Μεγάλη υπόθεση να μπορείς να πάρεις το παιδί σου 13.15 από το σχολείο

Κάθε πρωί ξυπνάω στις 7.00 και μαζί μου ξυπνά και η κόρη μου, Νικόλ! Το ωράριο εργασίας μου είναι 08.00-16.00, για αυτό και έχω επιλέξει το ολοήμερο πρόγραμμα του σχολείου μας, ώστε η μικρή να μένει εκεί και να διαβάζει (ό,τι προλαβαίνει), μέχρι να την πάρω εγώ ή ο μπαμπάς της.

Αυτό συμβαίνει τα τελευταία 7 χρόνια (βρεφονηπιακό σταθμό, νηπιαγωγείο και πλέον δημοτικό). Βλέπετε, βοήθεια δεν υπάρχει από πουθενά. Δεν υπάρχουν γιαγιάδες και παππούδες κοντά για να κρατήσουν το παιδί ή να το πάρουν νωρίς. Έτσι ρυθμίσαμε τις ζωές μας, αυτό έγινε η ρουτίνα μας τα τελευταία χρόνια και έτσι συνεχίζουμε.

Χθες όμως και με αφορμή ένα εξωτερικό γύρισμα που είχα, έπρεπε να πάρω τη Νικόλ νωρίς από το σχολείο και για την ακρίβεια μετά το κουδούνι των 13.15.

Έτρεξε στην αγκαλιά μου, με φίλησε και πήγαμε γρήγορα-γρήγορα στο σπίτι να φάει, να διαβάσει τα μαθήματα για την επόμενη ημέρα και να φύγουμε για την εξωτερική δουλειά που είχα.

Αφού φτάσαμε στο σπίτι, έπλυνε τα χέρια της και έκατσε στο τραπέζι να φάει, όσο εγώ άνοιγα τον υπολογιστή να γράψω κάποια τελευταία άρθρα για το site.

«Νικόλ μου, μόλις φας θέλω να πας να κάνεις τα μαθήματά σου για αύριο και τα αγγλικά για το φροντιστήριο, όσο εγώ θα ρυθμίζω κάτι τελευταίες εκκρεμότητες στη δουλειά μου» της είπα, περιμένοντας την πρώτη αντίδραση. Ξέρετε, εκείνη τη γκρίνια που αρχίζει λίγο πριν το διάβασμα, εκείνη την άρνηση και τα νεύρα, που θα καθόμουν μπροστά από τον υπολογιστή στο σπίτι για να εργαστώ χωρίς να της δίνω σημασία. Αντ' αυτού όμως, η Νικόλ μου απάντησε, «Ναι, μαμά μου» και πήρε την τσάντα της για να πάει στο υπνοδωμάτιο.

Η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην με την αντίδραση της. Ούτε μια γκρίνια; Μα δεν την ενόχλησε που δεν θα πήγαινα μαζί της και θα καθόμουν να εργαστώ στον υπολογιστή; Δεν χρειαζόταν τη βοήθειά μου; Μα κάθε βράδυ με θέλει «μπάστακα» δίπλα της; Δεν μπορεί να διαβάσει χωρίς εμένα λέει!

Να σας πω την «αμαρτία» μου, οι σκέψεις όπως ήρθαν έτσι φευγαλέα, έφυγαν και φευγαλέα, συνεχίζοντας τη δουλειά μου. Μέσα σε περίπου μία ώρα είχε διαβάσει τα ΠΑΝΤΑ!

«Μαμά, τελείωσες; Εγώ ναι! Θα ρίξεις μια ματιά στις φωτοτυπίες; Θα με ρωτήσεις ιστορία; Να σου κάνω μετάφραση τα αγγλικά;».

Την κοιτούσα με έκπληξη όταν με ρωτούσε όλα τα παραπάνω. Υπήρχε τόση ηρεμία στο σπίτι μας για πρώτη φορά. Είχε διαβάσει τα πάντα ΜΟΝΗ της. Χωρίς γκρίνια. Χωρίς να σηκωθεί πάνω από 10 φορές για νερό. Χωρίς να πεινάσει. Χωρίς να θέλει να πάει τουαλέτα. Χωρίς να χασμουρηθεί. Χωρίς να φωνάζει από υπερένταση και νεύρα!

Τρία χρόνια τώρα που πηγαίνει στο δημοτικό, ήταν η πρώτη φορά που το διάβασμά της έγινε «ανώδυνα», «ήρεμα», «γαλήνια» και εγώ; Δεν βγήκα ούτε λεπτό «έξω από τα ρούχα μου»! Δεν φώναξα ούτε μια φορά!

Τότε σκέφτηκα πόσο τυχερές είναι οι μαμάδες που έχουν τη δυνατότητα να πάρουν τα παιδιά τους 13.15 από το σχολείο. Μακάρι να μπορούσε να υπάρχει αυτή η ηρεμία και αυτή η ησυχία στις 19.00 και στις 20.00 το βράδυ που καταλήγουμε να διαβάσουμε.

Δεν σας κρύβω ότι ζηλεύω όλες εκείνες τις γυναίκες που μπορούν να διαβάσουν τα παιδιά τους νωρίς, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ξεκουραστούν και να χαλαρώσουν μέχρι να έρθει η ώρα του ύπνου.

Εμείς, χθες βράδυ κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια και είχαμε χρόνο μέχρι και βιβλίο να διαβάσουμε (εξωσχολικό) λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος στις 21.10!

Πρώτη φορά και μάλλον, τελευταία! Από σήμερα και πάλι στη ρουτίνα μας και τη «γκρίνια» μας! Στεναχωριέμαι πολύ που πρέπει και το παιδί μου να τρέχει με τους δικούς μου ενήλικους ρυθμούς, χωρίς να μπορώ να της δώσω όλο εκείνο το χρόνο που χρειάζεται για να απολαύσει την παιδικότητά της και την ηλικία της!

Λυπάμαι που μόλις γυρίσει από το σχολείο πρέπει να αλλάξει γρήγορα ρούχα για να πάει μπαλέτο ή να προετοιμαστεί για το φροντιστήριο αγγλικών. Λυπάμαι που κάθε φορά, ο μόνος χρόνος που έχουμε μαζί είναι μόνο εκείνο το σκάρτο δίωρο το βράδυ και εκείνο για να διαβάσουμε, να κάνουμε ασκήσεις, να διαβάσουμε ιστορία ή αγγλικά, παρά να διασκεδάσουμε. Παρά να παίξουμε κρυφτό. Παρά να ζωγραφίσουμε ή να ψήσουμε κέικ και muffin. Το μόνο που κάνω κάθε βράδυ είναι να την πιέζω να διαβάσει γρήγορα, να τη φωνάζω που χασμουριέται, να τσακώνομαι μαζί της που κάθε λίγο και λιγάκι σηκώνεται για να πιει νερό, να φάει μια μπάρα ή να πάει τουαλέτα.

Αν όμως είχα τη δυνατότητα να πάρω το παιδί μου στις 13.15 από το σχολείο, όλα θα ήταν διαφορετικά. Όλα θα ήταν όπως χθες!

Μαμάδες που παίρνετε τα παιδιά σας 13.15 να σας πω κάτι; Είστε πολύ τυχερές! Σας ζηλεύω!