«Μη ζωγραφίζεις τα χέρια σου»,«Τρώγε»,«Βιάσου» και άλλα πράγματα που επαναλαμβάνω... κάθε μέρα!

Σε όποιο παιδί και αν δώσεις μαρκαδόρους θα αφήσουν σημάδια επάνω σε οποιοδήποτε λευκό ρούχο φοράνε, στα έπιπλα, στο πρόσωπο ή τα χέρια κάποιου. Πραγματικά, ευχαριστώ όλους εκείνους που εφηύραν τους μαρκαδόρους που φεύγουν με το πλύσιμο από τα βάθη της καρδιάς μου. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, τώρα θα «έκλαιγα» στην κυριολεξία πολλά ρούχα της κόρης μου, αλλά και δικά μου.

Τι και αν είναι 7 η κόρη μου. Δεν ακούει... Απλά, «Δεν ακούει», ή μάλλον ακούει, απλά ποτέ μα ποτέ δεν κάνει ό,τι της πω.

«Μη ζωγραφίζεις τα χέρια σου και τα ρούχα!»
Μα πραγματικά πώς καταφέρνει να μουτζουρώσει τα χέρια της ή τα ρούχα; Δεν είναι 3ων για να τη δικαιολογώ...

«Παπούτσια βάλεεεεε!»
Αυτή τη φράση τη λέω κάθε πρωί, κάθε απόγευμα, κάθε φορά που πρέπει να πάμε κάπου.

«Τρώγε θα αργήσουμε!»
Όλα τα παιδιά κάνουν να φάνε μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα 40 λεπτά ή μόνο το δικό μου; Πόση υπομονή μπορώ να έχω η δόλια η μάνα;

«Τρώγε... τρώγε... τρώγε!»
Θα πρέπει να το πάρω απόφαση. Ό,τι έκανα εγώ στους γονείς μου, τα λούζομαι στην κυριολεξία. Ακόμη θυμάμαι τον εαυτό μου σε ηλικία 9-10 ετών να κάνει πάνω από μισή ώρα να φάει ένα πιάτο φαγητό. Τώρα απλά κάνει το ίδιο η κόρη μου σε εμένα... «Μαμά, μπαμπά, γιαγιά συγνώμη που σας βασάνιζα... τώρα δικαιολογώ τα νεύρα σας!»΄.

«Παιδί μου μην πηδάς στο κρεβάτι!»
Εντάξει, ξέρω ότι είναι διασκεδαστικό να πηδάς πάνω στο κρεβάτι. Το έχω κάνει και εγώ. Για την ακρίβεια, έχω σπάσει και κάνα 2-3 τάβλες. Για αυτό και λέω στην κόρη μου να μην πηδάει στο κρεβάτι. Αμαρτία να το ξεστρώνει και να το χαλάει... τόσο κόπο κάνω να το στρώσω!

«Γιατί γκρινιάζεις;»
Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί τα κορίτσια (κοριτσομάνα είμαι, μπορεί τα αγόρια να γκρινιάζουν και αυτά) γκρινιάζουν τόσο πολύ, όταν θέλουν κάτι, όταν δεν τους κάνεις τα χατίρια, όταν έχουν νεύρα; Δεν μπορούν να ζητήσουν κάτι ή να πουν ή να εξηγήσουν ή να ρωτήσουν κάτι, χωρίς το δάκρυ στο μάτι και χωρίς εκείνη τη δακρύβρεχτη τσιριχτή φωνή που σε κάνει ακόμη πιο έξαλλη;

«Όχι!»
Εντάξει το «όχι» θα πρέπει να μπει στο τοπ 10 των λέξεων που χρησιμοποιώ καθημερινά. «Όχι, δεν θα σου πάρω και άλλο fidget spinner!», «Όχι,δεν θα αγοράσουμε tablet», «Όχι, δεν μπορείς να πας στη φίλη σου, είναι 8 το βράδυ και αύριο έχεις σχολείο!», «Όχι, δεν μπορείς να κάτσεις να δεις όλο το survivor, 9.30 θα βρίσκεσαι στο κρεβάτι!», «Όχι, δεν μπορούμε να έχουμε διώροφο σπίτι!», «Όχι, δεν θα πάρεις και άλλο παιχνίδι από το σούπερ μάρκετ!»... Αν συνεχίσω, θα μας πάρει το ξημέρωμα με τα τόσα «όχι» που ξεστομίζω κάθε μέρα.

Αλήθεια, ποια μαμά με μεγαλύτερα παιδιά γνωρίζει να μου πει σε ποια ηλικία σταματούν όλα τα παραπάνω; Όταν ήταν μικρότερη έλεγα, «Έλα μωρέ... θα μεγαλώσει... θα ακούει... θα καταλαβαίνει!», τώρα απλά λέω... σε ποια ηλικία σταματούν όλα αυτά;

Μπορεί κάποια μαμά να μου πει με το χέρι στην καρδιά;