«Το παιδί μου, αυτή η έφηβη...», μια μαμά γράφει!

Περιμένεις με ανείπωτη προσμονή, αγωνία και δυνατό καρδιοχτύπι να ακούσεις το πρώτο του κλάμα και μόλις τ’ ακούσεις, συμβαίνει η μαγεία! Ευτύχησες να γίνεις μητέρα, να φέρεις στον κόσμο το παιδί σου, ένα μοναδικό κομμάτι του εαυτού σου! Το παιδί που θ΄ αγαπάς και θα λατρεύεις για πάντα με όλο σου το είναι, που θα αφοσιωθείς ευλαβικά στην ανατροφή και τη διαπαιδαγώγησή του. Τα συναισθήματα, μια πλημμυρίδα που κατακλύζουν τη ψύχη σου...

Συστήνεστε και αρχίζετε την κοινή σας πορεία στη ζωή. Έτσι, και εγώ, νέα μανούλα, 23 χρονών, συστήνομαι με την κόρη μου. Ένα τρυφερό, μικρό, πολύτιμο πλασματάκι, που με αναζητά κάθε στιγμή και μου δείχνει με τον τρόπο του πως εμάς τις δυο θα μας συνδέει πάντα κάτι πολύ ξεχωριστό, μοναδικό, που μόνο εμείς θα κατανοούμε πλήρως και θα έχουμε το προνόμιο ν απολαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε.

Φεύγουμε από την κλινική και πηγαίνουμε σπίτι μας. Και αρχίζει η καθημερινότητά μας. Πάμπερς, πιπίλες, μπιμπερό σε πρώτη διάταξη. Αμέτρητες πληροφορίες που πρέπει να αφομοιώσω άμεσα και να εφαρμόσω για τη σωστή της φροντίδα. Και όταν μου χαμογελάει, ξέρω πως κάτι έκανα σωστά! Μικρές και μεγάλες χαρές ανάμεσα στα ξενύχτια και στις αρρώστιες θα σημαδέψουν για πάντα τις ζωές μας. Το πρώτο δοντάκι, τα πρώτα λογάκια, τα πρώτα της βήματα... Και επιτέλους, η λέξη ΜΑΜΑ! Από τα χειλάκια της! ΜΑΜΑ, ΜΑΜΑ, ΜΑΜΑ!

«ΜΑΜΑΑΑΑΑ ξεκόλλα! ΜΑΜΑ με πιέζεις! ΜΑΜΑ θα κάνω ό,τι θέλω! ΜΑΜΑ παράτα με! ΜΑΜΑ πας καλά; ΜΑΜΑ, ΜΑΜΑ, ΜΑΜΑ!»

Ωωωωπ! Κεραμίδα! Τι έγινε εδώ; Τι μου συμβαίνει; Ποια είναι αυτή; Δεν την αναγνωρίζω! Είναι η φωνή της, αλλά με άλλον τόνο και χροιά. Η όψη της έχει κάτι λίγο, ξεθωριασμένο από την γλυκύτητα και την αθωότητα της 3χρονης κόρης μου. Τα μαλλιά της είναι χρυσαφένια σαν και εκείνης, αλλά πολύ πιο μακριά και στιλιζαρισμένα. Και η μύτη μοιάζει, αλλά τη διαπερνάει ένα μικρό στρασάκι. Τα μάτια; Ίδιο χρώμα, αλλά πετάνε σπίθες, λάμπουν και κρύβουν νοήματα ακατάληπτα πλέον για μένα. Το σώμα; Τριχοφυΐα, ακμή, καμπύλες. Αγνώριστο. Τατουάζ; Ευτυχώς, όχι ακόμα! Η βρεφική μυρωδιά, το άρωμα της πούδρας, η μυρωδίτσα του μωρού μου; Βαριά, γυναικεία κολόνια οσμίζομαι! Αλλά ναι, είναι η κόρη μου, η ΕΦΗΒΗ κόρη μου!

