκα, έφταιγα που πέθανε ο πεθερός μου, έφταιγα για τους καβγάδες, έφταιγα για όλα και καθόμουν και άκουγα να με κρίνουν χωρίς να μιλάω. Απλά είχα αποδεχτεί ότι αυτή ήταν η μοίρα μου.

Ώσπου όλα αυτά με αρρώστησαν. Νόσησα από μία αυτοάνοση ασθένεια, έγινα 40 κιλά, παρέλυσα και δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν μπορούσα να πάρω αγκαλιά ούτε το κοριτσάκι μου. Με πήγε ο άνδρας μου σε ένα γιατρό, ο οποίος με λίγα λόγια με έβγαλε τρελή. Μετά από 2 περίπου χρόνια και πολλά παρακάλια δικά μου, με έφεραν στην Αθήνα. Μετά από 3 μήνες εισαγωγής στο νοσοκομείο, διαγνώσθηκε η ασθένειά μου και αμέσως χειρουργήθηκα. Όλο αυτό το διάστημα ούτε το παιδί δεν έβλεπα, τηλέφωνα δεν υπήρχαν και ζήτησα να μου την φέρουν για να πάρω την εξής απάντηση:« Το νοσοκομείο δεν είναι μέρος για παιδιά!». Αν εγώ όμως στο χειρουργείο πέθαινα; Δεν θα είχα δει καθόλου το παιδί μου; Τότε ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι αν βγω από το χειρουργείο ζωντανή, δεν θα γυρίσω ποτέ πίσω και θα παλέψω για το παιδί μου.

Παρά τις απειλές του και με λίγη οικονομική βοήθεια από τους δικούς μου, νοίκιασα ένα διαμερισματάκι με ένα στρώμα στο πάτωμα και δουλεύοντας προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου. Όσες φόρες πήγα να δω το παιδί μου, μόλις μαθαίνανε ότι έφτανα στην πόλη τους, το έκρυβαν από σπίτι σε σπίτι, από χωριό σε χωριό, χωρίς να νοιάζονται για την ψυχούλα της και μολύνοντας το μυαλό της, με ατάκες του τύπου « Η μάνα σου δεν σε ήθελε»! και άλλα τέτοια.

Κάποια στιγμή και με πολλά παρακάλια, τον έπεισα να μου φέρει το παιδί. Πάντα μόνο για 2-3 ώρες και ποτέ μόνη. Έτσι την επόμενη φορά που πήγα του είπα να την δω λίγο παραπάνω και μόνη και με άφησε. Αλλά εγώ είχα κανονίσει ταξί, με πήγε στο πιο κοντινό σταθμό τρένων και έφυγα με το παιδί. Έτσι με έχασε για μερικούς μήνες και ήμουν ευτυχισμένη. Μόνη εγώ με το παιδί μου. Αυτός όμως μου έκανε μήνυση για αρπαγή ανηλίκου. Και αφού με βρήκε η αστυνομία μου πήραν το παιδί. Έγινε δικαστήριο και δικάστηκα επειδή πήρα το παιδί ΜΟΥ για 5 χρόνια και έξι μήνες. Έγινε εφετείο όμως και αθωώθηκα, λέγοντάς του ο δικαστής ότι κάθε μάνα το ίδιο θα έκανε στη θέση μου.

Έτσι μετά αφού δεν κατάφεραν να με βάλουν φυλακή, άρχισαν τα δικαστήρια για την επιμέλεια. Ό,τι πιο δύσκολο έχω ζήσει. Οι μάρτυρες από την απέναντι πλευρά, ήταν οι κουνιάδες και οι φίλοι του που άρχισαν να λένε ότι ήμουν ανίκανη να μεγαλώσω το παιδί, ότι στην Αθήνα έκανα όργια με τους κοινωνικούς λειτουργούς, είχαν βάλει στη μέση ένα 5χρονο παιδί και ρωτούσανε με ποιον από τους δύο θέλει να είναι. Αυτό απαντούσε «Και με τους δύο! Και με τους δυο! Και τους δυο τους αγαπώ!», γελώντας κάτω από το γραφείο του πρωτοδίκη και παίζοντας με όλη την ανεμελιά που θα μπορούσε να έχει ένα παιδί που δεν ήξερε γιατί του έκαναν αυτές τις ερωτήσεις. Το χειρότερο από όλα ήταν όταν η κουνιάδα μου πετάχτηκε πριν βγει η απόφαση και είπε: «Αν είναι να πάρει την επιμέλεια αυτή κύριε Πρόεδρε, καλύτερα να το πάρει το κράτος!», εννοώντας το παιδί μου!

