Όταν είσαι μητέρα χωρίς τη μητέρα σου την… Ημέρα της Μητέρας

«Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, έχω ακριβώς το ίδιο αίσθημα. Γεμίζει το timeline μου με ευχές και φωτογραφίες από κόρες με τις μαμάδες τους, ενώ δεν μπορώ να πάω στο supermarket χωρίς να με βομβαρδίσουν οι καμπάνιες λόγω ημέρας.

Είναι αυτή η γλυκόπικρη εποχή του χρόνου που γιορτάζω τη μητρότητα ενώ πενθώ την απώλεια της δικής μου μητέρας από όταν ήμουν 20 χρονών.

Ένα κυνικό μέρος του εαυτού μου, προσπαθεί να με παρηγορήσει με το ό,τι είναι μια γιορτή που έχουν δημιουργήσει οι διαφημιστές για να βγάλουν περισσότερα χρήματα και δεν σημαίνει τίποτα. Όμως, ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου στεναχωριέται στη σκέψη ότι η μητέρα μου δεν μπορεί να είναι εδώ μαζί μου, μια τέτοια ημέρα.

Έχω γράψει πολλά στο παρελθόν για τη μητέρα μου και προσπαθώ να είμαι δίκαιη για το πόσο σημαντικός άνθρωπος ήταν στη ζωή μου, αποφεύγοντας κάθε κλισέ δήλωση.

Η μητέρα μου συνήθιζε να κάνει αστεία για τα πάντα. Για το πώς διάβαζε το Περηφάνεια και Προκατάληψη κάθε χρόνο και έβρισκε κάτι καινούργιο να αγαπήσει σε αυτό και για το πώς μου έλεγε συνεχώς πως όλοι πρέπει να «ρίχνουν νερό στο κρασί τους».

Τη σκέφτομαι κάθε μέρα. Δεν χρειάζομαι καμία ιδιαίτερη μέρα να τη «θυμηθώ».

Νιώθω πως είναι μαζί μου σε όλα, ειδικά όταν πρέπει να αντιμετωπίσω την τρίχρονη κόρη μου κάθε πρωί πριν πάει στο σχολείο. Ο τρόπος που της φτιάχνω τα μαλλιά είναι ο ίδιος που μου τα έφτιαχνε κι εκείνη.

Είναι μαζί μου όταν μαζεύω τα δημητριακά της κόρης μου από το πάτωμα της κουζίνας και όταν προσπαθώ να πείσω τον μεγαλύτερο γιο μου να φορέσει τη ζακέτα και τα παπούτσια του.

Είναι μαζί μου όταν τους λέω να χρησιμοποιούν τα πιρούνια τους σωστά και όταν διορθώνω τα γραμματικά τους λάθη. Όταν τους δίνω ένα φιλί για καληνύχτα και όταν τους λέω πόσο έχουν μεγαλώσει.

Είναι μαζί μου όταν ένα αίσθημα ζήλειας με κυριεύει καθώς βλέπω άλλες γυναίκες με τις μαμάδες τους στον δρόμο και γιαγιάδες με τα εγγονάκια τους, καθώς πενθώ το ότι εκείνη δεν γνώρισε ποτέ τα δικά της.

Και δεν ήταν ότι η σχέση μας ήταν και η καλύτερη στον κόσμο. Τσακωνόμασταν συνέχεια, και είμαι σίγουρη πως αν ήταν ακόμη εδώ τριγύρω θα γινόταν το ίδιο. Αλλά έφταιγα κυρίως εγώ που ήμουν μια εγωίστρια εικοσάχρονη που δεν της έδωσε τον «χώρο» που έπρεπε. Εκείνη απλά, έφυγε πολύ νωρίς. Τώρα, όταν βλέπω τις φίλες μου με τις μαμάδες τους πενθώ την απώλεια από αυτή τη σχέση για ακόμη μια φορά. Οπότε όταν τα παιδιά μου έρχονται στο δωμάτιο μου την Ημέρα της Μητέρας, αναμαλλιασμένα και κρατώντας χειροποίητες κάρτες ξέρω ακριβώς πώς θα νιώσω. Θα νιώσω το παράδοξο αίσθημα της χαρμολύπης του να είσαι μητέρα χωρίς να ζει η δική σου μητέρα.

Κι ενώ δεν είμαι σίγουρη εάν πιστεύω στον Θεό, πιστεύω ότι οι ψυχές ταξιδεύουν και ότι η δική της «ζει» μέσα στα παιδιά μου.

Σήμερα και κάθε άλλη μέρα».

*Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Selfish Mother από την Georgina Fuller.

Διαβάστε επίσης

Επτά λόγοι που κανείς δε συγκρίνεται με τη Μαμά

«Δε μπορώ να νικήσω τις τύψεις που έχω καθημερινά απέναντι στο παιδί μου» - Μια μαμά εξομολογείται

Πέντε πράγματα να θυμάσαι πάντα, εάν η μητέρα σου ζει ακόμη