«Το ταξίδι της μητρότητας». Μια αληθινή ιστορία αναγνώστριας!

Από την Ντανιέλα Αλεξάνδρου

Η μητρότητα για εμένα είναι ένα ταξίδι που ξεκίνησε πριν δεκαέξι μήνες, από όταν δηλαδή έμαθα το χαρμόσυνο γεγονός της εγκυμοσύνης μου. Και είναι ένας ρόλος που υποδύομαι καθημερινά με διαφορετικό σενάριο. Βλέπετε κάθε μέρα μαζί με τον μικρό μου πρίγκιπα είναι διαφορετική από την χθεσινή. Είναι πιο όμορφη, πιο δημιουργική, πιο «χαζομαμαδίστικη!».

Το ταξίδι μου έφτασε στον προορισμό του, όταν η φουσκωμένη μου κοιλίτσα έγινε «αγκαλίτσα». Το τι ακριβώς συνέβαινε μέσα μου, το κατάλαβα όταν πήγαμε για τον πρώτο υπέρηχο με σκοπό να ακούσουμε την καρδούλα του. Δάκρυσα. Ένιωσα ότι υπάρχει. Ένιωσα συναισθήματα και σκέψεις που οι λέξεις είναι φτωχές. Η μόνη μας επικοινωνία μέχρι να τον κρατήσω στα χέρια μου ήταν οι κλοτσιές του.

Θυμάμαι είχα ζητήσει από τον γιατρό πρώτα να καθαρίσει το μωρούλι και μετά να το βάλει πάνω μου. Μόλις άκουσα για πρώτη φορά το κλάμα του, κατάλαβα ότι θα έβλεπα επιτέλους πώς είναι και σε ποιον μοιάζει. Επιτέλους, θα το μύριζα και θα το φιλούσα!

Χιλιάδες είναι τα γεγονότα που με κάνουν καθημερινά να νιώθω υπερήφανη που έγινα από τα 23 μου μητέρα, χωρίς να σκεφτώ ότι είμαι μικρή ή ότι θα στερηθώ πράγματα για να το μεγαλώσω. Αρκέστηκα στην ευλογία που ένιωσα μόλις έμαθα ότι είμαι έγκυος. Κάπως έτσι είπα «καληνύχτα» στην παλιά μου ζωή και καλημέρισα μια καινούργια. Χιλιάδες είναι επίσης τα γεγονότα που μου υπενθυμίζουν πως από εδώ και πέρα η ζωή μου έχει αλλάξει, έχει άλλες προτεραιότητες και άλλες ευθύνες.

Πριν έρθει στη ζωή μου να της δώσει νόημα ήμουν η γυναίκα Ντανιέλα. Τώρα πια είμαι η μανούλα Ντανιέλα. Πριν έρθει στη ζωή μου το σπίτι ήταν ήσυχο και άδειο, ξυπνούσα ό,τι ώρα ήθελα της μέρες που δεν δούλευα, μαγείρευα ό,τι είχα όρεξη εγώ να φάω, πήγαινα σε μέρη που ικανοποιούσαν τις δικές μου ανάγκες, πήγαινα για μπάνιο στις πιο δύσβατες παραλίες, με έπαιρναν τηλέφωνο να πάω κάπου, έπαιρνα κλειδιά, τσάντα και έκλεινα την πόρτα του σπιτιού πίσω μου χωρίς άλλες ευθύνες. Έμπαινα στο αμάξι μου και έβρισκα παντού κραγιόν, καλλυντικά, γόβες και ρούχα,(Ποτέ δεν ξέρετε! Μπορεί να μου τύχαινε μια απρόσμενη έξοδος, να μην έχω μαζί μου τα απαραίτητα;).