Πανικός! Πότε συνέβη αυτό; Πότε μπήκε στα 14; Πότε ξεκίνησε το Γυμνάσιο; Με ρώτησε κανείς; Δεν θυμάμαι να έχω συναινέσει εγώ σ αυτό. Τι θα το κάνω εγώ αυτό το άγριο νιάτο; Πώς θα το τιθασεύσω; Δεν πρέπει; Δεν θυμάμαι που καταχώνιασα τις οδηγίες αντιμετώπισης εφήβου. Ή μήπως δεν μου έδωσαν; Είναι δυνατόν να χάθηκα στη δίνη του χρόνου; Είναι τόσο αδηφάγος; Κι όμως! Η ζωή προχωράει γρήγορα και η μικρή μου μεγάλωσε και έγινε μια όμορφη κοπέλα. Εξωτερικά τουλάχιστον! Γιατί μέσα της... Πραγματικά δεν ξέρω τι συμβαίνει, τι κρύβεται. Ούτε αυτή φαντάζομαι. Ούτε η ίδια η επιστήμη! Αντάρες και θύελλες θα έλεγα εγώ, και αποχρώσεις όλων των συναισθημάτων μπλεγμένα σε περίτεχνους κόμπους.

Φανταστείτε μια νεαρή, με γλώσσα παντόφλα, ναι, ναι παντόφλα και μάλιστα αντρικού μεγέθους, που ξεστομίζει με περίσσεια ευκολία λόγια ακαταλαβίστικα, λόγια σκληρά και αιχμηρά, επαναστατικά, επικριτικά, δηλητηριώδη ενίοτε, προς πάσα κατεύθυνση με απρόβλεπτες συνέπειες. Παντού βλέπει εχθρούς! Εμάς, τους μεγάλους! Τους ενήλικες! Που δεν την αφήνουν να ζήσει, να διασκεδάσει, να χαρεί, να αγαπήσει, να μεγαλώσει, να, να, να, να... Και βιάζεται τόσο πολύ!

Πού είναι το παιδί που μου κρατούσε το χέρι; Πού είναι το παιδί που με θαύμαζε; Πού είναι το παιδί που ζητούσε τη γνώμη μου; Τώρα με βλέπει ως αντίζηλο, τις απόψεις μου τις απορρίπτει ασυζητητί ως παρωχημένες, τα κίνητρα μου τα θεωρεί πάντοτε ύποπτα και βάζει τεράστια εμπόδια ανάμεσά μας, για να ναι σίγουρη πως θα κρατήσει την απαραίτητη απόσταση. Μα δεν την θέλω την απόσταση. Ποτέ δεν υπήρχε ανάμεσά μας. Πώς θα πρέπει να δεχτώ πως θέλει τον χώρο της;

Πώς θα πρέπει να δεχτώ πως πρέπει να την αφήσω να μεγαλώσει; Δεν θα ναι πια το μωρό μου; Και οι κίνδυνοι, οι παρέες, οι πειρασμοί; Πώς θα τους αντιμετωπίσει; Πώς θα τους προσπεράσει χωρίς να μαρκάρουν το κορμί και τη ψυχή της; Είναι παιδί ακόμα. Μ έχει ανάγκη! Ναι, μ’ έχει ανάγκη.

Αλλά θα πρέπει να μάθω να την αφήνω να έρχεται εκείνη σε εμένα, να με ζητήσει, όταν το θελήσει. Να μάθω να την εμπιστεύομαι, να την αφήνω να δοκιμάζει, να προχωράει. Δύσκολο πολύ. Δεν γίνεται να κάνω skip την εφηβεία; Με τρομάζει.

Τι να κάνω εν τέλει εγώ; Πώς να ξέρω, ποιος θα μου πει; Λοιπόν, λέω να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω. Ναι, θα σταθώ και τώρα πλάι της, προστάτιδα και πιστή συνοδοιπόρος στη ζωή της. Και λέω πως κάτι θα γίνει! Θα την περάσουμε και αυτήν την ... εφηβεία!

Νικόλ Μ.