Τελικά έχασα την επιμέλεια, επειδή δεν είχα σταθερή δουλειά, χρήματα για να μεγαλώσω το παιδί και επειδή είχαν πειστεί ο δικαστής ότι έκανα τα Σόδομα και τα Γόμορα στην Αθήνα. Το μόνο μου δικαίωμα πια, ήταν να βλέπω το παιδί Πάσχα και Χριστούγεννα από 15 μέρες και 1 μήνα το καλοκαίρι. Πάντα όμως το παιδάκι μου αναγκαζόταν να δέχεται μια ανάκριση κάθε φορά που επέστρεφε, όπως «πού πήγατε, ποιον είδατε, σε άφηνε μόνη η μαμά, έχει γκόμενο; Και άλλα τέτοια!». Αυτό κράτησε μέχρι που το κοριτσάκι μου έγινε 18 χρονών και με το που αποφοίτησε από το Λύκειο ήρθε να μείνει μαζί μου.

Για το διαζύγιο φυσικά ούτε λόγος, αφού δεν το έδινε με τίποτε. Το πήρα με δικά μου όλα τα δικαστικά έξοδα και πολλή αγώνα μετά από 15 χρόνια. Δεν είμαι αχάριστη και είμαι ευγνώμων που μου μεγάλωσε το παιδί η πεθερά μου. Θα μπορούσα όμως να έχω ζήσει και εγώ ότι έχει ζήσει εκείνη. Έχασα τα καλύτερα χρόνια του παιδιού μου, που τίποτε και κανείς δεν μπορεί να αναπληρώσει. Δεν ξέρω πώς βίωσε η ίδια όλη αυτή την κατάσταση, τι τραύματα άφησε στην ψυχούλα της και δεν ξέρω αν θα το μάθω ποτέ, ξέρω όμως, τι άφησε στη δική μου τη ζωή. Δεν χάρηκα τη μητρότητα, το μεγάλωμα του παιδιού μου, τις λύπες της και τις στεναχώριες της, παρόλο που μεγάλωσε καλά με την γιαγιά της και δεν της έλειψε τίποτα.

Σαν μάνα έχω την αίσθηση ότι της θα έλειψε το χάδι μου, η αγκαλιά μου και η αγάπη μου, που δεν μπορούσα να της την προσφέρω όπως ήθελα, ίσως λόγω των προβλημάτων μου, της μοναξιάς μου, του μίσους μου για τον πάτερα της και την οικογένειά του. Δεν υπήρξα καλή μάνα και το ξέρω, δεν με άφησαν να είμαι καλή μάνα και δεν θα τους το συγχωρέσω πότε. Τώρα μετά από τόσα χρόνια που γράφω αυτές τις γραμμές συνειδητοποιώ ότι έκανα πολλά λάθη που αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, δεν θα τα έκανα, θα τα άλλαζα και θα πάλευα περισσότερο, θα αγωνιζόμουν περισσότερο, δε θα άφηνα το παιδί μου να περάσει όλα αυτά, μόνο και μόνο επειδή δεν τα βρήκα με τον πατέρα της.

Ίσως από όλη αυτήν την ιστορία έμεινε και κάτι καλό για το παιδί μου, να μάθει να αγωνίζεται για το δικό της παιδί και να μην αφήσει κανέναν να της χαλάσει την δική της οικογενειακή ζωή, να έγινε πιο δυνατή μετά από όλα αυτά, να είναι πιο υπεύθυνη από μένα και να μάθει από τα δικά μου λάθη.

Μανούλες εκεί έξω, μην ζείτε μέσα σε αρρωστημένες σχέσεις. Διεκδικήστε τα διακαιώματά σας. Συμβουλευτείτε δικηγόρους, τότε δεν υπήρχαν δικηγόροι δωρεάν, αλλά τώρα υπάρχουν δικηγόροι που βοηθούν τις μανούλες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα όπως ήμουν εγώ τότε. Αν φτάσετε στο δικαστήριο προσοχή στις ψεύτικες μαρτυρίες, ίσως και εγώ αν είχα το μυαλό που έχω τώρα, να μπορούσα να αποδείξω στο δικαστήριο ότι δεν ήμουν αυτή που υποστήριζαν ότι είμαι. Αν μπορείτε να σώσετε το γάμο σας, τότε κάντε το. Το πρόβλημα μετά δεν θα το έχετε εσείς αλλά τα παιδιά σας, που επηρεάζονται μέσα από τέτοιες εικόνες. Αγωνιστείτε για τα παιδιά σας με νύχια και με δόντια, εγώ προσπάθησα να κάνω ό,τι μπορούσα δεν κατάφερα πολλά, δεν μετάνιωσα για τον χωρισμό μου, μετάνιωσα για όλα αυτά που έχασα!

Συγνώμη κοριτσάκι μου αν σε πλήγωσα, σε λατρεύω και το ξέρεις.»
Κ.Ν.

Αν θέλετε και εσείς να μοιραστείτε τη δική σας αληθινή ιστορία με τους αναγνώστες του mothersblog.gr, μπορείτε να μας τη στείλετε εδώ!