Τώρα πλέον μπαίνω στο αμάξι μου και κάθομαι πάνω σε παιχνίδια, πάω να κατεβάσω το χειρόφρενο και «σκαλώνει» πάνω σε πιπίλες. Ανοίγω το πορτμπαγκάζ και ψάχνω λίγο χώρο ίσα ίσα να βάλω κάτι δικό μου ανάμεσα σε καρότσι, παιδικά ρούχα και πάνες (βλέπετε πλέον μπορεί να τύχει κάποιο «ατύχημα» στον πρίγκιπά μου να μην έχει τα απαραίτητα;).

Και κάπως έτσι, με μικρά καθημερινά πράγματα, κατάλαβα πως η ζωή μου έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα ενώ αντίθετα το μικρό μου αντράκι βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής όλων. Είναι οξύμωρο!

Πώς γίνεται να χάνεις χρόνο από την διασκέδασή σου, να χάνεις προσωπικό χρόνο χαλάρωσης, να χάνεις στιγμές μόνο με τον άντρα σου, να χάνεις τον ύπνο σου, να χάνεις φίλες που ως παντρεμένη με παιδί σε αποφεύγουν γιατί δεν έχετε πολλά κοινά κι όμως, να είσαι πιο ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη από ποτέ, να νιώθεις πως δεν σου λείπει τίποτα άλλο. Πώς γίνεται αυτό που ζεις τώρα να είναι η πραγματική ευτυχία και όχι τα ξενύχτια ή η ανεμελιά που ζούσες μέχρι τώρα;

Υπάρχουν όμως και μέρες που εξοργίζεσαι γιατί, ενώ εσύ ξενυχτάς με τους πόνους του, ενώ εσύ ξενυχτάς να το ταΐσεις, ενώ εσύ το κάνεις μπάνιο και σε κάνει λούτσα, ενώ εσύ το κουβαλάς από την κοιλίτσα σου μέχρι και όταν γίνει άντρας ή γυναίκα, αυτό φωνάζει «Μπαμπά!».

Κοιμόμουν μια μέρα και τον άκουγα να μουρμουρίζει από την κούνια του χωρίς όμως γκρίνια, σκέφτηκα «Άφησέ τον λίγο μην τρέχεις μόλις τον ακούς», ώσπου ξάφνου ακούω ανάμεσα σε «κραυγόυλες» και γελάκια ένα «μπαμπαμπαμπα» μακρόσυρτο. «Μπα, δεν θα άκουσα καλά το παιδί είναι 6 μηνών αποκλείεται να λέει από τώρα λεξούλες!». Βλέπετε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του μπαμπά μας είναι όλη μέρα μαζί μου.

«Μαμά θα πει πρώτα»,έτσι ήλπιζα η δόλια η μάνα. Από το απόγευμα όμως, το παιδί έλεγε ξεκάθαρα τη λέξη «Μπαμπά» με καμάρι. Όταν του έλεγα «Μπέμπη πες Μαμααά», ξεκαρδιζόταν στα γέλια και μου έλεγε «μπαμπά, μπαμπά, μπαμπά» εις τριπλούν έτσι για να με εξοργίσει ακόμα περισσότερο.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να μαθαίνεις σε ένα πλασματάκι πώς να τρώει, πώς να περπατάει ,πώς να μιλάει, πώς να κάνει μπάνιο, πώς να πηγαίνει τουαλέτα μόνο του και πώς γενικά να αυτοεξυπηρετείται. Νιώθεις για πρώτη φορά στη ζωή σου σημαντική, απαραίτητη για την ζωή και την ανάπτυξη της προσωπικότητας του. Νιώθεις τι σημαίνει πραγματική ανιδιοτελής αγάπη, δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις, σου αρκεί ένα χαμόγελο και σου ξεπληρώνει ότι θυσίες μπορεί να χρειαστεί να κάνεις, για να ζωγραφιστεί αυτό το χαμόγελο στα χειλάκια του.

Αυτά από μια χαζομάρα που ανυπομονεί για την συνέχεια ..!

Αν θέλετε και εσείς να μοιραστείτε την ιστορία σας μαζί σας, στείλτε την εδώ