«Μέσα από αυτή την κόλαση που πέρασα, έγινα καλύτερη μητέρα από ότι φανταζόμουν»

Μια αναγνώστρια του Mothersblog.gr θέλησε να μοιραστεί την ιστορία της μαζί μας και σας την παρουσιάζουμε:

«Πριν μερικά χρόνια γνώρισα τον εν διαστάσει, ακόμα, σύζυγο μου. Έναν άνθρωπο χαμογελαστό, ευγενικό και ως ένα βαθμό ντροπαλό. Μετά από κάποιο διάστημα γίναμε ζευγάρι.

Στην αρχή όλα ήταν τέλεια ή τουλάχιστον τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, νόμιζα ότι ήταν τέλεια γιατί δεν έδινα σημασία στην λεπτομέρεια... που πάντα πίστευα ότι κάνει την διαφορά.

Μερικούς μήνες μετά ήρθε η συγκατοίκηση και βέβαια η πρόταση γάμου, κάτι που δεν άργησα να δεχτώ μιας και τα λόγια του για τα συναισθήματα που είχε για μένα ήταν πάρα πολύ πειστικά.

Στην συγκατοίκηση είδα ή μάλλον ένιωθα, πράγματα που δεν μου έδιναν σιγουριά για το μέλλον αλλά πάντα όταν το συζητούσα υπήρχε μία δικαιολογία και πάντα ήταν στεναχωρημένος για κάτι.

Μετά από κάποιους μήνες συγκατοίκησης δεν άργησε να έρθει η εγκυμοσύνη. Ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα ότι θα συμβεί, αλλά η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη. Ένα παιδί μεγάλωνε μέσα μου, ένα συναίσθημα που όσο και να μου το περιέγραφαν δεν περίμενα ότι θα νιώσω έτσι. Μία εγκυμοσύνη όμως πολύ δύσκολη, με πολύ άγχος και πολύ προσοχή για να πάνε όλα καλά.

Έτσι δεν άργησε να έρθει και ο γάμος και μετά ήρθε το κοριτσάκι μου, όλα ήταν καλά για λίγο... και μετά όλα άλλαξαν.

Ο άνθρωπος που είχα γνωρίσει, ο ευγενικός και χαμογελαστός έγινε απότομος και αυταρχικός, κάνοντας αστεία τα οποία με προσέβαλαν, κάθε του λέξη υποτιμητική για τον χαρακτήρα μου, την προσωπικότητα μου, την εμφάνιση μου. Για όλα έφταιγα εγώ, έκανα τα πάντα λάθος, τον ενοχλούσαν όλα ακόμα και ο τρόπος που ανάσαινα.

Ο κόσμος μου κατέρρεε... μαζί του και εγώ... κάθε μέρα και πιο πολύ. Είχα γίνει ένα ρομπότ όπως αυτά στις ταινίες. Προσπαθούσα να είμαι όσο πιο αφανής γίνεται απλά και μόνο για να μην αρχίσει να λέει πάλι και άλλα και άλλα.

Και μετά ήρθε η πρώτη εξωσυζυγική σχέση, στο σπίτι μου... στο κρεβάτι μου... Και εγώ, εγώ τόσο πληγωμένη, τόσο προδομένη και τόσο σίγουρη ότι εγώ φταίω για όλα.

Πίστευα ότι μπορώ να το ξεπεράσω και έτσι συνέχισα τον γάμο μου. Το μικρόβιο της ανασφάλειας όμως και της έλλειψης εμπιστοσύνης είχε φωλιάσει μέσα μου... και όποιος ψάχνει δυστυχώς βρίσκει... Έτσι και εγώ... Όσο έψαχνα έβρισκα... Και τότε ήρθε και το πρώτο χαστούκι... μπροστά στο παιδί μου.

Ακόμα θυμάμαι τα ματάκια της δακρυσμένα να με βλέπουν στο πάτωμα και εγώ να προσπαθώ να σηκωθώ σαν να μην έγινε τίποτα, να είμαι δυνατή για αυτήν. Ντρεπόμουν τόσο πολύ να μιλήσω. Πίστευα ή μάλλον ήθελα να πιστέψω, ότι θα αλλάξει.

Λάθος!

Τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο παρά μόνο προς το χειρότερο. Ήθελα τόσο πολύ να πάρω το μωρό μου και να φύγω αλλά φοβόμουν.

«Πού θα πάω με ένα μωρό;», «Τι θα κάνω;», «Πού θα μείνουμε;», «Και η δουλειά μου;», «Ποιος θα προσέχει το κορίτσι μου;», «Και αν μου πάρει την επιμέλεια όπως με εκβίαζε ότι θα κάνει αν φύγω;».

Τόσα ερωτήματα... τόσες φοβίες και ανασφάλειες. Ήθελα να προσφέρω όμως ένα φυσιολογικό περιβάλλον στην κόρη μου και ένα σωστό παράδειγμα για αυτήν όταν θα μεγαλώσει.

Ποτέ μα ποτέ να μην ανεχτεί κάτι τέτοιο. Κατάφερα να αντέξω λίγους μήνες, ώσπου ένα βράδυ σε έναν ακόμα ξυλοδαρμό, πήρα το μωρό μου και όσα ρούχα μπορούσα να κουβαλήσω -δικά της κυρίως- και έφυγα.

Όσο φοβισμένη και αν ήμουν ήξερα ότι έπρεπε να είμαι δυνατή ή τουλάχιστον να γίνω για αυτήν, για το κοριτσάκι μου, για ένα καλύτερο μέλλον και για τις δυο μας.

Μία ελπίδα είχα... μόνο μία. Αν υπήρχε έστω και μία πιθανότητα αυτό το παιδί να μεγαλώσει σωστά, μία πιθανότητα η ζωή μας να γίνει λίγο καλύτερη, έπρεπε να το κάνω. Έπρεπε να φύγουμε.

Όσο και να πίστευα ότι βγήκα από την κόλαση που ζούσα, έκανα λάθος. Η κόλαση συνεχίστηκε ακόμα χειρότερα λίγες μέρες μετά την αίτηση διαζυγίου.

Έκανε τα πάντα, τα πάντα, για να με καταστρέψει ολοκληρωτικά, να καταστρέψει ό,τι προσπαθούσα να δημιουργήσω από την αρχή. Έκανε τα πάντα να χάσω την δουλεία μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους που ήθελαν να είναι δίπλα μου, την αξιοπρέπεια μου, την τιμή μου, την ηθική μου, την ιδιότητα μου ως μάνα, ως γυναίκα, ως άνθρωπο. ΒΙΑ... ΒΙΑ λεκτική, σωματική, ψυχολογική σε μένα και σε όποιον τολμούσε να με βοηθήσει.

Ένας πόλεμος εναντίον μου είχε αρχίσει και εγώ ήμουν μόνη και έπρεπε να είμαι δυνατή και να προσπαθώ να χαμογελάσω για το παιδί μου και εγώ να ντρέπομαι... να ντρέπομαι που άφησα έτσι κάποιον να καταστρέψει τη ζωή μου και συνέχιζα και τον άφηνα επειδή πίστευα ότι εγώ φταίω για ακόμα μια φορά.

Και οι τύψεις... Θεέ μου πόσες τύψεις, ότι εγώ φταίω για όλα και απλά τον άφηνα να συνεχίζει να με καταστρέφει, όπως έκανε και όσο ήμασταν παντρεμένοι με την μόνη διαφορά ότι μέναμε ξεχωριστά.

Ο δικηγόρος; Τίποτα... «Κάνε υπομονή θα κουραστεί και θα σταματήσει».

Η αστυνομία; Ποια αστυνομία; Με έβλεπαν με αίματα στο πρόσωπο και μου έλεγαν ότι πρέπει να σκεφτώ πριν κάνω μήνυση, ότι είναι πατέρας του παιδιού μου.
‘Εβλεπα τις μέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες να γίνονται χρόνος και σκεφτόμουν ότι τώρα το μίσος του για μένα θα αρχίσει να υποχωρεί και η βία θα σταματήσει και προσπαθούσα να κρατηθώ από το παιδί μου κάθε μέρα, για να μην χαθώ εντελώς.

Και κάθε μέρα γινόταν και κάτι.

Και κάπου εκεί μέσα στην απόγνωση και την κατάθλιψη ήρθε ένα χέρι... Ένα χέρι που κράτησε το δικό μου σφιχτά και στάθηκε δίπλα μου, χωρίς να χρειαστεί να μιλήσω. Εκείνος κατάλαβε όλα αυτά που με έκαναν να ντρέπομαι, όλες τις φοβίες και τις ανασφάλειές μου, όλες τις πληγές που είχα μέσα μου, χωρίς να φοβάται προσπάθησε να μου δείξει πόσο δυνατή είμαι, πόσο σημαντική είμαι, πόσο αξίζω και τί αξίζω.

Όχι βία, αλλά αγάπη. Όσο και να πολεμήθηκε και εκείνος δεν έκανε πίσω. Έμεινε μαζί μου να με σηκώνει σε κάθε πέσιμο μου, να με αγκαλιάζει για να με προστατέψει από όλο το κακό γύρω μου, να μου κρατάει το χέρι σφιχτά και να μην φοβάται τίποτα και κανέναν.

Η ζημιά όμως μέσα μου ήταν μεγάλη και φυσικά δύο χρόνια μετά ο πόλεμος από τον εν διαστάσει σύζυγο μου συνεχιζόταν. Οι φοβίες μου μεγάλωναν παρόλο που τώρα είχα και έναν σύντροφο δίπλα μου. Μέχρι που έφτασα σε σημείο να φοβάμαι να βγω από το σπίτι μου. Ένιωθα πιο φυλακισμένη και από τους φυλακισμένους.

Όσα προβλήματα και αν είχα, τίποτα δεν μπορούσα να το συγκρίνω με αυτό. Δεν μπορούσα να είμαι άλλο έτσι. Μεγάλωνα ένα παιδί και έπρεπε να είμαι καλά πρώτα για αυτήν και μετά για μένα. Έτσι αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από ειδικό...

Μετά από συνεδρίες, μου είπε κάτι που ακόμα το σκέφτομαι και βουρκώνω "Έχεις δεχτεί όλων των ειδών βίας από αυτό τον άνθρωπο"!

Τώρα 4 χρόνια μετά την φυγή μου και 2 χρόνια σε ψυχολόγο, ο πόλεμος συνεχίζεται αλλά εγώ βρήκα πάλι τον εαυτό μου. Το μικρό και τρυφερό χεράκι του παιδιού μου και το χέρι του συντρόφου μου με κράτησαν να μην χάσω εντελώς τον εαυτό μου.

Είμαι δυνατή και όχι μόνο στα λόγια πλέον, αλλά και στην πράξη. Ξέρω ότι δεν έκανα κάτι κακό, παρά μόνο να κρατήσω την αξιοπρέπεια που κάποιος προσπάθησε να μου πάρει και να φτιάξω την ζωή που μου κατέστρεψαν. Διεκδικώ την ζωή που δικαιούμαι.

Δεν χρειάζομαι πολλούς ανθρώπους γύρω μου αλλά αυτοί που είναι, ξέρω ότι είναι δίπλα μου, με στηρίζουν και μου κρατούν το χέρι κάθε φορά που κινδυνεύω να πέσω, όπως κρατάω εγώ στην κόρη μου.

Είμαι 32 χρονών, έχω μια κόρη που λατρεύω και δίνει νόημα σε κάθε λεπτό της ζωής μου, έναν άνθρωπο που είναι δίπλα μου και με δέχεται με όλα τα σημάδια της ψυχής μου και ευχαριστώ το Θεό που τον έστειλε σε μένα. Μια οικογένεια που είναι εκεί όταν τους χρειάζομαι και δυο καλούς φίλους που εμπιστεύομαι.

Τώρα ξέρω, ότι μέσα από όλη αυτήν την κόλαση εγώ έγινα καλύτερη μητέρα από ό,τι φανταζόμουν ότι θα γίνω, καλύτερος άνθρωπος, καλύτερη σύντροφος, καλύτερη κόρη και αδερφή, καλύτερη φίλη.

Έγινα απλά εγώ, με όλα τα ελαττώματα και τα προτερήματα μου. Είμαι και πάλι ήρεμη και ευτυχισμένη με όλα όσα υπάρχουν γύρω μου. Η ζωή μου δεν είναι εύκολη, ούτε απλή, αλλά εγώ είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω κάθε δυσκολία... Και αν εκείνος συνεχίζει να με πολεμάει ας το κάνει.

Τώρα δεν φοβάμαι πια! Είμαι πιο σοφή και πιο δυνατή από ποτέ!

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ!

Με εκτίμηση

Μια μαμά»